Τούτους, εὐθὺς ὡς εἶδεν ὁ λεοντόψυχος, τὰ μέγιστα ἐχάρη καὶ ἀφοῦ τὴν ἑσπέραν συνεκάθησε μετ’ αὐτῶν εἰς πολυτελὲς συμπόσιον καὶ ἀνεκοίνωσεν εἰς αὐτοὺς τὴν σκέψιν του, ἔλαβε παρ’ αὐτῶν συμβουλὴν νὰ καλέσῃ ἐνωρὶς τὴν πρωΐαν τὸν Πατριάρχην μετὰ τῶν συλλειτουργῶν αὐτοῦ καὶ παντὸς τοῦ Κλήρου ὡς καὶ τοὺς προεξάρχοντας τῶν Μοναστηρίων, ὄχι μόνον τῶν ἐν τῇ πόλει ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκτὸς ταύτης εὑρισκομένων καὶ τῶν πλησιοχώρων, ἵνα πάντες προσέλθωσιν εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ ἀκούσωσιν ὑπόθεσίν τινα, τὴν ὁποίαν ὁ βασιλεὺς θὰ ἐξέθετε, λόγῳ ἀνάγκης. Εἶπον δὲ οἱ παρευρισκόμενοι εἰς τὸν τύραννον, ἐὰν μὲν ἔλθουν, σὺ μὲν ἄρχισε νὰ ὁμιλῇς μὲ τρόπον ἥμερον, ἡμεῖς δέ, διὰ προβολῆς δυσκατανοήτων προβλημάτων θέλομεν κλείσει συντόμως τὰ στόματα αὐτῶν καὶ οὕτω θὰ σοῦ δοθῇ ἀμέσως εὐλογοφανὴς ἀφορμὴ εἰς τὸ νὰ νομοθετήσῃς αὐτὸ τὸ ὁποῖον θέλεις, ὥστε νὰ καταστῇ τοῦτο εὐκόλως παραδεκτὸν ἀπὸ ὅλους τοὺς ὑπηκόους.

Ἀρεστὴ λοιπὸν ἐφάνη ἡ συμβουλή. Ὅθεν μετὰ τὴν ἐκ τοῦ ὕπνου ἔγερσιν συνηθροίσθησαν εἰς τὰ ἀνάκτορα ἅπας ὁ ἱερατικὸς σύλλογος καὶ ἡ τῶν Μοναχῶν ἔγκριτος καὶ ἐξάρχουσα Συνοδεία, προηγεῖτο δὲ ὅλων ἡ οὐρανομήκης κεφαλή, ὁ θεοπρόβλητος, λέγω, καὶ μέγας ἀριστεὺς Νικηφόρος ὁ θειότατος Πατριάρχης μετὰ τῶν περὶ αὐτόν. Ὄχι δὲ μόνον καλῶς ἐγνώριζε ὁ Ἁγιώτατος ἐκεῖνος Πατριάρχης τὰ μελετηθέντα παρὰ τοῦ βασιλέως καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, ἀλλὰ καὶ θείας ὁράσεως ἠξιώθη περὶ τούτου κατὰ τὴν νύκτα. Προεκάθησε λοιπὸν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ πρωΐας, ὡς συνήθιζε, καὶ ἀφοῦ προηγουμένως ἀπέκρυψε τοὺς ὁμόφρονας αὐτοῦ, ἐπέτρεψε τὴν εἴσοδον, πρῶτον εἰς τὸν Πατριάρχην, ὅστις εἰσῆλθε καὶ ἠξιώθη συγκαθεδρίας. Ὁ δὲ Ἁγιώτατος Πατριάρχης δὲν κατεδέχθη νὰ συνομιλήσῃ κατὰ μόνας, ἂν καὶ τοῦ ἐζητεῖτο νὰ ἀκούσῃ. Ἀλλ’ εἶπεν· «Κάλεσον, ὦ βασιλεῦ, καὶ τοὺς μετ’ ἐμοῦ, ἵνα ἀκούσωσι πάντες αὐτὰ τὰ ὁποῖα δογματίζεις». Ἀφοῦ δὲ τοῦτο ἐγένετο, εἰσῆλθον πάντες μὲ παράστασιν ἀπτόητον, ἄνευ ὅμως τῶν Μοναχῶν τῶν ἔξω τῆς πόλεως Μοναστηρίων· διότι τοῦτο διέταξεν ὁ τύραννος, ἐλπίζων εἰς δευτέραν ἐπιτυχίαν. Τότε ὁ Πατριάρχης, προλαβὼν τὴν δηλητηριώδη γλῶσσαν, εἶπε διὰ φωνῆς στεντορείας· «Πατέρες καὶ ἀδελφοί, εἴπατέ μοι δύναται τὸ μὴ ὂν καὶ τὸ μὴ ἱστάμενον νὰ πέσῃ;». Ἀποκριθέντων δὲ πάντων ὄχι, πάλιν διὰ δευτέρας ἐρωτήσεως, ἀναλύων τὴν αἰνιγματώδη φράσιν, εἶπεν· «Ἔπεσον αἱ ἅγιαι Εἰκόνες ἐπὶ τῆς βασιλείας τῶν Ἰσαύρων, ἢ ὄχι;».