Τότε ἡ τοῦ Θεοῦ παῖς Κερκύρα προστρέξασα εἶπε πρὸς τὴν ἄρκτον, ὡς εἰς χειραγωγούμενον ἀρνίον· «Σὲ ὁρκίζω εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ἄφες αὐτὸν ἵνα ἀκούσῃ τοὺς λόγους μου». Τότε ἡ ἄρκτος, ὡς ἐντραπεῖσα, ἄφησε τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀπελθοῦσα ἐξηπλώθη ἐπὶ τῆς φωλεᾶς της. Ἠρώτησε τότε, ἡ Ἁγία τὸν αἰθίοπα· «Διὰ ποῖον σκοπὸν ἦλθες ἐδῶ;». Ἐκεῖνος ἀπεκρίθη· «Ὁ ἔπαρχος Καρπιανὸς μὲ ἀπέστειλεν». Εἶπε πάλιν ἡ Μάρτυς πρὸς αὐτόν· «Ἰδού, τὸ ἄλογον θηρίον, εὐθὺς ὡς ἤκουσε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ηὐλαβήθη· καὶ σύ, λογικῆς φύσεως ὤν, εἰς τοιαύτας ἀσωτίας διάγεις, ὦ ἄθλιε;». Κατατρομάξας τότε ὁ αἰθίοψ προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας τῆς παρθένου καὶ εἶπε· «Σὲ παρακαλῶ, πρόσταξόν με νὰ ἐξέλθω ἐντεῦθεν ἀβλαβὴς καὶ πιστεύω εἰς τὸν Θεόν σου». Ἡ δὲ Μάρτυς εἶπε· «Μὴ φοβοῦ τὸ θηρίον, ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν. Διότι τὸ θηρίον τρώγει τὰς σάρκας τὰς διὰ τοῦ θανάτου διαλυομένας, ἡ δὲ ἁμαρτία τὴν ἀθάνατον ψυχὴν καταστρέφει, αἰωνίως ταύτην κολάζουσα». Ἐζήτησε τότε ὁ αἰθίοψ νὰ τοῦ δοθῇ σημεῖον τῆς Πίστεως καὶ νὰ ἀπομακρυνθῇ. Ἡ δὲ Ἁγία, λαβοῦσα ξύλον, κατεσκεύασεν ἀμέσως Σταυρὸν καὶ παρέδωσε τοῦτον εἰς τὸν αἰθίοπα εἰποῦσα· «Τοῦτο εἶναι τὸ σημεῖον τῆς Πίστεως πίστευε εἰς τὸν Χριστὸν καὶ θέλεις σωθῆ». Ἀφοῦ δὲ ὠνόμασε τοῦτον Χριστόδουλον, προσέταξε νὰ ἀπέλθῃ. Ἐκεῖνος δὲ ἠρώτησε τὴν Ἁγίαν· «Σὲ παρακαλῶ, δέσποινα καὶ κυρία, δίδαξόν με τὶ νὰ ἀποκρίνωμαι εἰς τοὺς ἐρωτῶντας με». Ἀπεκρίθη ἡ Ἁγία· «Οὐδὲν ἕτερον νὰ ἀποκρίνεσαι, ἢ τοῦτο μόνον. Τὸν Χριστὸν ζητῶ, Αὐτὸν ποθῶ καὶ Αὐτὸν προσκυνῶ».

Λαβὼν λοιπὸν ὁ Χριστόδουλος τὴν τελειότητα τῆς Πίστεως, ἔφυγεν ἐκεῖθεν. Κρατῶν δὲ τὸν Σταυρόν, διήρχετο διὰ μέσου τῆς πόλεως, κηρύττων μετὰ παρρησίας τὰ θαυμάσια τοῦ Χριστοῦ καὶ κραυγάζων· «Τὸν Χριστὸν ζητῶ, Αὐτὸν ποθῶ καὶ Αὐτὸν προσκυνῶ». Ἐρωτώμενος δὲ παρὰ πολλῶν τὶ σημαίνουσι ταῦτα, οὐδὲν ἄλλο ἔλεγεν, εἰ μὴ μόνον τὸν λόγον τὸν ὁποῖον ἔμαθε παρὰ τῆς Ἁγίας παρθένου. Κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην, ἀνεγερθέντος βήματος πρὸ τῆς πύλης τῆς πόλεως, ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτοῦ ὁ ἔπαρχος, ἵνα ἀνακρίνῃ. Προσέταξε λοιπὸν νὰ φέρουν ἐνώπιόν του ἀμέσως τὸν αἰθίοπα, ὅστις πάραυτα ὡδηγήθη κρατῶν τὸν Σταυρόν. Παρατηρήσας τότε τοῦτον ὁ ἔπαρχος ἀγρίως καὶ μετὰ φθόνου, εἶπε· «Σκοτεινόμορφε καὶ δυσειδέστερε παντὸς ζῴου, τέρας φρικτὸν καὶ πρόσωπον ἐλεεινὸν καὶ μιαρώτατον, δὲν εἶχες τίποτε ἄλλο νὰ πράξῃς, παρὰ νὰ συναρπαγῇς ἁπὸ τὴν πλάνην τῆς κατηραμένης ἐκείνης κόρης;».