Καὶ ὑπὸ μὲν τῆς φύσεως νικώμενοι, ἔκλαιον διὰ τὸ σκληρὸν τέλος τῶν Μαρτύρων, ἐμακάριζον δὲ τούτους, διότι καλῶς ἠγωνίσθησαν διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ ἐνίκησαν τὸν ἀρχέκακον δράκοντα. Ἐν ᾧ δὲ τὸ σκάφος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἦσαν οἱ Ἅγιοι, ἀνήγετο πρὸς τὸ πέλαγος, ἰδοὺ καί τινες εἰδωλολάτραι, τοὺς ὁποίους εἶχεν ἀποστείλει ὁ Φαυστῖνος, συνέπλεον μετὰ τῶν Ἁγίων, ἵνα, ἔστω καὶ τὴν τελευταίαν στιγμήν, δυνηθῶσι νὰ ἀποστήσωσι τούτους ἀπὸ τὴν εὐσέβειαν. Ἦτο δὲ εἰς τὸ πλοῖον ἐκεῖνο ἀνήρ τις ἐπιφανὴς ὀνόματι Φοβίων, ὅστις προέτρεπε τοὺς Μάρτυρας νὰ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστόν, προσφέροντες μόνον λιβανωτὸν πρὸς τοὺς θεούς των. Ἀλλ’ οἱ Ἅγοι Μάρτυρες, ὡς τελειωθέντες ἔτι περισσότερον διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, μόνον τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινὸν ἀνεκήρυττον βοῶντες. Ἐπειδὴ λοιπὸν παρήρχετο ἡ ὥρα ἀπράκτως ὥρμησαν οἱ δήμιοι καὶ ἥρπασαν πρῶτον τὸν Ἅγιον Ἀγαθόποδα, ἵνα τὸν ρίψουν εἰς τὴν θάλασσαν. Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς, ἀνεγείρας τὸ πρόσωπον πρὸς τὸν οὐρανόν, ἀφῆκε φωνὴν λαμπροτάτην εἰπών· «Ἰδοὺ καὶ διὰ τοῦ δευτέρου τούτου βαπτίσματος σήμερον ἀποβάλλομεν πᾶσαν ὑπόνοιαν ἀδικίας, ἀπομακρύνοντες ταύτην ἀφ’ ἡμῶν καὶ ἐπειγόμεθα νὰ φθάσωμεν πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Χριστὸν Ἰησοῦν, καθαροὶ κατὰ τὸν λογισμόν».
Ταῦτα ἀφοῦ ἐλέχθησαν, οἱ μὲν στρατιῶται κατεπόντισαν εἰς τὴν μαινομένην θάλασσαν τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας, Ἀγαθόποδα καὶ Θεόδουλον, στεφθέντας διὰ τῶν στεφάνων τῆς νίκης ὑπὲρ τῆς θεοσεβείας. Ἡ δὲ θάλασσα, ἡ τούτους τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας ὑποδεχθεῖσα, θραύσασα τα δεσμὰ τῶν λίθων, ἀπέδωσε τὰ σώματα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων εἰς τοὺς οἰκείους αὐτῶν κατὰ πολὺ φαιδροτέρα. Πρὸς τούτους φανεὶς ὀλίγον μετὰ ταῦτα ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θεόδουλος, ἐν μεγαλοπρεπεῖ στολῇ καὶ μὲ τὸ ἁρμόζον σχῆμα, παρήγγειλεν ὅπως διανείμωσιν ἅπασαν τὴν περιουσίαν του εἰς χήρας καὶ ὀρφανά, ἵνα δείξῃ ὁ μακάριος, ὅτι οὐχὶ μόνον ὅταν ἔζη εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἀναχώρησίν του προστατεύει τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην, ἀκόμη δὲ ὅτι καὶ τοὺς συγγενεῖς αὐτοῦ ὁδηγεῖ εἰς τὴν ὁδὸν τῆς εὐσεβείας.
Τούτων λοιπὸν τῶν ἐνδόξων Ἁγίων Μαρτύρων Θεοδούλου καὶ Ἀγαθόποδος τὴν σεβασμίαν μνήμην ἐπιτελοῦμεν, συντρέχοντες κατ’ ἔτος εἰς τὸν Ναὸν αὐτῶν μετὰ πάσης εὐλαβείας. Διότι δίκαιον εἶναι, ὅπως πρὸς χάριν ἐκείνων ἀναπέμπωμεν εὐχὰς πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτῶν ἡμῶν, ἵνα αἰσίας καὶ χριστιανικῆς τελειώσεως τύχωμεν καὶ ἵνα, κατὰ τὸ δυνατόν, ζηλωταὶ καὶ ἡμεῖς τῆς πίστεως ἐκείνων καταστῶμεν.
Ἐτελειώθησαν δὲ ἐν Κυρίῳ οἱ Ἅγιοι οὗτοι Μάρτυρες κατὰ τὴν δ’ (4ην) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις σὺν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.