Βίος (κατὰ πλάτος) καὶ πολιτεία τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΝΙΚΗΤΑ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Μηδικίου.

Συμφέρον σου ὅμως εἶναι ὅπως ἀπὸ τοῦδε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς παραδώσῃς τὸν ἑαυτόν σου εἰς τὴν κοινοβιακὴν χαρμολύπην, τὴν χαρὰν δηλαδὴ καὶ τὴν λύπην τοῦ Κοινοβίου. Ἐκεῖ εἶναι ὁ κλαυθμὸς καὶ ἡ χαρά, ἡ καλὴ διδασκαλία τῆς ἐμπραγμάτου συναναστροφῆς καὶ διακρίσεως καὶ ἡ κατὰ βαθμοὺς ἀδιάπτωτος πρὸς τὸν Θεὸν ἀνάβασις».

Ὑπήκουσε τότε ὁ Ὅσιος Νικήτας, ὁ ἔχων τὸ οὖς διὰ νὰ ἀκούῃ (Ἡσ. ν’ 4). Διέκρινε τὴν καλὴν τῆς συμβουλῆς προαίρεσιν καὶ χωρὶς νὰ μεριμνήσῃ διὰ τίποτε ἄλλο ἐξῆλθε μετ’ εὐχῆς μὲ τὸν σκοπὸν νὰ μὴ ἐπιστρέψῃ πλέον καὶ ἤρχισεν ὁδοιπορῶν πρὸς τὴν ἀνεύρεσιν τοῦ ποθουμένου, ἐπικαλούμενος τὸν Θεὸν ὡς ὁδηγόν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Θεὸς κάμνει τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων Αὐτόν, ὡδήγησε τὸν Ὅσιον νὰ φθάσῃ χωρὶς πολλὰς ἀναζητήσεις εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Μηδικίου, τῆς ὁποίας ἦτο Προεστὼς ὁ Ὅσιος Νικηφόρος, ἀνὴρ θερμὸς ὄχι λάτρης τῶν θείων, ἄσημος καὶ ἀσήμαντος, ἀλλὰ μάλιστα περιβόητος κατὰ τὴν ἀρετὴν καὶ κινούμενος καὶ ὁδηγούμενος ὑπὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διὰ τοῦτο δὲ καὶ ἐπιτυγχάνων νίκας κατὰ δαιμόνων, Ὁμολογητὴς δὲ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ γενόμενος καὶ φημιζόμενος. Ὁ Ὅσιος λοιπὸν οὗτος Νικηφόρος, πληροφορηθεὶς τὴν ἄφιξιν τοῦ νεανίου καὶ τὴν αἰτίαν μαθὼν ἢ μᾶλλον προμηνυθείς, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥρισε τὴν σύντομον εἰσαγωγὴν τοῦ Ὁσίου Νικήτα εἱς τὴν Μονήν, ὅστις καὶ εἰσήρχετο δοῦλος ἐλεύθερος, δεσμευμένος κατὰ τὰς χεῖρας, τοὺς πόδας καὶ τὰ ὄμματα διὰ τῶν δεσμῶν τῆς αἰδοῦς καὶ τῆς εὐλαβείας, ἢ καλλίτερον νὰ εἴπωμεν, καθηλωμένος κατὰ πάντα τὰ μέλη τοῦ σώματος ἐκ τοῦ φόβου τοῦ Κυρίου.

Προεκάθητο ὁ Πατὴρ καὶ ἡ γερουσία συνεκάθητο, ἡ δὲ νεότης παρίστατο· καὶ ὁ νέος τοῦ διαβόλου ἀνταγωνιστὴς συμπαρίστατο μετὰ τῶν παρασκευαζομένων. Ἠρώτησε τότε ὁ Πατὴρ τὸν Ὅσιον· «Τίνα σκοπὸν ἔχει, τέκνον, ἡ πρὸς ἡμᾶς τοὺς εὐτελεῖς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἄφιξίς σου;». Καὶ ὁ Ὅσιος μὲ γλυκεῖαν φωνὴν ἀπήντησεν· «Ὁ Θεός, Πάτερ ἅγιε, μὲ ἀπέστειλε πρὸς σέ, ἵνα γίνῃς ποιμήν μου καὶ μὲ ὁδηγήσῃς εἰς τόπον χλόης σωτηρίας. Ἀφοῦ λοιπὸν πληροφορηθῇς μυστικώτερον τὰ κατ’ ἐμέ, μὴ μοῦ παράσχῃς κόπους δοκιμῆς τῶν λογισμῶν. Διότι ρητῶς ὑπεσχέθην εἰς τὸν Θεόν, νὰ μὴ ἀπομακρυνθῶ τῆς προστασίας τῆς Ὁσιότητός σου».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Μονὴ τοῦ Μηδικίου εὑρίσκετο πλησίον τῆς Τριγλίας, τῶν σημερινῶν δηλαδὴ Μουδανιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου εὑρίσκοντο καὶ αἱ Μοναὶ τοῦ Χηνολάκκου, τοῦ Βαθέος Ρύακος καὶ ἡ τῆς Πελεκητῆς, περὶ ἧς βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελίδος 26.

