Πάραυτα δὲ ὁ Ἅγιος ἐποίησε τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ εἶπε· «Κύριε ὁ Θεός μου, μετάβαλε χάριν ἐμοῦ τοῦ δούλου Σου εἰς ἡμερότητα τὸ θηρίον, πρὸς πίστιν τοῦ λαοῦ τούτου, ὅπως, ἰδόντες, πιστεύσωσιν εἰς τὸ ὄνομά Σου τὸ Ἅγιον». Εὐθὺς τότε μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου ἠκολούθησε καὶ τὸ ἔργον· διότι ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος δράκων πεσὼν εἰς τοὺς πόδας τοῦ ἵππου τοῦ Ἁγίου ἐκυλίετο βρυχώμενος. Ἡ δὲ κόρη τοῦτο ἰδοῦσα ἐχάρη χαρὰν μεγάλην. Τότε ὁ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἔκβαλε τὴν ζώνην σου καὶ μὲ αὐτὴν δέσον τὸν δράκοντα ἀπὸ τὸν λαιμόν. Παρευθὺς τότε ἡ κόρη, ἄνευ φόβου, τινός, ἐκβαλοῦσα τὴν ζώνην αὐτῆς, ἔδεσε τὸν δράκοντα καὶ τὸν ἔσυρεν.

Ὁποίαν καρδίαν νομίζετε, εὐσεβεῖς ἀκροαταί, ὅτι θὰ ἔκαμεν ἡ κόρη κατὰ τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἔδενε τὸν δράκοντα; Ἐχαίρετο μὲν διότι ἐλυτρώθη τοῦ θανάτου, ηὐχαρίστει δὲ τὸν Ἅγιον, τὸν ἐλευθερώσαντα αὐτὴν ἀπὸ τῶν χειρῶν τοῦ διαβόλου. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀνελθὼν εἰς τὸν ἵππον του, εἶπε πρὸς τὴν κόρην· «Σύρε τὸν δράκοντα ἀπὸ τῆς ζώνης σου ἕως ὅτου μεταβῶμεν εἰς τὴν πόλιν». Βλέποντες ὁ λαὸς τῆς πόλεως, τὸ παράδοξον, ὅτι μία ἁπαλὴ κόρη σύρει τὸν δράκοντα δεδεμένον, ὥρμησαν ἀπὸ τοῦ φόβου εἰς φυγήν, ὁ δὲ Μέγας Γεώργιος ἐφώναξε πρὸς αὐτοὺς λέγων· «Μὴ φοβεῖσθε, σταθῆτε καὶ θέλετε ἴδει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρίαν, ἥτις μέλλει νὰ ἔλθῃ σήμερον ἐφ’ ὑμᾶς». Τότε πάντες οἱ ἄνθρωποι καὶ ὁ βασιλεὺς ἐστάθησαν παρατηροῦντες ἔκθαμβοι τὸν Ἅγιον τὶ μέλλει νὰ πράξῃ. Ὁ δὲ Ἅγιος λέγει πρὸς αὐτούς· «Πιστεύετε εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεόν, διὰ νὰ φονεύσω τὸν δράκοντα; Ἐὰν πιστεύετε, καλῶς· εἰ δὲ μή, θέλω ἀφήσει αὐτὸν ἵνα καταφάγῃ πάντας ὑμᾶς».

Τότε ὁ βασιλεὺς καὶ πᾶσα ἡ πόλις ἐβόησαν λέγοντες· «Πιστεύομεν, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸν ἀληθινὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον σὺ κηρύττεις, Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον καὶ ὅ,τι προστάζεις ἡμᾶς, ἐκεῖνο θέλομεν κάμει». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἐκ τοῦ στόματος πάντων καὶ ἰδὼν τὴν πολλὴν αὐτῶν προθυμίαν, ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν, τὸν μὴ ἐγκαταλείποντα τοὺς ἐπ’ Αὐτὸν ἐλπίζοντας. Πάραυτα δὲ ὑψώσας τὴν χεῖρα αὐτοῦ, ἐκτύπησε τὸν δράκοντα μὲ τὸ ἀκόντιον αὐτοῦ καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἐθανατώθη ὁ δράκων ἐκεῖνος ὁ φοβερός. Εἶτα λαβὼν τὴν κόρην ἐκ τῆς χειρός, παρέδωκεν αὐτὴν ἀβλαβῆ εἰς τὸν βασιλέα. Ποῖος τώρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι δυνατὸν νὰ διηγηθῇ ἐπακριβῶς τὴν ἐπακολουθήσασαν εὐφροσύνην τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἀνέλπιστον ἐκείνην σωτηρίαν; Τὶς δὲν χαίρει βλέπων νεκρὸν ἀναστηθέντα;