Τότε ὁ Ἅγιος ἐβεβαιώθη ὅτι ἦτο πνεῦμα πονηρὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Σὲ ὁρκίζω εἰς τον Θεόν, νὰ μοὶ εἴπῃς τὶ ἔμελλες νὰ κάμῃς εἰς ἐμέ». Ὁ δὲ δαίμων μετὰ κλαυθμῶν καὶ στεναγμῶν ἀπεκρίθη· «Ἐγώ, Γεώργιε, εἶμαι ἁπὸ τὸ δεύτερον τάγμα τοῦ σατανᾶ, ὅταν δὲ ὁ Θεὸς ἐποίει τὸν οὐρανὸν καὶ διεχώριζε τὴν γῆν ἀπὸ τῶν ὑδάτων ἤμην παρών. Καὶ ὅταν ἔπηξε τοὺς στύλους τῆς γῆς καὶ ἐσφράγισε τὴν ἄβυσσον, μετ’ αὐτοῦ ἤμην· ἐγὼ ἔκαμα φοβερὰς βροντὰς καὶ ἀστραπάς, ἐγὼ ἔδεσα κεφαλὰς καὶ τώρα διὰ τὴν ὑπερηφάνειάν μου κατήντησα κάτω εἰς τὸν ᾍδην καὶ ἔγινα δαίμων, ὡς μὲ βλέπεις. Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, Γεώργιε, νὰ καταντήσω εἰς σέ, νὰ μὲ δέσῃς καὶ νὰ νὰ μὲ σύρῃς ὡς κατάδικον. Οὐαί μοι, Γεώργιε, ὅτι φθονήσας τὴν δοθεῖσαν σοι χάριν, ἦλθον νὰ σὲ πλανήσω ὅπως μὲ προσκυνήσῃς, ἀλλ’ ἐπλανήθην ἐγώ. Πολλοὺς ἐχώρισα ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, θελήσας δὲ νὰ ἀπατήσω καὶ σὲ ἠπατήθην ἐγώ. Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, τί κακὸν ἐζήτησα νὰ πάθω καὶ πλέον δὲν δύναμαι νὰ λυθῶ! Σὲ παρακαλῶ, Γεώργιε, ἐνθυμήσου τὴν προτέραν μου μακαριότητα καὶ μὴ μὲ ἀφήσῃς νὰ ἐπιστρέψω εἰς τὴν ἄβυσσον, διότι σοὶ εἶπον τὰ πάντα». Τότε ὁ Ἅγιος ὑψώσας τὰς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπεν· «Εὐχαριστῶ Σοι, Κύριέ μου, ὅτι παρέδωκας εἰς χεῖρας μου τὸν πονηρὸν δαίμονα, ὅστις μέλλει νὰ σταλῇ εἰς τόπον ζοφερόν, ἵνα κολάζεται αἰωνίως». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἐπετίμησε καὶ ἀπέλυσε τὸ πονηρὸν πνεῦμα.
Ἔκτοτε προεγνώρισεν ὁ Ἅγιος, ὅτι εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ μαρτυρήσῃ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ· διότι ἐσυλλογίσθη ὅτι, ἂν τὸν φοβερὸν δράκοντα, τὸν διάβολον, ἐνίκησε, πόσῳ μᾶλλον θέλει νικήσει τοὺς ὑπηρέτας αὐτοῦ. Ὅθεν εὐθὺς μετέβη εἰς τὸν Διοκλητιανὸν καὶ ἐμαρτύρησε καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα του διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὕτω δὲ ὁ Παντάναξ Θεὸς ἠξίωσεν αὐτὸν τῆς αἰωνίου δόξης καὶ ἀγαλλιάσεως, οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς αἰωνίου μακαριότητος, δοξάζοντες Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸν ἐν Τριάδι Θεὸν ἡμῶν, ᾯ πρέπει δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.