Τοῦτο δὲ ἀποδεικνύεται ἐκ τῆς αὐξήσεως τοῦ πλήθους τῆς ἀδελφότητος, ἥτις πρότερον ἦτο ὀλιγάριθμος. Εἰς τοσοῦτον δὲ ὕψος προκοπῆς ἔφθασεν ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικήτας, ὥστε νὰ ἀξιωθῇ καὶ τοῦ χαρίσματος τῶν προρρήσεων, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ θαυματουργῇ, ὅταν ἤθελεν ἐπικαλεσθῆ τὸν Θεόν. Ἐπὶ τῶν λεγομένων μου μαρτυρίαν δίδει παιδίον ἀγρότου τινὸς ἐκ τῶν γειτνιαζόντων εἰς τὴν Μονήν, ἄλαλον ἐκ γενετῆς, τὸ ὁποῖον, διὰ μόνης τῆς προσευχῆς τοῦ Ὁσίου, ἀπέκτησε τὴν λαλιάν του. Ὁμοίως καὶ ὁ ὑπὸ τοῦ δαίμονος ἐνοχλούμενος Μοναχός, ὅστις ἔσπευδε νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου καὶ ἠμποδίζετο παρὰ τοῦ δαίμονος, ὁ ὁποῖος μετεβλήθη εἰς ὄφιν βλοσυρόν, φρικτὸν καὶ συρίττοντα καὶ ὅστις ἐπιτιμηθεὶς παρὰ τοῦ Ὁσίου, προγνωρίσαντος τοῦτο, ἐξηφανίσθη καὶ οὐδέποτε πλέον ἠνώχλησε τὸν Μοναχόν. Ἀλλὰ καὶ ἕτερος ἀνὴρ ἐπὶ πολλὰ ἔτη βασανιζόμενος ὑπὸ τοῦ σατανᾶ, ἐπλησίασε πρὸς τὸν πυλῶνα τῆς Μονῆς μετὰ κραυγῆς γοερᾶς καὶ μεγάλου σπαραγμοῦ. Ἐπικαλεσθεὶς δὲ τὸν Ὅσιον, εἶδε τοῦτον ὡσὰν ἐξερχόμενον μετὰ ράβδου καὶ τὸν δαίμονα, ὡς αἰθίοπα, ἐξ αὐτοῦ ἀποδιώκοντα καὶ στέλλοντα τοῦτον νὰ κατοικήσῃ εἰς ἔρημον τόπον.

Ἀλλὰ τίς ἡ ἀνάγκη νὰ διηγῆται τις κατὰ μέρος τὰ τοῦ Ὁσίου θαύματα; Ἀρκοῦσι τὰ λεχθέντα διὰ νὰ ἀποδείξωσι τὴν ἐντὸς τοῦ ἀνδρὸς ἐνοικοῦσαν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι, μετὰ τὴν πρὸς Θεὸν μετάστασιν τοῦ τρισολβίου Πατρὸς Νικηφόρου, τοῦ τῆς Μονῆς Προεστῶτος, ὅτε ὁ Ὅσιος Νικήτας καὶ τὴν σφραγῖδα καὶ τὴν κλῆσιν τῆς ἡγουμενίας ἀπεδέχθη, τῇ ἐπιμονῇ τῆς ἀδελφότητος καὶ τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Νικηφόρου Α’ (806-815), τοῦ κατὰ τὴν περίοδον ἐκείνην τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως κοσμοῦντος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διηγηθῇ τις ὅσα ἔπραξε. Τότε, ὅτε καὶ ὁ Λέων Ε’ ὁ Ἀρμένιος (813-820), ἀναξίως παραλαβὼν τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας, πάλιν ἀνενέωσεν, ὁ τρισκατάρατος τύραννος, τὴν αἵρεσιν τῆς εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία ἐπὶ μακρὸν χρονικὸν διάστημα εἶχε κατασιγάσει καὶ τῆς ὁποίας πρῶτος ἔκαμεν ἀρχὴν ὁ τὸν Θεοδόσιον Γ’ τὸν Ἀδραμυττηνὸν (715-717) τυραννήσας καὶ ἀποστερήσας τῆς βασιλείας, Λέων Γ’ ὁ Ἴσαυρος (717-741). Ἡ νότιος αὕτη σαύρα, ἡ χαμερπής, ἡ ὁποία ἀνεσήκωσεν αἴφνης τὴν κεφαλήν, ἂν καὶ συχνάκις πρότερον ἀπέκρυπτε ταύτην εἰς τὰς ὀπάς. Ὁ ὑπερβολικῶς ὑποκρινόμενος πρότερον τὴν εὐσέβειαν καὶ κατόπιν τὴν ἀσέβειαν ἐξεμέσας καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς καταπιὼν τὸν ἰδικόν του ἔμετον, ὡς κύων.