Ἰδοῦσα ἡ Ἁγία ἑαυτὴν οὕτω περιτετυλιγμένην διὰ τοῦ ἰδίου αὐτῆς αἵματος, ἐβόησε διὰ φωνῆς λεπτοτάτης· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε μου Ἰησοῦ Χριστέ, διότι μὲ κατηξίωσας σήμερον νὰ λάβω τὸ διὰ τοῦ αἵματος Βάπτισμα. Ἐνίσχυσόν με λοιπόν, ἵνα περατώσω τὸν δρόμον μου». Ὁ δὲ ἄρχων ἐπέμεινε, λέγων πρὸς τὴν Μάρτυρα· «Ἐγκατάλειψον τὰς μωρὰς ταύτας καὶ ματαίας κενολογίας καὶ πρόσελθε ἵνα θυσιάσῃς πρὸς τοὺς θεούς. Ἐλθὲ δὲ εἰς γάμον μετ’ ἀνδρὸς καὶ γενοῦ κληρονόμος τῆς βασιλείας τοῦ πατρός σου καὶ μὴ ἐξαπατᾶσαι ἀπὸ τὰς διδασκαλίας τῶν Χριστιανῶν, προξενοῦσα οὕτω λύπην εἰς τὸν πατέρα σου καὶ ἐντροπὴν εἰς ὁλόκληρον τὸ γένος σου. Μὴ θελήσῃς σύ, τόσον ὡραία νέα, νὰ ὑποστῇς τὸν θάνατον τῶν κακούργων». Ἀλλ’ ἡ Ἁγία παρθένος ἀπήντησε μετὰ θάρρους· «Ἐγώ, ὦ δικαστά, ἔχουσα ἐν οὐρανοῖς Νυμφίον ἀθάνατον, τὸν αἰώνιον Βασιλέα, δὲν δέχομαι οὔτε θεοὺς νεκροὺς πλέον νὰ λατρεύσω, οὔτε μετὰ φθαρτοῦ ἀνδρὸς νὰ συνοικήσω. Τῆς δὲ προσκαίρου βασιλείας τὴν δόξαν οὐδόλως ἐπιζητῶ· ὁπλίσθητι λοιπόν, κατασκεύασον τὸν τροχόν, ἄναψον τὸ πῦρ, ἑτοίμασον τὸν σίδηρον, ἄνοιξον τὸν λάκκον, συμφωνοῦντος μετὰ σοῦ καὶ τοῦ πατρός μου. Ἐγώ, καθὼς βλέπεις, καὶ γυνὴ καὶ μόνη καὶ γυμνὴ καὶ ξένη τοῦ κόσμου τούτου εἶμαι, ἓν μόνον ὅπλον κατέχουσα, τὸν Χριστόν μου καὶ Θεόν, τὸ ὁποῖον οὔτε διὰ τῶν πληγῶν θραύεται, οὔτε διὰ τοῦ σιδήρου τεμαχίζεται, οὔτε διὰ τοῦ πυρὸς κατακαίεται».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀσεβὴς ἔπαρχος καὶ ἐννοήσας, ὅτι δὲν δύναται νὰ μεταβάλῃ τὴν γνώμην τῆς κόρης, ἔκλεισεν αὐτὴν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ μεταβὰς ταχέως πρὸς τὸν βασιλέα εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἂς γνωρίζῃ ὁ θειότης σου, ὦ βασιλεῦ, ὅτι εἰς βαρεῖαν πλάνην περιέπεσεν ἡ θυγάτηρ σου. Διότι εὐκολώτερον εἶναι νὰ ἁπαλύνῃ κανεὶς σίδηρον, παρὰ νὰ μεταβάλῃ τὴν γνώμην ἐκείνης». Ἐπὶ τῷ ἀκούσματι τούτῳ ἐθυμώθη σφόδρα ὁ βασιλεὺς καὶ εὐθὺς διέταξε τὸν ἔπαρχον νὰ ἀποστείλῃ εἰς τὴν φυλακὴν αἰθίοπά τινα, φοβερώτατον κατὰ τὴν μορφήν, εὐμεγέθη καὶ περιβόητον διὰ τὰς ἀσωτίας του, ἵνα διαφθείρῃ τὴν Ἁγίαν παρθένον. Προνοίᾳ τότε τοῦ Πανσόφου Θεοῦ ἄρκτος ἄγνωστον πόθεν ἐλθοῦσα, ἐστάθη εἰς τὴν εἴσοδον τῆς φυλακῆς ὡς ἀσφαλὴς φρουρὸς τῆς παρθενίας της. Ὁ δὲ αἰθίοψ εὐθὺς ὡς ἀπεστάλη ἔτρεχε χαίρων πρὸς τὴν φυλακήν· ἀλλὰ προτοῦ ἐγγίσῃ τὴν θύραν, ἐπετέθη κατ’ αὐτοῦ ἡ ἄρκτος μετὰ φοβεροῦ βρυχηθμοῦ, καὶ ρίψασα αὐτὸν κατὰ γῆς ἤρχισε νὰ τὸν κατασπαράττῃ κατατρώγουσα αὐτὸν διὰ τῶν ὀδόντων της.