Σελίδα 23 από 23
Ἀφοῦ λοιπὸν ἔζησεν ἐπ’ ἀρκετόν, οὕτω κατὰ Θεὸν διάγων, νύκτα τινά, ἐνῷ προσηύχετο, ἤκουσε θείαν φωνὴν λέγουσαν πρὸς αὐτόν· «Χαῖρε καὶ εὐφραίνου, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ. Ἐλθὲ λοιπόν, ἵνα ἀπολαύσῃς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν μετὰ τοῦ Σωσιπάτρου, τοῦ ἀδελφοῦ σου, εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα». Ταύτην τὴν φωνὴν ὡς ἤκουσεν ὁ μακάριος Ἰάσων ἐχάρη χαρὰν μεγάλην καὶ πεσὼν κατὰ γῆς ηὐχαρίστει τὸν Θεόν. Κατόπιν ἡτοίμασε τὸν τάφον αὐτοῦ, πλησίον τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Σωσιπάτρου, παρήγγειλε δὲ εἰς τοὺς ἀδελφοὺς νὰ καταθέσωσιν εἰς αὐτὸν τὸ Λείψανόν του μετὰ τὴν κοίμησίν του. Ἀφοῦ δὲ προσεκάλεσε πάντας τοὺς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας ὡς καὶ ἅπαντα τὸν λαόν, συνεβούλευσε τούτους νὰ προσέχουν ἑαυτούς, νὰ ἐμμένωσιν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ ἔχωσιν ἀγάπην καὶ ὁμόνοιαν μεταξύ των, νὰ κάμνουν ἐλεημοσύνας, νὰ περιθάλπουν τοὺς ἀσθενεῖς, νὰ χαίρωσιν ἐν τῇ ἐλπίδι τῶν μελλόντων καὶ νὰ ἐνθυμοῦνται πάντοτε τὰς ἐν οὐρανῷ μονάς. Οὕτω ἐξαπλωθεὶς εἰς τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον συνήθιζε νὰ κατακλίνεται καὶ εἰς ἐλαφρὰν νόσον περιπεσών, ἐκλήθη εἰς τὸν γλυκὺν καὶ μακάριον ὕπνον τὴν κθ’ (29ην) τοῦ Ἀπριλίου μηνός, ἀφοῦ ἔζησε περὶ τὰ ἑξήκοντα ἔτη.
Οἱ δὲ Ἱερεῖς μετὰ παντὸς τοῦ πλήθους, ἀφοῦ ἐκήδευσαν ἐντίμως τὸ τίμιον Λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἰάσονος, κατέθεσαν τοῦτο πλησίον τοῦ Ἁγίου Σωσιπάτρου, συμφώνως πρὸς τὴν ἐντολήν, τὴν ὁποίαν ἔδωσεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος Ἰάσων, παραμείναντες οὕτω ἀμφότεροι οἱ Ἅγιοι κοινοὶ φύλακες καὶ πρὸς Θεὸν μεσῖται καὶ διὰ τὰς μετέπειπα γενεὰς πολύτιμος θησαυρός, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Τύμβος κυρίως ἐκαλεῖτο παρὰ τοῖς ἀρχαίοις ὁ λοφοειδὴς τάφος, ὁ σχηματισμένος ἐκ συσσωρευμένου πέριξ τοῦ τάφου χώματος. Ἐκαλεῖτο δὲ οὕτως καὶ ἡ ἐπιτύμβιος στήλη ἢ λίθος ὁ ἐπὶ τοῦ τάφου τιθέμενος, γενικώτερον δὲ ὁ τάφος.
[2] Ὁ Ναὸς οὗτος ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὡς εἶναι γνωστὸν ἀπὸ ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, τὸ ὁποῖον ἐξεφώνησεν ἐν αὐτῷ ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας Ἀρσένιος, διετηρήθη ὡς εἶχε μέχρι τῶν μέσων τοῦ ΙΒʹ αἰῶνος. Ὀλίγον βραδύτερον καὶ πιθανώτατα ὑπερμεσοῦντος τοῦ αὐτοῦ ΙΒʹ αἰῶνος ὁ Ναὸς ἀνῳκοδομήθη ἐκ βάθρων, ὡς ἔχει νῦν, ὑπὸ τοῦ ἐν αὐτῷ ὑπηρετοῦντος ἐφημερίου Στεφάνου, μετωνομάσθη δὲ μετὰ τὴν ἀνοικοδόμησίν του ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου διὰ τοὺς ἐν αὐτῷ εὑρισκομένους τάφους τῶν Ἁγίων. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἐκ δύο ἐπιγραφῶν ἐντετειχισμένων ἐπὶ τῆς δυτικῆς προσόψεως τοῦ Ναοῦ, ἑκατέρωθεν τῆς εἰσόδου. Ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τούτου καὶ κάτωθεν τοῦ δεσποτικοῦ καὶ τοῦ διακονικοῦ, δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς ὡραίας πύλης, σῴζονται μέχρι σήμερον οἱ τάφοι τῶν Ἁγίων.
Ὁ Ναὸς οὗτος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου, ᾠκοδομημένος εἰς σχῆμα Ἑλληνικοῦ Σταυροῦ, διὰ μικροῦ θόλου καὶ τριῶν ἀρχαίων μονολίθων κιόνων κεκοσμημένος ἔσωθεν, παρουσιάζει ἐξαίρετον δεῖγμα μικρῶν Βυζαντινῶν Ἐκκλησιῶν, ὅστις μετὰ τοῦ εἰς τὸ χωρίον τῶν Νυμφῶν Ναοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι οἱ μόνοι ἐν Κερκύρᾳ Ναοὶ οἱ ἄχρι τοῦδε διασῴζοντες τὸν Βυζαντινὸν ρυθμόν. Ἡ δὲ Μεγάλη Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἀνήγειρεν ὁ ἴδιος ὁ βασιλεὺς Σεβαστιανός, ταυτίζεται ἐκ τῆς λαϊκῆς παραδόσεως πρὸς τὴν σημερινὴν βασιλικὴν τῆς Παλαιοπόλεως Κερκύρας. Κατὰ τὴν παράδοσιν ταύτην ὁ Ναὸς οὗτος τιμώμενος ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Κερκύρας, τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Κερκυλλίνου, εἶναι θεματοφύλαξ πλουσίων θησαυρῶν κεκρυμμένων εἰς τὰς κατακόμβας αὐτοῦ, τῶν ὁποίων ἡ εἴσοδος εὑρίσκεται εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Ναοῦ τούτου.
[3] Πρόκειται κατὰ τὴν λαϊκὴν παράδοσιν περὶ τοῦ ἔτι καὶ νῦν σῳζομένου Ναοῦ τῆς Ἁγίας Κερκύρας, περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ἀνωτέρω ὑποσημειώσει.
