Ἐκ τούτου τὰ πάντα κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦσαν εἰς ἀναστάτωσιν. Αἱ Ἑκκλησίαι, αἱ ἀγοραί, αἱ στενωποί, τὰ καταφύγια τῶν Μοναχῶν, τοὺς ὁποίους τόσον ἐμίσει ἡ μανιώδης καὶ τῆς ἐμπαθοῦς ζωῆς ἀπολαμβάνουσα βρωμερὰ καὶ χοιρώδης ἐκείνη ψυχή, ὥστε ἐνομοθέτησεν, ὅπως οὐδεὶς ἐκ τῶν Μοναχῶν εὑρίσκεται εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, ἀποκαλῶν τούτους ἐν τῷ σκότει ζῶντας καὶ ἀμνημονεύτους. Διότι ἐμίσει τοὺς Πατέρας, ὄχι μόνον διότι ἦσαν ἐγκρατεῖς καὶ κατεφρόνουν τὴν σωματικὴν τρυφὴν καὶ τὰ ὑπὸ τοῦ κόσμου νομιζόμενα ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ διότι ἠλέγχετο ὑπ’ αὐτῶν ἀφόβως καὶ αὐστηρῶς ὡς ἀσεβὴς καὶ ἰσχυρὸς ἀρνητὴς τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ. Διὰ τοῦτο ἄλλους ἔστειλεν εἰς μακρὰς ἐξορίας, ἄλλους ἐξηνάγκασεν εἰς τὸν διὰ πείνης θάνατον, ἄλλους ἔπνιξεν εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ἄλλων ἀπέκοψε τὰς ρῖνας καὶ τὰς χεῖρας, ἄλλων ἤλειφε τὰς γενειάδας διὰ πίσσης καὶ ἤναπτε αὐτὰς διὰ πυρὸς καὶ ἄλλους φανερῶς κατεδίκασεν εἰς μαρτυρικὸν θάνατον, διὰ σκληροτάτων καὶ ἀπανθρώπων τιμωριῶν. Διέταξεν ἀκόμη καὶ ἐπὶ τῆς λεωφόρου νὰ σύρωνται οὗτοι καὶ νὰ κτυπῶνται διὰ λίθων καὶ ροπάλων καὶ τὰ μέλη των νὰ θρυμματίζωνται κτυπώμενα διὰ πετρῶν, αἱ γαστέρες των νὰ διανοίγωνται καὶ τὰ ἐντόσθιά των νὰ διασκορπίζωνται ἄνευ εὐσπλαγχνίας, τέλος δὲ νὰ ρίπτωνται ἐκεῖ ὅπου καὶ οἱ κατάδικοι. Τούτων τὰ πάθη εἷς καὶ μόνος εἶναι ἀρκετὸς νὰ βεβαιώσῃ, ὁ περισσότερον ὅλων παθὼν Στέφανος, ὁ τοῦ Αὐξεντίου, ὅστις εἶναι γνώριμος εἰς ἡμᾶς ἐκ τῆς παρούσης καλῆς διηγήσεως (βλ. σελ. 46) καὶ γνώριμος εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς Ἀγγέλους καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοῦ Βυζαντίου γέννημα καὶ θρέμμα καὶ καύχημα καὶ κόσμημα.
Τοιαῦτα λοιπὸν τὰ τοῦ ἀθλίου Κοπρωνύμου βδελυρά, ἀνόσια, ἀνίερα καὶ δαιμονικὰ κατορθώματα. Ἐπειδὴ δε ἔπρεπε καὶ οὗτος κάποτε νὰ ἀπέλθῃ ἐκ τοῦ μέσου, ἀφοῦ βιαίως διέρρηξε τὴν ἀθλίαν του ψυχήν, διεδέχθη τὴν βασιλείαν ὁ υἱὸς τούτου Λέων ὁ Δ’ (775-780), ἀνὴρ ἄκακος, ἐν σχέσει μὲ τὴν τοῦ πατρός του πονηρίαν. Οὗτος οὔτε ἐβίασέ τινα νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν τοῦ πατρός του θρησκείαν, οὔτε ὅμως καὶ ἐξερίζωσεν αὐτήν, πλήρη ἀδιαφορίαν ἐπιδείξας πρὸς τὴν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, ἀδιαφορῶν ἐπὶ τῆς καταστάσεως, ὡς ἠλίθιος, ἵνα σταθῇ ἐπὶ μακρὸν εἰς τὴν ἐξουσίαν. Οὕτω παρῆλθον πέντε ἔτη καὶ ἀπεβίωσε καὶ οὗτος, ὁ κατὰ τὸ ἥμισυ καλὸς βασιλεύς. Μετὰ δὲ τοῦτον ἐπικρατεῖ κατάστασις θεϊκή, εἰρηνικὴ καὶ πλήρους γαλήνης.