Βίος (κατὰ πλάτος) καὶ πολιτεία τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΝΙΚΗΤΑ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Μηδικίου.

Τοῦτον λοιπὸν τὸν ἀνάξιον, ὡς εἴπομεν, ἀνεβίβασεν εἰς τὸν θεῖον θρόνον ὁ ἄθεος βασιλεύς, ὅστις σπεύδων νὰ στερεώσῃ τὰ ὑπ’ αὐτοῦ δογματιζόμενα καὶ ἰδιαιτέραν πρὸς τοῦτο συνεκάλεσε σύνοδον, ἄλλο ταύτην συνέδριον Ἰουδαίων!

Ἐπειδὴ δὲ ἐπληροφορήθη, ὅτι παρευρίσκοντο εἰς ταύτην τὴν σύνοδον καί τινες τῶν Ἀρχιερέων, μὴ ὁμοφρονοῦντες πρὸς αὐτόν, διατάσσει, πρῶτον, νὰ ριφθῶσι κατὰ γῆς καὶ νὰ κτυπηθῶσι διὰ λακτισμάτων εἰς τὰ σπλάγχνα, κατόπιν δὲ ἀφοῦ ἀνασηκωθῶσι νὰ κτυπηθοῦν διὰ τῶν γρόνθων εἰς τοὺς ὀφθαλμούς· τούτων δὲ γενομένων ἐξέβαλεν αὐτοὺς ἀτίμως ἔξω. Ἔπειτα, μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ ὑποβάλλει τοὺς Ὁσίους Πατέρας εἰς ἀνάθεμα ὁ ἄξιος ἀναθέματος καὶ λιθοβολισμοῦ ἱερόσυλος νέος Ἄχαρ [10]. Μετὰ δὲ ταῦτα ἀνελθὼν εἰς τὰ ἀνάκτορα ἔδωσεν ἄδειαν εἰς τὸ ἀγοραῖον πλῆθος νὰ κηρύττῃ πανταχοῦ ἀφόβως τὸ ἀσεβὲς αὐτοῦ δόγμα, νὰ περιφρονῇ τὰ διδάγματα τῶν Πατέρων, νὰ εἰσέρχεται δὲ καὶ εἰς τὰς φυλακὰς καὶ νὰ ἐμπαίζῃ μετ’ ἀναισχυντίας τοὺς Μοναχούς, ἄνευ τινὸς χαλινοῦ. Ὡς δὲ εἴπομεν, ἀφοῦ ὁ καρτερικώτατος, Ὅσιος Νικήτας ἐρρίφθη εἰς σκοτεινὴν καὶ δυσώδη φυλακήν, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ εὑρίσκετο ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας, ἐκακοπάθει δεινῶς, διότι εἰσήρχοντο εἰς αὐτὴν καθ’ ἑκάστην πολλοὶ ἐκ τοῦ χυδαίου ὄχλου, οἵτινες τὰ πάντα ἔλεγον καὶ ἔπραττον διὰ νὰ καταλυπήσουν τὴν τόσον θεοφιλῆ αὐτοῦ ψυχήν.

Ἐξ ὅλων τούτων πολὺ περισσότερον ἠσχημόνει νεανίας τις ὀνόματι Νικόλαος, ὅστις, εὐχαριστούμενος νὰ φλυαρῇ ἀσκόπως καὶ καυχόμενος διὰ τὴν ἀθυροστομίαν του, ἡδονὴν δὲ αἰσθανόμενος ἀπὸ τὰς αἰσχρολογίας, ἔφερε πολλὴν ταραχὴν θλίψεως εἰς τὸν Ἅγιον. Καὶ δὲν θὰ ἐνικᾶτο εὐκόλως ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἐὰν ὁ Θεός, προσβλέπων εἰς τὴν τοσαύτην ὑπομονὴν τοῦ δούλου Αὐτοῦ, δὲν ἤθελεν οἰκονομήσει ὥστε νὰ συμβῇ παράδοξόν τι καὶ ἐξαίσιον. Διότι νύκτα τινά, ἐν ᾧ ἐκοιμᾶτο ὁ θησαυροφύλαξ τῆς ἀταξίας Νικόλαος, ἐνόμισεν ὅτι εἶδε τὸν πατέρα του, πρὸ ὀλίγου καιροῦ ἀποθανόντα, ὅστις τὸν ἠπείλει καὶ τοῦ ἔλεγεν· «Ἄφες τὴν διαγωγήν σου. Μὴ κάμνῃς πλέον τίποτε εἰς τὸν Δίκαιον τοῦτον, ἵνα μὴ καὶ ἐγὼ ὑπόδικος διὰ τὴν κόλασιν γίνωμαι, ἐξ αἰτίας τῆς ἰδικῆς σου βαρβαρότητος καὶ ἀσεβείας, σὺ δέ, ἂν ἐπιμένῃς οὕτω νὰ φέρεσαι, παραδοθῇς δι’ ὅλην σου τὴν ζωὴν εἰς τὸν δαίμονα, ἵνα παρ’ αὐτοῦ τιμωρῆσαι».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Μονὴ τοῦ Μηδικίου εὑρίσκετο πλησίον τῆς Τριγλίας, τῶν σημερινῶν δηλαδὴ Μουδανιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου εὑρίσκοντο καὶ αἱ Μοναὶ τοῦ Χηνολάκκου, τοῦ Βαθέος Ρύακος καὶ ἡ τῆς Πελεκητῆς, περὶ ἧς βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελίδος 26.

