Καὶ ταῦτα μὲν ὡς πρὸς τὸν εὐσεβῆ Μιχαήλ. Τοῦ δὲ τυράννου Λέοντος αὗται ἦσαν αἱ πράξεις. Καὶ κατὰ τῆς πολιτείας λίαν ἁρπακτικαὶ καὶ κατὰ τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας διασπαστικαὶ καὶ μισηταὶ εἰς τὸν Θεόν· ἂν δὲ καὶ ἦσαν εἰσέτι προκαταρκτικαί, οὐδόλως ὅμως διαφέρουσι τῆς ἀλώπεκος καὶ ὀλίγον ἀπέχουσι τῆς μεθόδου, τὴν ὁποίαν μεταχειρίζεται ὁ πολύπους διὰ νὰ διαφύγῃ τὴν ἄγραν (τὸ μελάνι). Ἐκτεινόμεναι μέχρι τοιούτου σημείου, ὥστε νὰ μὴ ἀποκαλυφθῇ τὸ κακότροπον αὐτοῦ εἰς τὴν σύγκλητον καὶ ἀπομακρυνθῇ τῆς βασιλείας, προβάλλων ὡς κάλυμμα τῆς κακῆς καὶ τυραννικῆς αὐτοῦ ἐξουσίας, ψευδὴ χρηστότητα καὶ ὑποκριτικὸν σέβας πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ὡς δὲ αἱ ὑποθέσεις ἔβαινον κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ καὶ ὅσα εἶχε κατὰ νοῦν ἐπετύγχανον, ὁ δὲ καιρὸς τρέχων, ὡς συνήθως, προσέφερεν εἰς αὐτὸν ἀνενόχλητον τὴν βασιλείαν καὶ δὲν ἐφοβεῖτο πλέον ἐπιβουλήν, οὔτε ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ, οὔτε ἐκ τῆς συγκλήτου, οὔτε καὶ ἐξ ἄλλων ἐθνῶν, τότε ἤρχισε νὰ ἀποκαλύπτῃ τὴν φύσιν του ὁ ὑπόγειος ἀσπάλαξ (τυφλοπόντικος), νὰ ἐγείρῃ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τὴν κεφαλήν του, νὰ πλατύνῃ τὸ στόμα καὶ νὰ ἐξεμῇ κακὰ κατὰ τοῦ δι’ αὐτὸν τὸν ἀχάριστον σάρκα ἐνδυθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς προσκυνουμένης ἁγίας Εἰκόνος Αὐτοῦ καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, λέγων, ὅτι δὲν πρέπει νὰ χρωματίζεται καὶ νὰ διαμορφοῦται εἰς τοίχους καὶ σανίδας ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐπειδὴ εἶναι ἀπερίγραπτος καὶ ἀνίδεος, ὡς ἄϋλος.
Ἀλλὰ καὶ διὰ τοὺς Προφήτας καὶ τοὺς Μάρτυρας ἐδογμάτιζεν, ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκυνοῦνται. Ἑπομένως οὔτε καὶ τὰ Λείψανα αὐτῶν πρέπει νὰ σεβώμεθα, διότι δῆθεν ἐντελῶς παράλογον καὶ τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας ἐφεύρημα εἶναι τὸ νὰ ὀνομάζεται ἡ χρωματογραφία, ἡ σανὶς καὶ τὸ χρῶμα, Ἀπόστολος Παῦλος, ἢ Προφήτης Δαυΐδ. Οὔτε ἐπέτρεπε νὰ ὀνομάζουν Ἁγίους, κατὰ τὸν ὁμώνυμον καὶ ὁμόφρονα αὐτοῦ μιαρὸν Λέοντα τὸν ἐξ Ἰσαυρίας καὶ τὸν ἐκείνου βδελυρώτερον καὶ ἀσεβέστερον υἱὸν Κωνσταντῖνον Ε’ τὸν Κοπρώνυμον, χριστιανικωτάτους ὀνομάζων τούτους, ὡς δῆθεν ὀρθοτομήσαντας τὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν ἐκεῖνος ἐδόξαζεν καὶ ἀπὸ τῶν ὁποίων παρέλαβε τὴν αἵρεσιν. Τοῦτο δὲ διότι, ὡς ἔλεγε, καὶ θνητοὶ ἄνθρωποι ἦσαν οἱ Ἅγιοι καὶ ἀποθανόντες καὶ συνεπῶς οὐδὲν πλέον εἶχον ἐκ τῆς κοινῆς φύσεως, εἰς φθορὰν καὶ δυσωδίαν καταντήσαντες, τῶν ὁποίων τὰ Λείψανα οἱ ἐγγίζοντες μιαίνονται. Διότι, ἔλεγε, πᾶς ὁ ἐγγίζων νεκρὸν εἶναι ἀκάθαρτος.