Ἰδόντες οἱ ἄνθρωποι ὅτι οὐδὲν κατώρθωσεν ὁ βασιλεύς, συνηθροίσθησαν πάντες καὶ μεταβάντες πρὸς τὸν βασιλεα, εἶπον· «Ὁ μὲν τόπος ἡμῶν, ὦ βασιλεῦ, εἶναι πολὺ καλὸς πρὸς κατοίκησιν καὶ δι’ ἡμᾶς καὶ διὰ τὰ ζῷα ἡμῶν· διατὶ λοιπόν, ἐφ’ ὅσον κινδυνεύομεν καὶ καταστρεφόμεθα καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ἡ βασιλεία σου δὲν ἐνδιαφέρεται παντελῶς, ὥστε νὰ εὕρῃς τρόπον νὰ μᾶς σώσῃς, ὡς ἁρμόζει εἰς τοὺς βασιλεῖς;». Ὁ δὲ βασιλεὺς καθοδηγηθεὶς ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων εἶπε πρὸς αὐτούς· «Γνωρίζετε καλῶς ὅτι, ἂν καὶ πολλάκις ἐπεχειρήσαμεν νὰ θανατώσωμεν τὸ θηρίον, δὲν ἠδυνήθημεν, διότι δὲν ἦτο θέλημα τῶν θεῶν. Τώρα λοιπόν, κατὰ τὴν ἐντολὴν αὐτῶν, πρέπει ἕκαστος ἐξ ἡμῶν νὰ δίδῃ κατὰ σειρὰν τὸ τέκνον του, ἵνα τρώγῃ αὐτὸ ὁ δράκων. Ἀκόμη καὶ ἐγώ, μίαν θυγατέρα μονογενῆ, ὅπου ἔχω, ὅταν ἔλθῃ ἡ σειρά μου, πρέπει νὰ τὴν προσφέρω καὶ αὐτήν». Τότε ὁ λαὸς καὶ μὴ θέλοντες παρέδιδον ἕκαστος ἀνὰ ἓν παιδίον καθ’ ἑκάστην καὶ ἔτρωγεν αὐτὸ τὸ θηρίον. Ὤ τῆς φρικτῆς πωρώσεως καὶ τυφλώσεως! Ἴδετε ποῦ κατήντησεν αὐτοὺς ἡ εἰδωλολατρία καὶ ἡ ἀπιστία; Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι νὰ φονεύωσι τὰ τέκνα αὐτῶν. Τὶς νὰ μὴ κλαύσῃ καὶ νὰ μὴ θρηνήσῃ τούτους διὰ τὴν τοσαύτην ἀπανθρωπίαν, τὴν ὁποίαν πρὸς τὰ ἴδια τέκνα ἐδείκνυον, καταντήσαντες χείρονες τῶν ζῴων καὶ τῶν ἀγρίων θηρίων, τὰ ὁποῖα ὄχι μόνον οὐδέποτε φονεύουσι τὰ τέκνα αὐτῶν, ἀλλὰ φυλάττουσι καὶ τρέφουσιν αὐτά; Οὗτοι ὅμως ἐγένοντο λιθοκάρδιοι καὶ ὡς λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυῖδ· «Οὐκ ἔγνωσαν, οὐδὲ συνῆκαν» (Ψαλμ. πα’ 5).

Ἀφ’ οὗ λοιπὸν τὰ παιδία τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο κατεβροχθίζοντο ὑπὸ τοῦ θηρίου, ἦλθεν ἡ σειρὰ νὰ δώσῃ καὶ ὁ βασιλεὺς τὴν θυγατέρα του. Τότε, ἐστόλισεν αὐτήν, ὡς νὰ τὴν ἔστελλεν εἰς πανήγυριν, ἐνδύσας πορφύραν καὶ βύσσον καὶ ἄλλα χρυσᾶ φορέματα, ὡς βασιλόπαιδα, ὅπου ἦτο· ἔπειτα λαβὼν αὐτὴν ἀπὸ τῆς χειρὸς τὴν κατεφίλει ἀκορέστως, ὡς ὁ Ἰακὼβ τὸν Ἰωσήφ. Ἐκ δὲ τῆς θλίψεώς του ἀνέσπα τὸ γένειον αὐτοῦ καὶ ἐκτύπα τὸ πρόσωπον καὶ τὸ στῆθος, λέγων μετὰ πόνων, στεναγμῶν καὶ δακρύων· «Οἴμοι, γλυκυτάτη μου θύγατερ! Οἴμοι, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Διότι σὺ ὡς λαμπὰς πολύφωτος ἔλαμπες πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μου καὶ τώρα ἐσκοτίσθην ὁ ἄθλιος. Οἴμοι, τῷ ταλαιπώρῳ! Τί νὰ κλαύσω πρῶτον, ὦ τέκνον μου ποθεινότατον; Τὸν σωματικὸν χωρισμόν σου ἢ τὸν αἰφνίδιον θάνατόν σου, τὸν ὁποῖον μέλλω νὰ ἴδω; Τί νὰ θρηνήσω, ἠγαπημένον μου τέκνον; Τὸ κάλλος σου ἢ τὸν τρόμον, τὸν ὁποῖον μέλλεις νὰ λάβῃς ἀπὸ τὸν σπαραγμὸν τοῦ θηρίου; Σύ, τέκνον μου, ἔλαμπες καὶ ἐστόλιζες τὸ παλάτιόν μου καὶ ἐμέ».