«Τὶς λοιπόν, τέκνον μου, θὰ εὑρεθῇ πλησίον μου εἰς τὸ γῆρας καὶ εἰς τὴν ἀσθένειαν μου; Οἴμοι, τέκνον μου! Τὰ σπλάγχνα μου σπαράττονται διὰ σὲ καὶ ταχέως θέλω κατέλθει εἰς τὸν ᾍδην διὰ νὰ σὲ ἀναζητήσω. Ὦ φίλτατόν μοι τέκνον, πῶς ἀποχωρίζεσαι σήμερον ἀπ’ ἐμοῦ; Καὶ ποῦ ἀφήνεις ἐμὲ τὸν γλυκύτατον πατέρα σου; Τὶ νὰ βλέπω διὰ νὰ παρηγορῶ τὴν θλῖψιν μου; Ἀλλ’ ἐγὼ εἶμαι ἡ αἰτία καὶ ἀφορμὴ τοῦ θανάτου σου· διότι ἐγὼ ἔδωσα τὴν συμβουλὴν ταύτην εἰς τὸν λαὸν καὶ δὲν δύναμαι πλέον νὰ ἀναιρέσω αὐτήν· διότι θὰ μὲ θανατώσουν οἱ ἄρχοντες καὶ τὸ πλῆθος. Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ! Ἐγὼ ἐπεθύμουν νὰ κάμω γάμους καὶ χαρὰς εἰς τὴν ἠγαπημένην μου θυγατέρα καὶ νῦν θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι. Οἴμοι! ποῖον γάμον νὰ σοῦ κάμω; Πότε νὰ σὲ στολίσω νύμφην; Πότε θὰ στήσω πρὸς χάριν σου χοροὺς καὶ τύμπανα ἐν τῷ παλατίῳ; Πότε θὰ ἔλθουν πένητες, ἵνα εὐφρανθῶσι, πρὸς χαρὰν τῆς ἠγαπημένης μου κόρης; Οἴμοι, θύγατερ! Ποῦ μέλλεις νὰ καταντήσῃς; Εἰς τὸ φοβερὸν στόμα τοῦ θηρίου; Οὐαί μοι τῷ ἀθλίῳ! Δὲν θὰ δυνηθῶ, τέκνον μου, νὰ ζήσω, ἄνευ σοῦ ὁ ταλαίπωρος. Τί θέλω τὴν ζωὴν καὶ τὴν βασιλείαν ἄνευ σοῦ, ὦ θύγατερ πεφιλημένη;».
Τοιαῦτα ἔλεγε κλαίων ὁ βασιλεὺς καὶ οὐδόλως ἠδύνατο νὰ παρηγορηθῇ. Ἔπειτα στραφεὶς πρὸς τὸν λαόν, εἶπε μετὰ δακρύων· «Ἐλεησατέ με, φίλοι, συμπονέσατέ με ἄρχοντες· σᾶς προσφέρω πλούτη, ὅσα θέλετε, ἄργυρον καὶ χρυσὸν καὶ ἂν θέλετε καὶ αὐτὴν τὴν βασιλείαν μου, ἀλλὰ κάμετέ μοι τὴν χάριν ταύτην· χαρίσατέ μοι τὸ ἠγαπημένον μου θυγάτριον· διότι πάντες γνωρίζετε ὅτι ἔχω αὐτὴν μονογενῆ καὶ μόνην παρηγορίαν μου· εἰ δὲ μή, ἄφετε καὶ ἐμὲ νὰ ὑπάγω μετ’ αὐτῆς». Ἀλλ’ οὐδεὶς συνεκινήθη ἐκ τῶν λόγων τούτων τοῦ βασιλέως. Διότι πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ τὸν λυπηθῶσιν, ἀφοῦ αὐτὸς ἦτο ἡ ἀφορμὴ τοῦ φόνου τῶν τέκνων των; Ὅταν λοιπὸν ἤκουσαν ταῦτα παρὰ τοῦ βασιλέως, συναθροισθέντες ἅπαντες εἶπον πρὸς αὐτὸν ἐν μιᾷ φωνῇ· «Σύ, βασιλεῦ, ἐξέδωκες τὸ πρόσταγμα τοῦτο καὶ ἡμεῖς πάντες προσεφέραμεν τὰ τέκνα ἡμῶν καὶ τὰ ἔφαγε τὸ θηρίον, τώρα δὲ λέγεις νὰ ἀφήσωμεν τὴν θυγατέρα σου; Τοῦτο οὐδόλως παραδεχόμεθα, ἀλλὰ θέλομεν νὰ δώσῃς καὶ σὺ τὸ τέκνον σου, καθὼς καὶ ἡμεῖς ἐδώσαμεν τὰ ἰδικά μας».
Ἰδὼν λοιπὸν ὁ βασιλεὺς τὸ ἀμετάβλητον τῆς γνώμης αὐτῶν, ἐκβαλὼν τὴν θυγατέρα αὐτοῦ παρέδωσεν αὐτήν, ὡς ἦτο ἐστολισμένη. Ἀφοῦ δὲ τὴν ἐνηγκαλίσθη καὶ τὴν κατεφίλησε, τὴν ἀπεχαιρέτησε καὶ συνώδευσεν αὐτὴν μέχρι τῆς θύρας τῆς πόλεως.