[2] Ἐνταῦθα ὁ συγγραφεὺς ὑπαινίσεται τοὺς λεοντωνύμους εἰκονομάχους βασιλεῖς Λέοντα Γʹ, Λέοντα Δʹ καὶ Λέοντα Εʹ.

[3] Περὶ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ βλέπε εἰς τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου, ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτε οὗτος ἑορτάζεται.

[4] Περὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ βλέπε εἰς τὴν δʹ (4ην) Δεκεμβρίου ἐν τόμῳ IBʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτε οὗτος ἑορτάζεται.

[5] Περὶ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ Νέου τοῦ Ὁμολογητοῦ βλέπε εἰς τὴν κηʹ (28ην) Νοεμβρίου ἐν τόμῳ IΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅτε οὗτος ἑορτάζεται.

[6] Ἡ Καισάρεια ἡ ἐν Βιθυνίᾳ ἦτο μικρὰ πόλις κειμένη πλησίον τῆς Προύσης, ἐκαλεῖτο δὲ καὶ Σμυρδάλεια ἢ Σμυρδιανή.

[7] Περὶ τοῦ Ἀναστασίου τούτου βλέπε εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ τῇ ιβʹ (12ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» καθὼς καὶ σχετικὴν ὑποσημείωσιν εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀναστασίου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, ἐν τόμῳ Βʹ, τῇ ιʹ (10ῃ) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου.

[8] Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀντέστη τὸ πρῶτον εἰς τὸ παράνομον διαζύγιον καὶ τὸν ἐπακολουθήσαντα παράνομον δεύτερον γάμον τοῦ Κωνσταντίνου Ϛʹ υἱοῦ τῆς Εἰρήνης, μετὰ τῆς Θεοδότης ἐξαδέλφης αὐτοῦ τούτου τοῦ Θεοδώρου. Ὁ Θεόδωρος δὲν ἐδελεάσθη οὔτε ἀπὸ τὰς πλουσίας ὑποσχέσεις, οὔτε ἀπὸ τὰς ἀπειλὰς τοῦ βασιλέως, οὔτε ἀπὸ τὴν συγγένειαν αὐτοῦ μετὰ τῆς νέας βασιλίσσης, ἀλλ’ ἤλεγξε καὶ ἀφώρισε τὸν βασιλέα, διότι διαζευχθεὶς τὴν νόμιμον σύζυγόν του, τὴν Μαρίαν, τὴν ὁποίαν ἠνάγκασε νὰ γίνῃ Μοναχή, συνεζεύχθη τὴν θαλαμηπόλον τῆς μητρός του Θεοδότην. Συνεπείᾳ τούτου ἐξωρίσθη εἰς Θεσσαλονίκην τῷ 795, ὁπόθεν ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τῷ 797 μετὰ τὴν ἔκπτωσιν τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου. Τὸ δεύτερον ἀντέστη εἰς τὴν ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Νικηφόρου τοῦ Αʹ γενομένη ἀποκατάστασιν εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἀξίωμα τοῦ Ἱερέως Ἰωσήφ, ὅστις, ἐπειδὴ παρανόμως καὶ ἄνευ ἀδείας Ἐπισκοπικῆς εἶχε τελέσει τὸν ἔκθεσμον γάμον τοῦ Κωνσταντίνου καὶ τῆς Θεοδότης, εἶχε καθαιρεθῆ ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου. Συνεπείᾳ τούτου ὁ Θεόδωρος ἐξωρίσθη εἴς τινα νῆσον ἐν τῇ Προποντίδι τῷ 809, ἐξ ἧς ἐπανέφερεν αὐτὸν τιμητικῶς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τῷ 811, ὁ Μιχαὴλ Αʹ ὁ Ραγκαβέ. Τὸ τρίτον ἀντέστη ὁ Θεόδωρος εἰς τὸν εἰκονομάχον Λέοντα Εʹ τὸν Ἀρμένιον καὶ ἐξωρίσθη εἰς διαφόρους τόπους, ὁπόθεν, μετὰ πενταετῆ περίπου ἐξορίαν, ἐπανῆλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐπὶ Μιχαὴλ Βʹ τοῦ Τραυλοῦ.

[9] Κουροπαλάτης: φροντιστὴς τοῦ Παλατίου, ὑπασπιστὴς τῶν ἀνακτόρων.

[10] Ὁ Ἄχαρ ἦτο Ἰσραηλίτης ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα, ὅστις, παρὰ τὴν αὐστηρὰν ἀπαγόρευσιν τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, λαβὼν λάφυρα ἀπὸ τὴν πρὸ ὀλίγου κυριευθεῖσαν ὑπὸ τῶν Ἰσραηλιτῶν Ἱεριχώ, τὴν ὁποίαν ὁ ἀρχηγὸς ἐκεῖνος τοῦ λαοῦ εἶχε κηρύξει «ἀνάθημα τῷ Κυρίῳ», ἀφιερωμένην δηλαδὴ εἰς τὸν Κύριον, ἐγένετο ἀφορμὴ σοβαρᾶς ἥττης τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἐφ’ ᾧ καὶ ὑπέστη τὸν διὰ λιθοβολισμοῦ θάνατον ἐν Ἀχώρ, νοτίως τῆς Ἱεριχοῦς (Ἰησ. Ναυῆ ϛʹ 15-18, ζʹ 12-6).