Σελίδα 19 από 23
Ὅτε δὲ εὑρίσκετο ἐν τῷ μέσῳ τοῦ πελάγους, εὐθὺς νέφη πυκνὰ ἠγέρθησαν καὶ σφοδρὸς ἄνεμος ἔπνεε, βρονταὶ δὲ καὶ βοαὶ τρομακτικαὶ ἠκούοντο. Ἀνεμοστρόβιλος δὲ σφοδρότατος ἐξερράγη καὶ τὰ κύματα τῆς θαλάσσης ἐπέπιπτον μεθ’ ὁρμῆς ἐπὶ τῶν πλοίων, τρομακτικὸν κίνδυνον ἀπειλοῦντα. Τέλος, ὤ τοῦ θαύματος! Κατεποντίσθη ὁ ἀσεβὴς βασιλεὺς μεθ’ ὅλου αὐτοῦ τοῦ στρατεύματος εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ὡς ἄλλοτε ὁ τύραννος Φαραώ, ἐκ τούτων δὲ πάντων οὐδὲ εἷς ἀπέμεινεν.
Τότε ὁ πιστὸς λαός, ἰδόντες τὴν καταστροφὴν τοῦ παρανόμου βασιλέως καὶ τῶν στρατευμάτων αὐτοῦ, ἐν μιᾷ φωνῇ τὴν ἐπινίκιον ᾠδὴν ἔψαλλον λέγοντες· «ᾌσωμεν τῷ Κυρίῳ ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται· ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν» (Ἐξ. ιε’ 1). Πάντες δὲ ἔχαιρον διὰ τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ δωρηθέντα πρὸς αὐτοὺς ἀγαθά. Ἐξελθόντες τότε τῆς φυλακῆς οἱ Ἅγιοι τοῦ Κυρίου Ἀπόστολοι Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος, ἐδίδασκον τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μετὰ παρρησίας στηρίζοντες τοὺς πιστεύοντας. Ἠφάνισαν δὲ καὶ τὸν φανέντα δράκοντα διὰ προσευχῆς των. Τότε ἀντὶ τοῦ Κερκυλλίνου ἀνῆλθεν εἰς τὸν θρόνον ὁ Δατιανός, ὅστις, πληροφορηθεὶς τὰ παρὰ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων γενόμενα καὶ τὴν ἐπακολουθήσασαν ἀνάκρισιν αὐτῶν, διέταξε νὰ προσαχθοῦν οὗτοι ἐνώπιόν του. Τούτου δὲ γενομένου εἶπε πρὸς αὐτούς· «Εἴπατέ μοι, πόθεν εὑρόντες τοιαύτην θρασύτητα καὶ τόλμην τοιαῦτα διδάσκετε καὶ ἀποτολμᾶτε; Διότι παρὰ πολλῶν ἀκούω διὰ τὰ παρ’ ὑμῶν πραττόμενα, τὰ ὁποῖα οὐδόλως ἀνέχομαι, ἐπειδὴ εἶναι ἀντίθετα πρὸς τοὺς ἀρχαίους θεοὺς καὶ ξένα πρὸς τὴν τῶν θεῶν πρόνοιαν. Διότι δὲν μοὶ φαίνεται καθόλου καλὸν νὰ παραβλέψω τὴν πατρῴαν εὐδαιμονίαν καὶ ἀντ’ αὐτῆς νὰ εἰσαγάγω νέας δοξασίας, ἀναγνωρίζων τὸν Ἐσταυρωμένον Θεόν».
