ΚΑΙ βασιλεὺς ἀποστείλας πολλάκις στρατηγούς, ἵνα ἀντιπαραταχθῶσι κατὰ τῶν πολεμίων καὶ πληροφορηθείς, ὅτι πολλὰς ἔπραξαν ἀνδραγαθίας καὶ τοὺς ἐχθροὺς κατὰ κράτος ἐνίκησαν, διὰ μεγάλων ἀξιωμάτων τούτους ἐτίμησε. Καταστήσας δὲ αὐτοὺς πλουσίους διὰ πλείστων καὶ λαμπρῶν δώρων, ὑπέδειξε διὰ τῶν τοιούτων, ὅτι οὐδέποτε πρέπει νὰ φείδωνται τοῦ ἰδίου των αἵματος, οὔτε νὰ προδίδωσιν τὴν εὐγένειαν τοῦ ἀξιώματός των, ἀτιμάζοντες οὕτω τὸ στρατιωτικὸν ἀξίωμα. Ὅταν δὲ τυχὸν πληροφορηθῇ, ὅτι στρατηγός τις, ἀνάγκης δοθείσης, ἐθανατώθη διὰ τῆς ἰδίας του σπάθης, μακαρίζει τοῦτον ἐνώπιον ὁλοκλήρου τῆς βουλῆς καὶ τὸν στεφανώνει διὰ πολλῶν ἐπαίνων. Δὲν σταματᾷ δὲ μέχρι τούτων τῶν ἀμοιβῶν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀπογόνους αὐτοῦ ἀναζητεῖ καὶ καλῶν αὐτοὺς ἐνώπιόν του, κατακοσμεῖ τούτους δι’ ἐπαινετικῶν λόγων καὶ τοὺς ἀνταμείβει διὰ τῶν ἀξιωμάτων τοῦ πατρός των καὶ τὰ ἐντίμως ἁρμόζοντα εἰς ἐκεῖνον προθύμως δωρίζει εἰς αὐτούς. Παραχωρεῖ δὲ πλούσια δῶρα ἀκόμη καὶ εἰς αὐτοὺς τοὺς ὑπηρέτας ἐκείνων, πράττων τοῦτο οὐχὶ ἀσκόπως, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου θὰ ἀποβοῦν καὶ οὗτοι ὁποῖοι ὑπῆρξαν καὶ οἱ πατέρες αὐτῶν, ἱκανοὶ νὰ ἀποθάνωσιν ὑπὲρ τοῦ βασιλέως, τῆς πατρίδος καὶ τῶν ὁμοεθνῶν των.

Ἀλλ’ ἴσως ἤθελέ τις ἐρωτήσει, εἰς τί ἀναγκαιοῖ τὸ προοίμιον τοῦτο; Ἂς ἀκούσῃ λοιπόν. Διότι καὶ ὁ σήμερον, ὡς ὑπόθεσις τοῦ λόγου προκείμενος, Νικήτας ὁ ἱερώτατος, ὁ διοικήσας ποιμαντικῶς καὶ μετὰ πάσης δικαιοσύνης τὴν Μονὴν τοῦ Μηδικίου [1], ἐχρημάτισε τέκνον πνευματικὸν πολλῶν καὶ μεγάλων ὑπερασπιστῶν καὶ τρισαριστέων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, οἵτινες παρὰ Θεοῦ ἐφυλάττοντο καί, ὡς ἀστραπόμορφοι κεραυνοί, ἀπεστάλησαν ἐν καιρῷ κατακαίοντες λέοντας [2] καὶ κατακεραυνοῦντες καὶ καταρρίπτοντες εἰς τὴν γῆν τῶν αἰθιόπων δράκοντας, οἵτινες ἀπέπνεον ἐπικινδύνους φλόγας καὶ ἐξερεύγοντο φθοροποιὰ καὶ θανάσιμα δόγματα, βρυχόμενοι φοβερώτατα κατὰ τῶν σεπτῶν καὶ προσκυνουμένων ἁγίων Εἰκόνων.

Διότι, ὅτε ὁ Ὅσιος Νικήτας εἰσῆλθεν εἰς τὸν μονήρη βίον καὶ τοῦτον θεοφιλῶς διήνυεν, ὁ μὲν ἐν Πατριάρχαις ἀοίδιμος Γερμανὸς Α’ (715-730) [3] ἀπεδιώκετο τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου, ἐπειδὴ ἤλεγχε τὸν βασιλέα, ὅστις διὰ τρόπου τυραννικοῦ ἐγένετο ἀρχηγὸς τῆς νέας αἱρέσεως, τοῦ δὲ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ τοῦ ἀπολύτως ἀφοσιωθέντος εἰς τὰ θεῖα, τὰ αὐτὰ δι’ ἐγγράφων ἀποδείξεων πράττοντος, ἀπεκόπτετο διὰ ραδιουργίας ἡ χεὶρ εἰς Δαμασκόν [4].