[2] Ἐνταῦθα ὁ συγγραφεὺς ὑπαινίσεται τοὺς λεοντωνύμους εἰκονομάχους βασιλεῖς Λέοντα Γʹ, Λέοντα Δʹ καὶ Λέοντα Εʹ.

[3] Περὶ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ βλέπε εἰς τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου, ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτε οὗτος ἑορτάζεται.

[4] Περὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ βλέπε εἰς τὴν δʹ (4ην) Δεκεμβρίου ἐν τόμῳ IBʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτε οὗτος ἑορτάζεται.

[5] Περὶ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ Νέου τοῦ Ὁμολογητοῦ βλέπε εἰς τὴν κηʹ (28ην) Νοεμβρίου ἐν τόμῳ IΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτε οὗτος ἑορτάζεται.

[6] Ἡ Καισάρεια ἡ ἐν Βιθυνίᾳ ἦτο μικρὰ πόλις κειμένη πλησίον τῆς Προύσης, ἐκαλεῖτο δὲ καὶ Σμυρδάλεια ἢ Σμυρδιανή.

[7] Περὶ τοῦ Ἀναστασίου τούτου βλέπε εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ τῇ ιβʹ (12ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» καθὼς καὶ σχετικὴν ὑποσημείωσιν εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀναστασίου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, ἐν τόμῳ Βʹ, τῇ ιʹ (10ῃ) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου.

[8] Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀντέστη τὸ πρῶτον εἰς τὸ παράνομον διαζύγιον καὶ τὸν ἐπακολουθήσαντα παράνομον δεύτερον γάμον τοῦ Κωνσταντίνου Ϛʹ υἱοῦ τῆς Εἰρήνης, μετὰ τῆς Θεοδότης ἐξαδέλφης αὐτοῦ τούτου τοῦ Θεοδώρου. Ὁ Θεόδωρος δὲν ἐδελεάσθη οὔτε ἀπὸ τὰς πλουσίας ὑποσχέσεις, οὔτε ἀπὸ τὰς ἀπειλὰς τοῦ βασιλέως, οὔτε ἀπὸ τὴν συγγένειαν αὐτοῦ μετὰ τῆς νέας βασιλίσσης, ἀλλ’ ἤλεγξε καὶ ἀφώρισε τὸν βασιλέα, διότι διαζευχθεὶς τὴν νόμιμον σύζυγόν του, τὴν Μαρίαν, τὴν ὁποίαν ἠνάγκασε νὰ γίνῃ Μοναχή, συνεζεύχθη τὴν θαλαμηπόλον τῆς μητρός του Θεοδότην. Συνεπείᾳ τούτου ἐξωρίσθη εἰς Θεσσαλονίκην τῷ 795, ὁπόθεν ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τῷ 797 μετὰ τὴν ἔκπτωσιν τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου. Τὸ δεύτερον ἀντέστη εἰς τὴν ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Νικηφόρου τοῦ Αʹ γενομένη ἀποκατάστασιν εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἀξίωμα τοῦ Ἱερέως Ἰωσήφ, ὅστις, ἐπειδὴ παρανόμως καὶ ἄνευ ἀδείας Ἐπισκοπικῆς εἶχε τελέσει τὸν ἔκθεσμον γάμον τοῦ Κωνσταντίνου καὶ τῆς Θεοδότης, εἶχε καθαιρεθῆ ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου. Συνεπείᾳ τούτου ὁ Θεόδωρος ἐξωρίσθη εἴς τινα νῆσον ἐν τῇ Προποντίδι τῷ 809, ἐξ ἧς ἐπανέφερεν αὐτὸν τιμητικῶς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τῷ 811, ὁ Μιχαὴλ Αʹ ὁ Ραγκαβέ. Τὸ τρίτον ἀντέστη ὁ Θεόδωρος εἰς τὸν εἰκονομάχον Λέοντα Εʹ τὸν Ἀρμένιον καὶ ἐξωρίσθη εἰς διαφόρους τόπους, ὁπόθεν, μετὰ πενταετῆ περίπου ἐξορίαν, ἐπανῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐπὶ Μιχαὴλ Βʹ τοῦ Τραυλοῦ.

[9] Κουροπαλάτης: φροντιστὴς τοῦ Παλατίου, ὑπασπιστὴς τῶν ἀνακτόρων.

[10] Ὁ Ἄχαρ ἦτο Ἰσραηλίτης ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα, ὅστις, παρὰ τὴν αὐστηρὰν ἀπαγόρευσιν τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, λαβὼν λάφυρα ἀπὸ τὴν πρὸ ὀλίγου κυριευθεῖσαν ὑπὸ τῶν Ἰσραηλιτῶν Ἱεριχώ, τὴν ὁποίαν ὁ ἀρχηγὸς ἐκεῖνος τοῦ λαοῦ εἶχε κηρύξει «ἀνάθημα τῷ Κυρίῳ», ἀφιερωμένην δηλαδὴ εἰς τὸν Κύριον, ἐγένετο ἀφορμὴ σοβαρᾶς ἥττης τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἐφ’ ᾧ καὶ ὑπέστη τὸν διὰ λιθοβολισμοῦ θάνατον ἐν Ἀχώρ, νοτίως τῆς Ἱεριχοῦς (Ἰησ. Ναυῆ ϛʹ 15-18, ζʹ 12-6).