Ἐτόλμησε, δηλαδή, ὁ δεκαεπταπηχυαῖος κροκόδειλος τῆς αἰώτιδος λίμνης νὰ εἴπῃ τὰς μὲν σεπτὰς καὶ ἁγίας Εἰκόνας εἴδωλα, διότι ἀπεικονίζουν τὴν ἐντέλειαν τῶν πρωτοτύπων, τοὺς δὲ προσκυνοῦντας αὐτάς, ἑλληνόφρονας καὶ εἰδωλολάτρας, ὁ ἀληθῶς ἰουδαιόφρων καὶ ἀμετανόητος ἀρνητὴς τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὄχι δὲ μόνον τὰς βλασφημίας ταύτας ἐξέφραζεν, ἀλλὰ καὶ τὰς ἐδογμάτιζε. Καὶ ἰδιαιτέραν ψευδοσύνοδον ὑπούλως καὶ διὰ χρημάτων καλέσας, ἵνα δὲ καλλίτερον εἴπω, δολίως προσελκύσας ὑπὸ τὴν θέλησίν του, τὴν βέβηλον καὶ ἄθεον προϋπέγραψε καὶ συνέγραψε ἀψήφιστον ψῆφον καὶ εἰς ἀνάθεμα καθυπέβαλε τοὺς εὐσεβεῖς προσκυνητὰς τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὁ ὄντως ἐλεεινὸς καὶ ἄξιος ἀναθέματος τοῦ ὁποίου καὶ ἔτυχεν. Ἔβλεπέ τις δὲ τότε τὴν μορφὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς τεκούσης Αὐτὸν Ὑπεραγίας Θεοτόκου ριπτομένας κατὰ γῆς καὶ ρυπουμένας, πτυομένας, πατουμένας, χρισμένας δι’ ἀσβέστου, διὰ πηλοῦ ἀλειφομένας, προκειμένας δὲ ὡς παίγνιον.

Ἀλλὰ φεῦ! καὶ τὸ ἀκόμη φρικτότερον θέαμα. Ἔβλεπέ τις τὸν Ἰησοῦν μου καὶ πάλιν προδιδόμενον καὶ πάσχοντα καὶ ἀνασταυρούμενον ἐν τῇ Εἰκόνι αὐτοῦ. Ἀντὶ δὲ τῶν θειοτάτων τούτων μορφῶν, ἔβλεπε τυπούμενα εἰς τοὺς Ναοὺς καὶ εἰς τὰς βασιλικὰς στοὰς τὰ ὁμοιώματα τοῦ γυπὸς καὶ τοῦ κόρακος καὶ τὰ τέθριππα ἅρματα τῶν ἡνιόχων, τῶν ἱπποδρομιῶν. Περισσότερον δὲ πασῶν τῶν ἁγίων μορφῶν ἀπηχθάνετο ὁ τύραννος τὴν τῆς Θεομήτορος, τῆς Δεσποίνης ἡμῶν καὶ Κοσμοσώστιδος, διότι δι’ αὐτῆς οἱ πιστοὶ ἀνέπεμπον τὰς ἱκεσίας των καὶ ἐτέλουν τὰς παννυχίους στάσεις των. Καὶ διὰ ταύτης παρεκίνουν μετὰ δακρύων εἰς πρεσβείαν τοῦ Υἱοῦ Αὐτῆς καὶ Θεοῦ. Ἐπὶ πλέον δὲ ἐβλασφήμει καὶ ἠρνεῖτο ταύτην ἐξ ὁλοκλήρου, ὡς μὴ δυναμένην μετὰ τὸν τόκον νὰ μεσιτεύῃ προσεπάθει δὲ νὰ ἀποδείξῃ τὸν λόγον, ὁ ἄλογος. Ὅθεν ἡμέραν τινά, εὑρισκομένων πλησίον αὐτοῦ πολλῶν ἐκ τῶν ὁμοφρόνων του, ἐγέμισεν ἓν μανδήλιον μὲ χρυσὸν καὶ ἐπιδεικνύων τοῦτο αἰωρούμενον ἠρώτησε· «Πόσον, ὦ φίλοι μου, ἀξίζει τοῦτο;». Ἐκεῖνοι δὲ ἀπήντησαν, ὅτι μεγίστην ἀξίαν ἔχει. Τότε ἐκεῖνος ρίψας τὸν περιεχόμενον χρυσὸν καὶ κινῶν τὸ μανδήλιον κενὸν εἰς τὸν ἀέρα, ἠρώτησε πάλιν· «Καὶ τώρα ποίαν ἀξίαν ἔχει;». Ἐπειδὴ δὲ οὐδεὶς ἐτόλμησε νὰ ἀπαντήσῃ, ὤ τῆς βραδύτητος τῆς θείας Δίκης! ἐξήμεσε λόγον παράνομον ὁ ἀκάθαρτος, ὅτι οὕτω καὶ ἡ Μαρία, ὅτε εἶχε τὸν Χριστὸν ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς εἶχεν ἀξίαν, μετὰ δὲ τὴν γέννησιν οὐδεμίαν ἀξίαν εἶχεν, ἀλλ’ ἦτο ὡς μία τῶν συνήθων γυναικῶν, καὶ ὅτι ἑπομένως οἱ φρόνιμοι, ὡς ἐγώ, εἶπε, πρέπει νὰ σκέπτωνται.