Λέγει τότε πρὸς αὐτὴν ὁ Ἅγιος· «Καὶ ποῦ ἐπιθυμεῖς νὰ τὸν τοποθετήσουν;». Ἀπεκρίθη ἡ χήρα· «Εἰς τὸ δεξιὸν μέρος τῆς Ἐκκλησίας, κύριε». Λέγει πάλιν πρὸς αὐτὴν ὁ Ἅγιος· «Κράτησε αὐτὸν ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ βοήθησέ με νὰ τὸν σηκώσωμεν καὶ ἐγὼ θὰ τὸν στείλω ἐκεῖ». Εἶδε τότε ἡ γυνὴ εἰς τὸν ὕπνον της, ὅτι ἀνεσήκωσαν τὸν κίονα καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν. Τὸ πρωῒ λοιπόν, ἐγερθεῖσα μετέβη εὐθὺς εἰς τὸν λιμένα, μὴ εὑροῦσα δὲ ἐκεῖ τὸν κίονα ἐδόξασε τὸν Θεόν. Ἡ δὲ βοήθεια τοῦ Ἁγίου μετέφερε πράγματι τὸν κίονα διὰ θαλάσσης μέχρι τῆς Ράμελ πολὺ πρὶν ἢ φθάσῃ τὸ πλοῖον. Ἄνθρωποι δέ τινες κατελθόντες εἰς τὸν λιμένα ἐκείνου τοῦ τόπου, εὗρον ἐκεῖ τὸν κίονα, ἦτο δὲ γεγραμμένον ἐπ’ αὐτοῦ «Εἰς τὸ δεξιὸν μέρος τοῦ Ναοῦ νὰ τεθῇ ὁ κίων τῆς χήρας». Οὕτω δὲ καὶ ἐγένετο.
Τὸ θαῦμα τῆς μεταφορᾶς τοῦ νέου Γεωργίου εἰς τὸν οἶκόν του.
ΚΑΙ ἄλλο θαυμαστὸν καὶ παράδοξον ἀκούσατε, τελεσθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν διὰ τοῦ Μεγαλομάρτυρος αὐτοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Παφλαγονίας ἔχουν μεγάλην ἀγάπην καὶ πίστιν εἰς τὸν Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον καὶ πολλοὺς καὶ μεγάλους Ναοὺς ἔκτισαν ἐπ’ ὀνόματί του. Ἑώρταζον δὲ κατ’ ἔτος τὴν ἑορτήν του καὶ μάλιστα ὅσοι εἶναι εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀμάστριδος. Εἰς αὐτὸν λοιπὸν τὸν τόπον, πλησίον τοῦ ποταμοῦ τοῦ ὀνομαζομένου Ἰκιακός, ἦτο τοὺς παλαιοὺς καιροὺς Ναὸς τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, εἰς τὸν ὁποῖον ὅστις μετέβαινε καὶ παρεκάλει τὸν Ἅγιον μετὰ πίστεως, πάραυτα ἐλάμβανε τὴν δωρεὰν τοῦ αἰτήματός του. Ἄνθρωπος δέ τις, ὀνόματι Λέων, εὐσεβὴς καὶ φοβούμενος τὸν Θεόν, εἶχε γυναῖκα ὀρθοδοξάτην καὶ τιμίαν, ὀνόματι Θεανώ, ὁμοίαν αὐτοῦ εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ τὴν φιλανθρωπίαν. Εἶχον δὲ καὶ οἱ δύο πίστιν καὶ ἀγάπην πολλὴν εἰς τὸν Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον καὶ καθ’ ἑκάστην δὲν ἔλειπον ἀπὸ τοῦ νὰ προσέρχωνται εἰς τὸν Ναόν του. Ἰδιαιτέρως δὲ ἐτέλουν κατ’ ἔτος τὴν ἑορτὴν τῆς μνήμης του κατὰ τὴν κγ’ (23ην) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου.
Ἦτο δε ὁ Λέων οὗτος στρατιώτης καὶ ἐξετέλει τιμίως τὴν στρατιωτικήν του ὑπηρεσίαν. Εἶχε δὲ ἀποκτήσει καὶ παιδίον ἀρσενικόν, τὸ ὁποῖον δι’ ἀγάπην τοῦ Ἁγίου ὠνόμασε Γεώργιον. Ἀνεπτύσσετο δὲ τοῦτο καλῶς καὶ ἐδιδάσκετο τὰ γράμματα, πολὺ δὲ τὸ ἠγάπων οἱ γονεῖς καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς του διὰ τὴν ὡραιότητα καὶ τὴν γνῶσιν του.βΚατ’ ἐκείνους τοὺς καιροὺς ἐξηγέρθησαν οἱ Βούλγαροι, οἱ Οὗγγροι, οἱ Σκύθαι, οἱ Μῆδοι καὶ οἱ Τοῦρκοι, οἵτινες ἔκαμαν ἰδικούς των ἀρχηγοὺς καὶ ἐπερχόμενοι κατὰ τῶν πόλεων τοῦ Βυζαντίου ἐλεηλάτουν αὐτάς.