Ταῦτα ἀφοῦ ἤκουσεν ὁ βασιλεύς, καταληφθεὶς ὑπὸ θυμοῦ μέχρι μανίας, εἶπεν· «Ἐγὼ πολὺ συντόμως θέλω ἐξαφανίσει τὴν ἀνάμνησίν σου ἀπὸ τῆς γῆς, ἵνα μάθωσι πάντες, ὅτι εἰς ἄνθρωπον θνητὸν ἔχεις τὰς ἐλπίδας σου καὶ οὐχὶ εἰς Θεόν». Ὁ δὲ μακάριος Ἀντώνιος ἀπεκρίθη· «Θέλεις νὰ ἀντιληφθῇς ἰδίοις ὄμμασιν, ἀναιδέστατε καὶ ἀκάθαρτε κύον, ὅτι τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ εἰς τὸν Θεόν μου; Ἰδού, βλέπε». Ἐνῷ δὲ πάντες ἔστρεψαν τὰ βλέμματα πρὸς αὐτόν, ἀναβλέψας οὗτος πρὸς τὸν οὐρανὸν εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πάταξον διὰ τῆς ρομφαίας Σου τοὺς ἀντιτασσομένους εἰς τὴν δύναμίν Σου, ὅπως καὶ διὰ τῆς πείρας πεισθῶσιν οἱ ἀπειθεῖς οὗτοι τὰ τῆς μεγαλωσύνης Σου καὶ τῆς Βασιλείας Σου». Εὐθὺς δὲ ὡς εἶπε ταῦτα, κρότος μέγας ἠκούσθη καὶ βροντὴ φοβερά, πῦρ δὲ ἔπεσεν ἐξ οὐρανοῦ ἐπὶ τοῦ παλατίου καὶ κατέκαυσε τὴν γυναῖκα καὶ τοὺς δύο υἱοὺς αὐτοῦ. Τότε φόβος μέγας κατέλαβεν ἅπαντας τοὺς ἐν τῇ πόλει, πολλοὶ δὲ ἕνεκα τοῦ σημείου τούτου ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ βασιλεύς, φοβηθεὶς σφόδρα, ἔφυγεν ἐκ τοῦ παλατίου αὐτοῦ. Μὴν ἐννοήσας δὲ ὁ ἄθλιος τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶχεν ἐσκοτισμένον τὸν νοῦν ἐκ τῆς μέθης τοῦ διαβόλου, προσέταξε νὰ φέρουν συρόμενον ἐνώπιόν του τὸν θεῖον Ἀντώνιον.

Ὡς δὲ ὡδηγήθη ὁ Ἅγιος πρὸ αὐτοῦ, εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τοὺς παρευρισκομένους· «Εἴδετε πῶς αἱ μαγεῖαι τοῦ παμπονήρου τούτου καὶ αὐτὰ τὰ νέφη προσήγγισαν;». Εἶπε τότε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος· «Τὰ νέφη τὴν προσταγὴν τοῦ Δεσπότου αὐτῶν ἐξετέλεσαν». Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησε· «Λοιπὸν καὶ ἐπὶ τῶν νεφῶν σὺ κυριαρχεῖς;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ὄχι ἐγώ, ἀλλὰ ὁ Κύριός μου Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ἀποπειραθεὶς δὲ ἐν τῇ ὀργῇ του ὁ τύραννος νὰ ἁρπάσῃ τὸν μακάριον, ἵνα τὸν κατασπαράξῃ, ἐστάθη ἀνίκανος νὰ πράξῃ τοῦτο, διότι ἀμέσως αἱ χεῖρες του παρέλυσαν. Ἐν ἀπορίᾳ δὲ εὑρισκόμενος, ἔδωσε προσταγὴν νὰ ρίψουν τὸν Ἅγιον συρόμενον ἔξω τῆς πόλεως καὶ οὕτω νὰ ἀποκεφαλισθῇ. Ὁ δὲ γενναῖος Ἀντώνιος, μέλλων νὰ ἀπομακρυνθῇ τοῦ προσκαίρου τούτου βίου, προσηύχετο μετὰ δακρύων, λέγων· «Κύριε ὁ Θεὸς τῶν δούλων Σου Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου, δέξου ἐν εἰρήνῃ τὸ πνεῦμα μου καὶ ἀνάπαυσόν με ἐν σκηναῖς τῶν Δικαίων Σου». Ἀμέσως τότε ἦλθε πρὸς αὐτὸν φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ λέγουσα· «Χαῖρε Ἀντώνιε Ἀθλητά, καλῶς ἠγωνίσθης· μακάριος εἶσαι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἐλθὲ λοιπόν, ἵνα ἀναπαυθῇς εἰς τὴν ἡτοιμασμένην σοι δόξαν καὶ Βασιλείαν».