Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἀμιρᾶς ἔπρεπε, κατὰ τὸν νόμον των, νὰ θανατώσῃ εὐθὺς τὸν ὑβριστὴν τῆς θρησκείας των, λυπούμενος ὅμως αὐτόν, εἶπεν εἰς τοὺς ἐκεῖ παρευρεθέντας Σαρακηνούς· «Αὐτὸς ἔχασε τὸν νοῦν του καὶ δὲν γνωρίζει τὶ λέγει· ἐκβάλετέ τον ἔξω καὶ διώξατέ τον». Ἀλλ’ ἐκεῖνοι τοῦ εἶπον· «Αὐτὸν ὅστις ἀνεθεμάτισε τὸν προφήτην μας καὶ τὴν θρησκείαν μας ἀπολύεις; Αὐτὸς, εἶναι ἄξιος μυρίων θανάτων. Νὰ ἀρνηθῶμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς τὴν θρησκείαν μας καὶ νὰ γίνωμεν Χριστιανοί». Τότε ὁ Ἀμιρᾶς, φοβηθεὶς τοὺς ὄχλους μήπως ἐξεγερθοῦν περισσότερον ἐναντίον του, ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἄδειαν νὰ τὸν κάμουν ὅ,τι θέλουν. Ἐκεῖνοι δέ, τρίζοντες τοὺς ὀδόντας, ἥρπασαν τὸ εὐλογημένον τοῦ Χριστοῦ πρόβατον καὶ ἀφοῦ τὸν ὡδήγησαν ἔξω τῆς πόλεως, τὸν ἐλιθοβόλησαν, ἐνῷ οὗτος ἐπεκαλεῖτο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὕτως, ἐτελειώθη ὁ ἀοίδιμος ἐν καλῇ ὁμολογίᾳ καὶ πορευθεὶς μετὰ παρρησίας πρὸς τὸν Κύριον, Ὃν ἐπόθησεν, ἔλαβε τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου. Καθ’ ἑκάστην δὲ νύκτα καὶ ἐπὶ πολὺν χρόνον ἐφαίνετο ἄστρον λαμπρὸν ἐπάνω ἀπὸ τὸν σωρὸν τῶν λίθων, τὸ ὁποῖον ἐφώτιζεν ὅλον τὸ μέρος ἐκεῖνο, βλέποντες δὲ τοῦτο οἱ Σαρακηνοὶ ἐθαύμαζον. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν καιρὸς ἀρκετός, ἔδωκε τὴν ἄδειαν ὁ Ἀμιρᾶς εἰς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἐκβάλωσι τὸ ἅγιον Λείψανον τοῦ Μάρτυρος ἀπὸ τὸν σωρὸν τῶν λίθων καὶ τούτου γενομένου, ὤ τοῦ θαύματος! εὑρέθη τὸ ἅγιον Λείψανον σῶον καὶ ἀδιάφθορον, ἄρρητον ἐκπέμπον εὐωδίαν, ἀσπασάμενοι δὲ τοῦτο μετ’ εὐλαβείας, τὸ ἐνεταφίασαν ἐν ὕμνοις καὶ ψαλμῳδίαις δοξάζοντες τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Τὸ θαῦμα τῆς σφαγῆς τοῦ δράκοντος [9].
ΕΙΣ τὴν ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἀπαρχίαν τῆς Ἀτταλείας καὶ εἰς τὴν πόλιν Ἀλαγίαν ἐβασίλευέ τις Σέλβιος ὀνόματι, ὅστις, ἐπειδὴ ἦτο εἰδωλολάτρης καὶ πολὺ χριστιανομάχος, οὐδέποτε ἤθελε νὰ ἀκούσῃ ὄνομα Χριστιανοῦ. Ὅθεν πολλοὺς Χριστιανοὺς ἐβασάνισεν, ἵνα ἀρνηθῶσι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ πολλοὺς ἐθανάτωσε. Πλησίον δὲ ἐκεῖ ἦτο λίμνη, εἰς τὴν ὁποίαν ἐνεφώλευε δράκων φοβερὸς καὶ καθ’ ἑκάστην ἐξερχόμενος ἥρπαζεν ὅ,τι εὕρισκεν, ἄνθρωπον ἢ ζῷον καὶ κατέτρωγεν αὐτό. Ὅθεν οἱ κάτοικοι ὑφίσταντο καθημερινῶς μεγάλην ζημίαν ἀπὸ τὸ θηρίον καὶ οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ διέλθῃ ἐκεῖθεν ἐξ αἰτίας τοῦ κινδύνου. Ἡμέραν δέ τινα ὁ βασιλεύς, ἀφοῦ συνήθροισεν ὅλον αὐτοῦ τὸ στράτευμα, ἦλθεν εἰς τὸν τόπον, ὅπου εὑρίσκετο τὸ θηρίον, ἵνα φονεύσῃ αὐτό. Ὅμως δὲν ἠδυνήθη νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὸν σκοπόν του.