Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς καὶ ἔκπληκτος γενόμενος, διότι ἐνόμισεν ὅτι ἔκ τινος μαγικῆς ἐνεργείας ἐγένοντο τὰ ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ὁραθέντα, παρέμεινε σκεπτόμενος τὶ μέλλει νὰ πράξῃ. Μετ’ ὀλίγον δὲ ἔστειλε καὶ προσεκάλεσεν ἕνα ἐκ τῶν μάγων, πρὸς τὸν ὁποῖον εἶπεν· «Ἐὰν ὑπάρχῃ εἰς σὲ δυναμίς τις παρὰ τοῦ Διὸς δωρηθεῖσα, ἐγέρθητι καὶ στῆθι ἀντιμέτωπος τῶν ἐχθρῶν Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου, οἵτινες τερατουργοῦν διὰ μαγικῶν τεχνασμάτων. Διότι ἀνεστάτωσαν τὴν πόλιν ἡμῶν, ὑποδυόμενοι ξένας μορφὰς καὶ οὕτω πάντες ἀκολουθοῦσιν αὐτούς. Ἀπεκρίθη τότε ὁ μάγος πρὸς τὸν βασιλέα· «Πρόσταξον μόνον, ὦ βασιλεῦ, καὶ ὅλαι αἱ ἐπιθυμίαι σου τάχιστα θέλουσιν ἐκτελεσθῆ». Εἶπε τότε ὁ βασιλεύς· «Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θέλεις νὰ πράξῃς, πρᾶξον τάχιστα». Τότε ἐκεῖνος ὁ πλάνος ἐζήτησε νὰ τοῦ φέρωσι ζεῦγος βοῶν, ἄροτρον καὶ σῖτον. Τούτων ταχέως προσκομισθέντων, λαβὼν τὸ ἄροτρον ὁ γεωργὸς τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἑαυτοῦ ἀπωλείας, ἠροτρίασε κατὰ τὸν τρόπον του τὸν ἀγρὸν καὶ παρευθὺς ἔσπειρε τὸν σῖτον καὶ τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἐβλάστησεν ὁ σῖτος καὶ ἐσχημάτισε βλαστὸν καὶ στάχυν καὶ ἀνεβλάστησε φύλλα ἐν τῷ βλαστῷ καὶ εἶραν ἐν τῷ στάχει. Εὐθὺς τότε ἐφάνη ὁ ἀγρὸς κατάλευκος καὶ κατάλληλος πρὸς θερισμόν. Θερίσας δὲ ὁ πλάνος τὸν σῖτον καὶ καθαρίσας μετέφερεν εἰς τὸν μῦλον, παρουσίᾳ τοῦ βασιλέως. Τοῦτον δὲ ἀλέσας καὶ ζυμώσας, ἔπλασεν ἄρτον ἐπὶ τῆς χειρός του.

Ταῦτα ἰδὼν ὁ βασιλεύς, ἔμεινεν ἔκπληκτος. Ἀφοῦ δὲ ἔφαγε τὸν ἄρτον, ἐφώναξεν εἰπών· «Ὦ Ζεῦ, μέγιστε τῶν θεῶν, μέγας εἶσαι πράγματι καὶ δὲν ὑπάρχει ἰσχυρός, ἐκτὸς σοῦ, ὅστις παρέχεις εἰς τοὺς φοβουμένους σε τὴν δύναμιν εἰς μίαν ὥραν νὰ σπείρωσι, νὰ θερίζωσι, νὰ ἀλέθωσι καὶ νὰ παρασκευάζωσιν ἄρτον». Ταῦτα ἀφοῦ ἐφλυάρησεν ὁ βασιλεύς, ἐστράφη πρὸς τοὺς συγκεντρωθέντας καὶ εἶπεν· «Οὐδέποτε τοιοῦτον τι ἐγὼ ἤκουσα πραχθὲν εἴτε παρὰ τῶν ἀρχαιοτέρων εἴτε παρὰ τῶν συγχρόνων. Πῶς δὲ πλανῶνται τινὲς καὶ ἀκολουθοῦσι τοὺς θαυματοποιοὺς ἐκείνους, ἀπορῶ». Ταῦτα εἰπὼν ἀνεχώρησε· κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην, ἐγερθεὶς λίαν πρωῒ ἐκ τῆς κλίνης του καὶ ἀκολουθούμενος ὑπὸ τῶν δορυφόρων του, ἐπορεύθη εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἐπρόσταξε νὰ ἐξέλθῃ μόνον ὁ δεσμοφύλαξ Ἀντώνιος. Ὡς δὲ ἐκεῖνος ἐξῆλθεν, ἀτενίσας πρὸς αὐτὸν μὲ φοβερὸν καὶ ἄγριον βλέμμα εἶπε· «Μιαρώτατε καὶ ξένε τῆς τῶν θεῶν εὐμενείας, τὶς πονηρὸς δαίμων, πρὸς τὴν κακὴν μοῖραν ὁδηγήσας, σὲ ἔπεισε νὰ ἐγκαταλείψῃς τὰς παλαιὰς συνηθείας καὶ τὴν προγονικὴν εὐδαιμονίαν καὶ νὰ ἐξοικειωθῇς πρὸς τὴν πλάνην τῶν Χριστιανῶν; Ποῖον δὲ ἄξιον λόγου θαῦμα ἰδὼν παρ’ ἐκείνων ἐτόλμησες νὰ πράξῃς τοῦτο;».