Τῇ ΚΘ’ (29ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΙΑΣΟΝΟΣ καὶ ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΥ.

Λέγει ὁ βασιλεύς· «Ὀρθῶς δὲν εἶπον, ὅτι ἡ γλυκύτης τῶν λόγων μου παρασύρει ὑμᾶς εἰς θρασύτητα; Θυσιάσατε λοιπὸν εἰς τοὺς θεούς, διότι θέλω σᾶς ἐξαφανίσει ἀμέσως διὰ σκληρῶν βασάνων. Σεῖς, ἐμπιστευόμενοι εἰς τὰς μαγείας σας, διὰ τῶν ὁποίων πολλοὺς ἐξηπατήσατε, νομίζετε ὅτι θέλετε κατανικήσει καὶ ἐμέ. Ὅμως δὲν θὰ τὸ κατορθώσετε. Διότι ὑπάρχουν ἐδῶ καὶ ἄλλοι ὡς σεῖς μάγοι, οἵτινες διὰ τῆς δυνάμεως τῶν θεῶν κάμνουσι μεγαλύτερα σημεῖα ἀπὸ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα δύνασθε σεῖς νὰ πράξετε». Ἠρώτησε τότε ὁ θεῖος Ἰάσων· «Δυνάμεθα νὰ ἴδωμεν τούτους;». Ἀπεκρίθη ὁ βασιλεύς· «Βεβαιότατα». Λέγει τότε ὁ Ἅγιος· «Ἂς ἔλθουν λοιπόν, ὦ βασιλεῦ, οἱ κατὰ σὲ τελοῦντες σημεῖα διὰ τῆς δυνάμεως τῶν θεῶν σου». Ὁ βασιλεὺς τότε, πληρωθεὶς χαρᾶς, εἶπε· «Ἀληθῶς· μὲ τὴν δύναμιν τῶν θεῶν καλῶς εἶπες. Ἂς γίνῃ τοῦτο». Εἶπε δὲ ταῦτα ὁ ἀνόητος, διότι ἐνόμιζεν, ὅτι διὰ μαγικῶν ἐνεργειῶν θέλει δυνηθῆ νὰ κατανικήσῃ τὴν εἰς τοὺς Ἁγίους ἐνοικοῦσαν θείαν Χάριν. Διέταξε λοιπὸν καὶ ἔφεραν τὸν μάγον ἐκεῖνον, ὅστις εἰς μίαν ὥραν ἔσπειρεν, ἐθέρισε καὶ κατὰ φαντασίαν κατεσκεύασεν ἄρτον. Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος ἠρώτησε· «Οὗτος εἶναι ὁ διὰ τῆς δυνάμεως τῶν θεῶν σου ἐνεργῶν τὰ παράδοξα;». Ἀπεκρίθη ὁ βασιλεύς· «Ναί, αὐτὸς εἶναι». Ὁ δὲ Ἅγιος προσέθεσεν· «Ἀληθῶς ἐπλησίασεν ἡ ἡμέρα τῆς ἀπωλείας αὐτοῦ, ἵνα μετ’ αὐτοῦ ἐξαφανισθῶσι τὰ ἐκ δαιμονικῆς ἐνεργείας τεχνάσματα, τὰ ὁποῖα συνήθιζε νὰ κάμνῃ πρὸς ἀπάτην καὶ ἀπώλειαν τῶν ἀστηρίκτων ψυχῶν». Ὁ δὲ βασιλεύς, νομίζων, ὅτι δι’ ἀπορίαν λέγει ταῦτα ὁ Ἅγιος, ἐμειδία καὶ ἐνεθάρρυνε τὸν ἀπατεῶνα διὰ προτρεπτικῶν λόγων.

Εὐθὺς λοιπὸν ὡς ἐστάθη εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ὁ τοῦ ψεύδους ἐργάτης, ἀπήγγειλε δι’ ἁρμονικῆς φωνῆς παραδόξους τινὰς λόγους, ἀμέσως δὲ μετὰ τοῦτο τὰ ἄλογα ζῷα ἤρχισαν νὰ σκιρτοῦν. Ἀλλὰ καὶ τὰ φυτὰ καὶ οἱ λίθοι ἐκινοῦντο καὶ ἐφαίνετο εἰς τοὺς ἀπατηθέντας, ὅτι ὅλα ἐχόρευον καὶ ἐτυμπάνιζον. Ἐξεπλήσσοντο λοιπὸν πάντες οἱ παρατηροῦντες αὐτὰ καὶ ἐθαύμαζον. Ὁ δὲ μακάριος Ἰάσων, ἐγγίσας τὸν μάγον, εἶπε· «Τί σκέπτεσαι, κάκιστε; Ἔκαμες ὅλας τὰς λαοπλάνους καὶ ψευδεῖς σου θαυματοποιΐας ἢ ἔχεις κατὰ νοῦν καὶ ἄλλας ἀκόμη χειροτέρας τούτων νὰ ἐπιδείξῃς;». Ἀπεκρίθη ὁ μάγος· «Ἐὰν καὶ εἰς σᾶς εἶναι δυνατὸν νὰ πράξητε παράδοξόν τι δι’ ἔργου, ἀποδείξατε τοῦτο εἰς τὸν βασιλέα καὶ πληροφορήσατε ἅπαντας τοὺς παρόντας, ὅτι τὰ ἰδικά σας ἔργα εἶναι μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτά. Διότι ὅπως εἴπατε καὶ σεῖς, προτιμοτέρα εἶναι ἡ πρᾶξις ἀπὸ τοὺς λόγους».


