Ταῦτα εἰπόντων τῶν Μαρτύρων καὶ σφοδρῶς ἀντισταθέντων εἰς τὰς προτροπὰς καὶ ἀπειλὰς τοῦ τυράννου, οἱ δήμιοι, δέσαντες τούτους σφιγκτὰ μὲ τὰς χεῖρας ὄπισθεν, τοὺς ὡδήγησαν πάλιν εἰς τὴν φυλακήν, δοξάζοντας τὸν Θεὸν δι’ ἐκεῖνα εἰς τὰ ὁποῖα πράγματι ἐνίκησαν τὸν διάβολον, ἐν ᾧ τινὲς ἐκ τῶν γνωρίμων περιετριγύριζον δακρύζοντες τοὺς Μάρτυρας. Λέγει τότε πρὸς αὐτοὺς ὁ Θεόδουλος· «Πρὸς τί ἡ συνοδία καὶ τὰ δάκρυα;». Ἀπήντησαν ἐκεῖνοι· «Θλιβόμεθα διὰ τὰ μαρτύρια τὰ ὁποῖα σᾶς περιμένουν». Ὁ δὲ Μάρτυς μὲ τὸ πρόσωπον πλῆρες γαλήνης, ἐλαφρῶς μειδιάσας εἶπεν· «Εἴπατέ μοι πῶς ἀφήσαντες τὰς ἰδικάς σας συμφορὰς σκυθρωπάζετε καὶ λυπεῖσθε δι’ ἐκείνους οἵτινες προσφέρονται πρὸς τὰ καλλίτερα;». Εὐθὺς ὅμως ὡς εἶπε ταῦτα ὁ Θεόδουλος, ἐπεμβὰς ὁ στρατιώτης καὶ δέσας τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας διὰ σιδηρῶν ἁλύσεων, ὡδήγησε τούτους εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς φυλακῆς θέλων νὰ ἀπομονώσῃ τοῦτον ἀπὸ τὸν ἐπερχόμενον ὄχλον. Ὅταν δὲ ἐνύκτωσεν ἀρκετὰ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ἀφοῦ προσηυχήθησαν πρὸς τὸν Θεόν, νὰ ἐνδυναμώσῃ πλήρως τὸν λογισμόν των πρὸς τὴν θεοσέβειαν, ἡσύχαζον εὐχαριστοῦντες τὸν Θεόν.

Ὁ δὲ ἔφορος τῶν Ἁγίων Ἰησοῦς Χριστὸς βλέπων τὴν στερρὰν γνώμην ἀμφοτέρων, ἀπέστειλεν εἰς τούτους ὀπτασίαν, ὡς ἀπόδειξιν τοῦ μέλλοντος νὰ συμβῇ. Διότι ἐφαίνετο εἰς αὐτοὺς ὅτι καὶ οἱ δύο εἶχον ἐπιβιβασθῆ ἐπὶ πλοίου κλυδωνιζομένου ὑπὸ ἀγρίων ἀνέμων εἰς τὸ πέλαγος. Ἐνῷ δὲ τὰ κύματα ἐκ τῆς μανίας τῶν ἀνέμων ἐκτύπων εἰς τὰς πλευρὰς τοῦ πλοίου, διελύθη ἡ τρόπις [1] μεθ’ ὅλων τῶν ἐπ’ αὐτῆς ἐξαρτημάτων. Τότε οἱ ἐπιβαίνοντες τοῦ πλοίου εὑρέθησαν εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἄλλοι μὲν ἐκ τούτων ἐτυλίσσοντο ἀπὸ τὸν κυκλῶνα καὶ ἡρπάζοντο ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἄλλοι δὲ προσεκολλῶντο εἰς τοὺς βράχους τῶν σκοπέλων ὡς ὀστρείδια, ἄλλοι δὲ ἄλλως κατετραυματίζοντο. Μόνους δὲ ἑαυτοὺς ἔβλεπον οἱ Μάρτυρες διασῳζομένους διὰ τῆς τέχνης τοῦ Κυβερνήτου, περιβεβλημένους λαμπρὸν ἱμάτιον καὶ ἀνερχομένους εἰς ὄρος ὑψηλότατον φθάνον μέχρις αὐτοῦ τοῦ οὐρανοῦ. Τοῦτο ἰδόντες κατὰ τὴν νύκτα οἱ Μάρτυρες ἀφυπνισθέντες ἐκάλουν ὁ εἷς τὸν ἄλλον, θέλοντες νὰ διηγηθῶσι τὴν ὀπτασίαν, νομίζοντες ὅτι ὁ ἕτερος ἠγνόει ταύτην. Ὡς δὲ ἠννόησαν, ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐφάνη ἴση καὶ πρὸς τοὺς δύο καὶ εἶχον πλέον καλὰς ἐλπίδας, προσέφερον ὕμνον θερμὸν διὰ τὸ συμβὰν τῆς ὀπτασίας λέγοντες· «Πόσον ὁ Θεὸς θέλει ἀναπαύσει ἐκεῖνον ὅστις ἤθελεν ὑπομείνει, ἀποδεχόμενος τὴν ἐκ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Υἱοῦ Του Ἰησοῦ δωρεάν;