Οἱ δὲ Ἅγιοι οὗτοι Θεόδουλος καὶ Ἀγαθόπους κατὰ πάντα τὸν χρόνον αὐτῶν εὑρίσκοντο εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἀσχολούμενοι εἰς νηστείαν καὶ προσευχὴν καὶ παρακαλοῦντες, ἵνα παύσῃ ἡ τοιαύτη ἀνομία. Ἐθαύμασαν δὲ οἱ περὶ τοὺς στρατηγοὺς καὶ τὸν παριστάμενον δικαστὴν τὴν παρρησίαν τῶν θείων τούτων ἀνδρῶν, διότι ἐν ᾧ οἱ ἄλλοι προσεπάθουν τίνι τρόπῳ νὰ ἀποκρυβοῦν, αὐτοὶ μόνοι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μετὰ παρρησίας ἐκήρυττον, ὁδηγούμενοι οὕτω εἰς τὸν ἀγῶνα καὶ πολὺ χαριέστεροι κατὰ τὰ πρόσωπα γενόμενοι μετὰ τὰ δεσμά. Διότι ὁ Θεόδουλος ἦτο νέος ἀνήρ, μὲ πρόσωπον ἀνθοῦν καὶ μόλις ἀρξάμενον νὰ καλύπτεται ὑπὸ γενειάδος, κατὰ δὲ τὰ ἄλλα ἦτο παιδίον ἀκόμη, ἕνεκα τῆς σωματικῆς ἁγνότητος. Γονεῖς τούτου ὑπῆρξαν ἐκ τῶν ἐπιφανῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ἀδελφοί του δὲ οἱ Καπίτων, Μητρόδωρος καὶ Φιλόστοργος, οἵτινες, ἂν καὶ νέοι κατὰ τὴν ἡλικίαν, κατεῖχον τὴν ἄκραν πρὸς τὸν Θεὸν εὐσέβειαν καὶ ἐμφύτως καὶ διὰ τῶν τρόπων των συνεβοήθουν τὴν προθυμίαν τοῦ Μάρτυρος, ὅστις καὶ πρὸ τοῦ πάθους ἐδέχθη τὸν ἀρραβῶνα τοῦ μέλλοντος, Μαρτυρίου παρὰ τοῦ Ὑψίστου. Διότι ὅτε ἐπλησίαζε νὰ κηρυχθῇ τὸ φοβερὸν καὶ ἄθεον πρόσταγμα, ἡσυχάζων ἀργὰ τὴν νύκτα, ἐδέχθη τι εἰς τὴν χεῖρα, ἐκ ταύτης δὲ τῆς αἰτίας καὶ ἐξύπνησε. Τί δὲ ἦτο τοῦτο; Δακτύλιός τις ἐκ πρωτοφανοῦς οὐσίας κατεσκευασμένος, ἔχων εἰς τὸν κύκλον του σφραγῖδας, διὰ τῶν ὁποίων, ἔχω τὴν γνώμην, ὅτι διεμήνυεν ὁ τῶν ὅλων Θεός, ὅτι παρ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ διοικοῦντος τὰ τέσσαρα στοιχεῖα ἦτο τὸ δῶρον. Ἔκτοτε δὲ καὶ μόνον μὲ τὸ νὰ ἐπλησίαζε τις πάσχων ὑπὸ δεινοῦ καὶ ἀνιάτου τινὸς πάθους τὸν ἐπιφανῆ τοῦτον ἄνδρα καὶ νὰ ἠτένιζε τοῦτον κατὰ πρόσωπον, τοῦτο ἤρκει πρὸς ἀπαλλαγήν του ἀπὸ τῆς ἁσθενείας.
Τοιοῦτος λοιπὸν ὑπῆρξεν ὁ Θεόδουλος. Ὁ δὲ ἐν Κυρίῳ συνεργὸς τούτου Ἀγαθόπους, ἦτο ἀνὴρ προκεχωρημένης ἡλικίας, λευκόθριξ, κεφαλὴ ἔντιμος, τὸν παρελθόντα βίον ἐπιδείξας ἀνάλογον πρὸς τὴν τελευταίαν αὐτοῦ προθυμίαν. Ἀμφότεροι δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι ἦσαν ὁμοίως καθαροὶ ὑπηρέται τῆς θεοσεβείας. Διότι, ἀπωθήσαντες πᾶσαν σωματικὴν ἡδονήν, πρὸς ἕνα Θεὸν καὶ τὸν τούτου Λόγον Ἰησοῦν Χριστὸν διὰ παντὸς τρόπου ἀπέβλεπον. Καὶ ὁ μὲν Ἀγαθόπους ἦτο Διάκονος ἐμπεπιστευμένος εἰς τὴν σωτηρίαν τῶν πιστευόντων, ὁ δὲ Θεόδουλος ἦτο Ἀναγνώστης, δι’ ἐκείνων δὲ τὰ ὁποῖα συχνάκις ἀνεγίνωσκεν ἐκ τῶν νουθεσιῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Προφητῶν, παρεσκεύαζε βεβαιοτέραν τὴν ἀκοὴν τῶν πιστευόντων.