Τοῦτον τὸν λόγον ἀκούσας ὁ Πατήρ, πληροφορηθεὶς δὲ ὑπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν τοῦ νεοπροσελθόντος ὑπομονὴν καὶ τὴν κατὰ τὴν ἀρετὴν πρόοδον, κατὰ ποῖον τρόπον αὐτὸν ἐδέχθη καὶ ἐνηγκαλίσθη καὶ προσοικειώθη δὲν εἶναι εὔκολον νὰ εἴπῃ τις. Οὐδὲ εἶναι δυνατὸν νὰ εἴπῃ τις πόσον ἠγάπησεν ἰδιαιτέρως τὸν Ὅσιον Νικήταν ὁ Πατὴρ Νικηφόρος, καταγοητευθεὶς ἀπὸ τὴν διαγωγὴν τοῦ ἀνδρὸς τούτου. Εἰς τοιοῦτον δὲ βαθμὸν ἅπασα ἡ ἀδελφότης τὴν ἀγάπην του ἐξετίμα, ὥστε καὶ τὸν Γέροντα ἔπεισαν νὰ αὐξήσῃ τὴν ἀγάπην του, λόγῳ τῆς καθημερινῆς ὁμοθύμου ὁμολογίας τῶν ἀδελφῶν περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Ὁσίου. Διότι ἦτο εἰς ὅλους ὑπήκοος ἀνυπόκριτος, παράδειγμα ὑπομονῆς καὶ ἐγκρατείας, θαῦμα ἀληθὲς ἀσιτίας· ἐὰν ἤθελέ τις ἴδει αὐτόν, θὰ ἤθελε τὸν ὀνομάσει σιωπῶντα διδάσκαλον τοῦ πρέποντος εἰς τοὺς Μοναχοὺς βίου καὶ λειμῶνα ὁλοκέντητον διὰ τῶν ἀνθέων τῶν παντὸς εἴδους ἀρετῶν.
Βλέπων ὁ ἱερὸς Νικηφόρος τὸν Ὅσιον τόσον τελειοποιούμενον καὶ διὰ τῆς καθαρότητος εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ προσκολλώμενον, ἐσκέφθη, ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸν ἀναβιβάσῃ εἰς τὸ ὕψος τῆς Ἱερωσύνης ἐμπιστευόμενος εἰς τοῦτον καὶ τὴν φροντίδα τῶν ἀδελφῶν. Τοῦτο καὶ ἔπραξε. Παραλαβὼν ἡμέραν τινὰ τὸν καλὸν τοῦτον ἀμνόν, ἀκολουθοῦντα αὐτὸν ἀκάκως καὶ χωρὶς καμμίαν ἀντίρρησιν καὶ ἀντιλογίαν, ἦλθεν εἰς τὸ Βυζάντιον καὶ ἀνεκοίνωσε τὰ κατὰ τὸν Ὅσιον εἰς τὸν ἀοίδιμον Πατριάρχην ἁγιώτατον Ταράσιον (784-806), παρεσκεύασε δὲ τὰ πράγματα, ἵνα διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐκείνου, ἀποδεχθῇ ὁ νέος τὸ τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα. Ὅταν δὲ ὁ Ὅσιος κατηξιώθη τοῦ ἀξιώματος τούτου καὶ ἔλαβεν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν παρὰ τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, ἐπείσθη νὰ δεχθῇ καὶ τὴν ἐπιμέλειαν τῆς Μονῆς, νὰ εἶναι δεύτερος μετὰ τὸν Πατέρα Νικηφόρον καὶ νὰ συμμερίζεται μετ’ αὐτοῦ τοὺς κόπους, διότι ὁ Πατὴρ οὗτος ἔκλινε πρὸς τὸ ἔσχατον γῆρας καὶ ἠσθένει. Διότι πῶς θὰ ἠδύνατο νὰ ἀντιλέξῃ ὁ μέχρι θανάτου ὑπήκοος;
Ποῖοι δὲ οἱ μετὰ τὸ ἀξίωμα τοῦτο ἀγῶνες τοῦ ἁνδρός; Τάχα χλιαροὶ καὶ ἀσθενέστεροι ἢ προσδεξάμενοι φύραμα ζύμης φαρισαϊκῆς; Οὐδόλως. Ἀλλ’ ἐξαίρετοι καὶ ἀγγελοπρεπεῖς, πολλοὺς ἕλκοντες ἐκ τῶν ἔξωθεν διὰ τῆς φήμης, ὥστε νὰ ἐγκαταλείπουν τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ νὰ συγκατατάσσωνται μετὰ τούτου διὰ τῆς κουρᾶς.