Λέγει τότε πρὸς τὸν βασιλέα ὁ Ἅγιος Ἰάσων· «Ἐὰν εἶχες καθαρὰ τὰ τῆς ψυχῆς σου αἰσθήματα, κατάλληλα νὰ διακρίνουν τὸ καλὸν καὶ τὸ κακόν, θὰ σοῦ ἀπεδεικνύομεν τὸν Ἐσταυρωμένον τοῦτον Θεὸν ἀληθῶς ὑπάρχον-τα καὶ Θεὸν καὶ Δεσπότην τοῦ σύμπαντως, ἑκουσίως μὲν παθόντα διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν, ἄφθαρτον δὲ ἀπομείναντα λόγῳ τῆς Θεότητος Αὐτοῦ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Τύμβος κυρίως ἐκαλεῖτο παρὰ τοῖς ἀρχαίοις ὁ λοφοειδὴς τάφος, ὁ σχηματισμένος ἐκ συσσωρευμένου πέριξ τοῦ τάφου χώματος. Ἐκαλεῖτο δὲ οὕτως καὶ ἡ ἐπιτύμβιος στήλη ἢ λίθος ὁ ἐπὶ τοῦ τάφου τιθέμενος, γενικώτερον δὲ ὁ τάφος.
[2] Ὁ Ναὸς οὗτος ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὡς εἶναι γνωστὸν ἀπὸ ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, τὸ ὁποῖον ἐξεφώνησεν ἐν αὐτῷ ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας Ἀρσένιος, διετηρήθη ὡς εἶχε μέχρι τῶν μέσων τοῦ ΙΒʹ αἰῶνος. Ὀλίγον βραδύτερον καὶ πιθανώτατα ὑπερμεσοῦντος τοῦ αὐτοῦ ΙΒʹ αἰῶνος ὁ Ναὸς ἀνῳκοδομήθη ἐκ βάθρων, ὡς ἔχει νῦν, ὑπὸ τοῦ ἐν αὐτῷ ὑπηρετοῦντος ἐφημερίου Στεφάνου, μετωνομάσθη δὲ μετὰ τὴν ἀνοικοδόμησίν του ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου διὰ τοὺς ἐν αὐτῷ εὑρισκομένους τάφους τῶν Ἁγίων. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἐκ δύο ἐπιγραφῶν ἐντετειχισμένων ἐπὶ τῆς δυτικῆς προσόψεως τοῦ Ναοῦ, ἑκατέρωθεν τῆς εἰσόδου. Ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τούτου καὶ κάτωθεν τοῦ δεσποτικοῦ καὶ τοῦ διακονικοῦ, δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς ὡραίας πύλης, σῴζονται μέχρι σήμερον οἱ τάφοι τῶν Ἁγίων.
Ὁ Ναὸς οὗτος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου, ᾠκοδομημένος εἰς σχῆμα Ἑλληνικοῦ Σταυροῦ, διὰ μικροῦ θόλου καὶ τριῶν ἀρχαίων μονολίθων κιόνων κεκοσμημένος ἔσωθεν, παρουσιάζει ἐξαίρετον δεῖγμα μικρῶν Βυζαντινῶν Ἐκκλησιῶν, ὅστις μετὰ τοῦ εἰς τὸ χωρίον τῶν Νυμφῶν Ναοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι οἱ μόνοι ἐν Κερκύρᾳ Ναοὶ οἱ ἄχρι τοῦδε διασῴζοντες τὸν Βυζαντινὸν ρυθμόν. Ἡ δὲ Μεγάλη Ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν ἀνήγειρεν ὁ ἴδιος ὁ βασιλεὺς Σεβαστιανός, ταυτίζεται ἐκ τῆς λαϊκῆς παραδόσεως πρὸς τὴν σημερινὴν βασιλικὴν τῆς Παλαιοπόλεως Κερκύρας. Κατὰ τὴν παράδοσιν ταύτην ὁ Ναὸς οὗτος τιμώμενος ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Κερκύρας, τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως Κερκυλλίνου, εἶναι θεματοφύλαξ πλουσίων θησαυρῶν κεκρυμμένων εἰς τὰς κατακόμβας αὐτοῦ, τῶν ὁποίων ἡ εἴσοδος εὑρίσκεται εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Ναοῦ τούτου.
[3] Πρόκειται κατὰ τὴν λαϊκὴν παράδοσιν περὶ τοῦ ἔτι καὶ νῦν σῳζομένου Ναοῦ τῆς Ἁγίας Κερκύρας, περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ἀνωτέρω ὑποσημειώσει.
