Εὐθὺς δὲ ὡς ἐξημέρωσεν, ἀπέστειλεν ὁ ἔπαρχος Καρπιανὸς στρατιώτας τινὰς εἰς τὴν φυλακὴν τοῦ δικαστηρίου, οἵτινες εὐθὺς ὡς ἦλθον, περιέβαλον τοὺς τραχήλους τῶν Ἁγίων δι’ ἁλύσεων καὶ τοὺς ἔσυραν διὰ μέσου τῆς πόλεως, οὐχὶ ὡς λῃστάς, διότι τοῦτο τὸ παρέβλεψαν, ἀλλ’ ὡς Χριστιανοὺς καὶ ὑβριστὰς τῶν θεῶν, ὅπερ οἱ ἄφρονες ἐθεώρησαν βαρύτατον ἔγκλημα. Ἀφοῦ λοιπὸν προσήχθησαν οἱ μακάριοι ἐνώπιον τοῦ ἐπάρχου, ἤρχισεν ἐκεῖνος τὴν ἐξέτασιν ὑποβάλλων αὐτοὺς εἰς διαφόρους ἐρωτήσεις καὶ τιμωρίας.

Κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην ἡ θυγάτηρ τοῦ βασιλέως Κερκύρα, παρθένος οὖσα, περίπου δεκαπενταετής, κύψασα ἐκ τῶν ἄνω θυρίδων τῶν ἀνακτόρων καὶ ἰδοῦσα τοὺς Ἁγίους δεδεμένους, ἠθέλησε νὰ πληροφορηθῇ τίνες ἦσαν οὗτοι καὶ διὰ τίνα λόγον εἶναι περιδεδεμένοι δι’ ἁλύσεων. Μαθοῦσα δὲ παρὰ τῶν θεραπαινίδων τῆς ἀκολουθίας της, ὅτι εἶναι Χριστιανοὶ καὶ ὅτι ὑπομένουσι ταῦτα διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, διὰ μεγάλης φωνῆς ἀνεβόησε· «Χριστιανὴ εἶμαι καὶ ἐγὼ καὶ ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης ἀπαρνοῦμαι τὴν θρησκείαν τῶν εἰδώλων καὶ νυμφεύομαι μετὰ τοῦ Χριστοῦ». Εὐθὺς δέ, τρέξασα πρὸς τὸν πατέρα της, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Σοῦ κάμνω γνωστόν, ὦ βασιλεῦ, ὅτι δὲν λατρεύω πλέον τοὺς θεούς σου οὐδὲ πρὸς τὰς εἰδωλολατρικὰς δοξασίας δίδω πλέον προσοχήν. Διότι εἶμαι κόρη τοῦ Χριστοῦ καὶ Αὐτὸν μόνον ἀναγνωρίζω ὡς Θεὸν ἀληθινὸν καὶ Σωτῆρα. Λοιπὸν πρᾶξε ὅ,τι θέλεις». Θαμβωθεὶς τότε ὁ βασιλεὺς ἐκ τῆς ἀπροσδοκήτου ταύτης ὁμολογίας καὶ μεταστροφῆς τῆς κόρης, παρέμεινεν ἐπὶ πολὺ ἄλαλος προσβλέπων μόνον πρὸς αὐτήν. Εὐθὺς δὲ ὡς συνῆλθεν ἐζήτει νὰ πληροφορηθῇ τὴν αἰτίαν τοῦ πράγματος. Ὅθεν ἠρώτησε τὴν κόρην· «Μήπως καὶ σὺ ἐπίστευσες εἰς τὴν διδασκαλίαν τῶν μάγων ἐκείνων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου;». Ἡ δὲ Κερκύρα ἀπεκρίθη· «Ὁ Θεὸς τῶν Ἁγίων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου, τὸν ὁποῖον οὗτοι κηρύττουσιν εἰς τὴν πόλιν ταύτην, αὐτὸς ἐθώπευσε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας μου καὶ μὲ ἐφώτισεν, ὑποδείξας μοι τὴν ὁδὸν τῆς ἀληθείας». Ἔκπληκτος τότε ὁ βασιλεὺς λέγει πρὸς αὐτήν· «Καὶ σὺ λοιπόν, τέκνον, προτιμᾷς νὰ ἀποθάνῃς ὑπὲρ ἀνθρώπου Ἐσταυρωμένου, ὅστις δὲν ἠδυνήθη νὰ βοηθήσῃ τὸν ἑαυτόν Του;». Ἀλλ’ ἡ παρθένος Κερκύρα ἀπεκρίθη· «Οἱ ὑπὲρ Χριστοῦ ἀποθνῄσκοντες, ὦ βασιλεῦ, εἶναι μακάριοι· διότι ζῶσιν εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ μετ’ Αὐτοῦ βασιλεύουσιν εἰς τὴν ἀΐδιον Βασιλείαν. Διότι Αὐτὸς εἶναι ἡ ζωὴ ἡ αἰώνιος καὶ τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν. Ἕνεκα τούτου καὶ ἐγὼ δὲν παραιτοῦμαι ἀπὸ τοῦ νὰ ὑποστῶ οἵαν δήποτε τιμωρίαν ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἀποθάνω ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ».