καὶ τὴν διὰ βασιλικῆς χειρὸς ἀποκατάστασιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ ἀνιέρου καὶ ἀσεβοῦς ἐκείνου Ἱερέως Ἰωσὴφ τοῦ τὸν ἄθεον γάμον ἱερολογήσαντος ἄνευ Ἐκκλησιαστικῆς ἐγκρίσεως, δι’ ὧν πράξεων μεγάλως, ὡς νομίζω, ἀντετάχθη εἰς τὸν Θεόν, (δὲν γνωρίζω δὲ ἂν ἔτυχεν εὐσπλαγχνίας, διὰ τήν ὡς λέγουσιν, φιλάνθρωπον αὐτοῦ χεῖρα πρὸς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην), ἀτίμως καὶ οὗτος ἐγκατέλειψε τὸν βίον, συλληφθεὶς αἰχμάλωτος ὑπὸ τῶν Βουλγάρων τῶν λεηλατούντων τὴν Θρᾴκην, ἀποκοπείσης ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος αὐτῶν Κρούμου τῆς κεφαλῆς του, ἥτις κατήντησε παίγνιον εἰς τὰς χεῖρας ἐκείνων, αἰσχύνη δὲ καὶ ὄνειδος εἰς τὴν Αὐτοκρατορίαν τοῦ Βυζαντίου.

Ἀντ’ αὐτοῦ τότε, διὰ θείας ψήφου, ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον τοῦ Βυζαντίου, ὁ κατέχων τὸ ἀξίωμα τοῦ κουροπαλάτου [9] Μιχαὴλ Α’ ὁ Ραγκαβὲ (811-813) ὁ εὐσεβέστατος καὶ φιλανθρωπότατος, ὁ προστάτης τῆς ἀληθείας καὶ τῆς εἰρήνης ὑπέρμαχος καὶ τῶν ἐξορίστων νομιμώτατος ὑπερασπιστής. Ἀκόμη δὲ περισσότερον ὁ ἐκ τῆς ἐξορίας ἀνακαλέσας τόσον εὐλαβῶς τὸν ἀοίδιμον Θεόδωρον, ὁ τοῦ ἀνιέρου Ἰωσὴφ λίαν ἀξιέπαινος διώκτης, ὅστις ἐξ ὑπερβολικῆς ἑκουσίας ἁπλότητος καὶ εἰς ἀπόδειξιν εὐεργεσίας διώρισε τὸν Λέοντα τὸν Ἀρμένιον, τὸν μετέπειτα βασιλέα, στρατηγὸν πάσης Ἑῴας (Ἀνατολῆς). Ἐκεῖνος δέ, ἀσθενῶν διπλῆν ἀσθένειαν, διότι, ὡς εἶπε τις θερμὸς λάτρης τῶν θείων, δὲν εὑρίσκω ἁπλοῦν τὸ γένος τῶν Ἀρμενίων, ἐκμεταλλευθεὶς τὴν εὐκαιρίαν καὶ ὅλον τὸ στράτευμα ὑποτάξας ὑπὸ τὴν θέλησίν του μὲ τρόπους καλούς, ὑποσχέσεις, χρηματικὰ δῶρα καὶ προσφορὰς χρυσοῦ, ἐξύφανε συνωμοσίαν κατὰ τοῦ εὐεργέτου του, διὰ νὰ τοῦ ἁρπάσῃ τὸν θρόνον.

Ὅτε ὁ βασιλεὺς Μιχαὴλ ἐπληροφορήθη τὴν ραδιουργίαν καὶ ἀντελήφθη, ὅτι τὸ πραξικόπημα ἦτο ἀδύνατον νὰ ἀποφευχθῇ καὶ νὰ ἐμποδισθῇ ἡ παράνομος ἐπιθυμία καὶ ἐπιτυχία τοῦ σφετεριστοῦ, ὁ δὲ ἐμφύλιος πόλεμος θὰ κατέληγεν εἰς τὸ νὰ χυθῇ αἷμα χριστιανικώτατον, ὁ ὄντως φιλανθρωπότατος βασιλεὺς ἀποχωρεῖ ἑκουσίως τοῦ βασιλικοῦ θρόνου καὶ παραχωρεῖ τοῦτον εἰς τὸν τύραννον, ἵνα μὴ ἴδῃ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν του νὰ στάξῃ αἷμα ὁμοφύλων. Ἀντὶ δὲ τῶν ἀνακτόρων ἀσπάζεται τὴν μετὰ τῶν Μοναχῶν στενωτάτην συμβίωσιν καὶ ἀντὶ τῆς βασιλικῆς πορφύρας προτιμᾷ τὸν ἐσχισμένον τρίχινον τῶν Μοναχῶν χιτωνίσκον καὶ τὴν προσφιλῆ εἰς τὸν Θεὸν ἡσυχίαν, ἐξασφαλίζων τὴν ἄφθαρτον τῶν οὐρανῶν Βασιλείαν, τῆς ὁποίας ἀναμφιβόλως θὰ ἔτυχε.