Ὑποσημειώσεις

[1] Τύμβος κυρίως ἐκαλεῖτο παρὰ τοῖς ἀρχαίοις ὁ λοφοειδὴς τάφος, ὁ σχηματισμένος ἐκ συσσωρευμένου πέριξ τοῦ τάφου χώματος. Ἐκαλεῖτο δὲ οὕτως καὶ ἡ ἐπιτύμβιος στήλη ἢ λίθος ὁ ἐπὶ τοῦ τάφου τιθέμενος, γενικώτερον δὲ ὁ τάφος.

[2] Ὁ Ναὸς οὗτος ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὡς εἶναι γνωστὸν ἀπὸ ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, τὸ ὁποῖον ἐξεφώνησεν ἐν αὐτῷ ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας Ἀρσένιος, διετηρήθη ὡς εἶχε μέχρι τῶν μέσων τοῦ ΙΒʹ αἰῶνος. Ὀλίγον βραδύτερον καὶ πιθανώτατα ὑπερμεσοῦντος τοῦ αὐτοῦ ΙΒʹ αἰῶνος ὁ Ναὸς ἀνῳκοδομήθη ἐκ βάθρων, ὡς ἔχει νῦν, ὑπὸ τοῦ ἐν αὐτῷ ὑπηρετοῦντος ἐφημερίου Στεφάνου, μετωνομάσθη δὲ μετὰ τὴν ἀνοικοδόμησίν του ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου διὰ τοὺς ἐν αὐτῷ εὑρισκομένους τάφους τῶν Ἁγίων. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἐκ δύο ἐπιγραφῶν ἐντετειχισμένων ἐπὶ τῆς δυτικῆς προσόψεως τοῦ Ναοῦ, ἑκατέρωθεν τῆς εἰσόδου. Ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τούτου καὶ κάτωθεν τοῦ δεσποτικοῦ καὶ τοῦ διακονικοῦ, δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς ὡραίας πύλης, σῴζονται μέχρι σήμερον οἱ τάφοι τῶν Ἁγίων.

Ὁ Ναὸς οὗτος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου, ᾠκοδομημένος εἰς σχῆμα Ἑλληνικοῦ Σταυροῦ, διὰ μικροῦ θόλου καὶ τριῶν ἀρχαίων μονολίθων κιόνων κεκοσμημένος ἔσωθεν, παρουσιάζει ἐξαίρετον δεῖγμα μικρῶν Βυζαντινῶν Ἐκκλησιῶν, ὅστις μετὰ τοῦ εἰς τὸ χωρίον τῶν Νυμφῶν Ναοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι οἱ μόνοι ἐν Κερκύρᾳ Ναοὶ οἱ ἄχρι τοῦδε διασῴζοντες τὸν Βυζαντινὸν ρυθμόν. Ἡ δὲ Μεγάλη Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἀνήγειρεν ὁ ἴδιος ὁ βασιλεὺς Σεβαστιανός, ταυτίζεται ἐκ τῆς λαϊκῆς παραδόσεως πρὸς τὴν σημερινὴν βασιλικὴν τῆς Παλαιοπόλεως Κερκύρας. Κατὰ τὴν παράδοσιν ταύτην ὁ Ναὸς οὗτος τιμώμενος ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Κερκύρας, τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Κερκυλλίνου, εἶναι θεματοφύλαξ πλουσίων θησαυρῶν κεκρυμμένων εἰς τὰς κατακόμβας αὐτοῦ, τῶν ὁποίων ἡ εἴσοδος εὑρίσκεται εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Ναοῦ τούτου.

[3] Πρόκειται κατὰ τὴν λαϊκὴν παράδοσιν περὶ τοῦ ἔτι καὶ νῦν σῳζομένου Ναοῦ τῆς Ἁγίας Κερκύρας, περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ἀνωτέρω ὑποσημειώσει.