Ὁ Ἀντώνιος ὅμως οὐδόλως ἀπεκρίθη εἰς ταῦτα, ἀλλ’ ἐποίησε τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ τυράννου. Ὁ δὲ τύραννος, πληρωθεὶς ὑπὸ θυμοῦ, εὐθὺς ἐπρόσταξε νὰ ἀποκόψουν τὴν δεξιὰν χεῖρα τοῦ Ἀντωνίου. Τούτου δὲ γενομένου, λέγει ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν μακάριον τοῦτον· «Ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον σέβεσαι; Ἐὰν αὐτὸς εἶχε τὴν δύναμιν νὰ σώσῃ τοὺς εἰς αὐτὸν πιστεύοντας, ὡς σὺ πλανώμενος πιστεύεις, ἀσφαλῶς θὰ ἤθελε σώσει καὶ σὲ τώρα ἀπὸ τὴν παροῦσαν ἀνάγκην σου. Ὁ δὲ Ἀντώνιος ἀπεκρίθη· «Γνώριζε, βασιλεῦ, ὅτι οὐδὲν εἶναι ἀδύνατον διὰ τὸν Θεόν μου, ἀλλὰ διὰ τῶν βασάνων τούτων θέλει νὰ μὲ ἀποπλύνῃ ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, τὰς ὁποίας ἐν ἀγνοίᾳ μου διέπραξα κατὰ τὸν μοχθηρὸν τοῦτον βίον, μὲ τὸ νὰ προσφέρω λατρείαν εἰς εἴδωλα κωφὰ καὶ ἀναίσθητα καὶ οὕτω διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς καρτερίας μου νὰ μοὶ ἀποδώσῃ τὸν στέφανον καταξιῶν με τῆς μερίδος τῶν σῳζομένων. Διότι αὐτὸς εἶναι μόνος Θεὸς ζῶν, ἀληθής, ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, δημιουργὸς τῶν ὅλων καὶ σωτὴρ πάντων τῶν ἐπικαλουμένων Αὐτόν. Οἱ δὲ ἰδικοί σου θεοὶ εἶναι κωφὰ καὶ ἀναίσθητα βδελύγματα, καταφύγια ἀκαθάρτων δαιμονίων, μελλόντων νὰ παραδοθῶσιν εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ ὁμοῦ μετὰ τῶν σεβομένων αὐτά, πρὸς τὰ ὁποῖα ὅμοιοι θέλουν γίνει οἱ κατασκευάζοντες αὐτὰ καὶ οἱ εἰς ταῦτα ἐμπιστευόμενοι».

Τότε ὁ βασιλεύς, πλήρης ὀργῆς, εἶπε· «Λοιπόν, ἐπειδὴ οὗτος νομίζει εὐδαίμονα καὶ λίαν ποθητὰ τὰ ὑπὸ τοῦ δῆθεν Ἀποστόλου τοῦ Ἐσταυρωμένου λεγόμενα, προστάσσω νὰ ἀποκοπῇ καὶ ἡ ἀριστερὰ αὑτοῦ χείρ, καὶ οἱ δύο πόδες του. Καὶ θὰ ἴδωμεν ἂν ἔλθῃ, ἵνα βοηθήσῃ αὐτὸν ὁ Θεὸς αὐτοῦ». Ἂν καὶ ὅμως ἐγένοντο τὰ προσταχθέντα μετὰ μεγίστης ταχύτητος, ἐν τούτοις ὁ Ἅγιος διετήρει τὴν αὐτὴν ὑπομονήν, συμπεριφερόμενος ὡς νὰ ἔπασχε δι’ ἀλλοτρίου σώματος. Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐμφανισθεὶς εἰς αὐτόν, τὸν ἐνεθάρρυνε παροτρύνων αὐτὸν θερμῶς νὰ ὑπομείνῃ ὀλίγον ἀκόμη. Ὁ δὲ μακάριος Ἀντώνιος πληρωθεὶς χαρᾶς προσηύχετο λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διότι κατηξιώθην νὰ πάσχω ταῦτα ὑπὲρ τοῦ ἁγίου ὀνόματός Σου καὶ διότι ἔδειξας τὰ ἐλέη σου εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον, ἀποστείλας τὸν Ἄγγελόν Σου ἵνα μὲ ἐνισχύσῃ, παρασχὼν εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον τὴν δύναμιν καὶ τὴν εὐψυχίαν νὰ καταλύσω τελείως, Δέσποτα, τὸ θράσος καὶ τὰς τέχνας τούτου τοῦ παρανόμου. Διότι ἔχω τὴν πεποίθησιν, ὅτι δὲν παραλείπεις βοηθῶν καὶ ἀντιλαμβανόμενος τοὺς ἐν παντὶ τόπῳ πρὸς Σὲ πιστεύοντας».