Στενάξασα τότε ἡ κόρη πικρῶς, διηγήθη εἰς τὸν Ἅγιον πάντα τὰ κατ’ αὐτήν. Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ Ἅγιος τὰ διατρέχοντα, ἠρώτησεν αὐτήν· «Ὁ πατήρ σου καὶ ἡ μήτηρ σου καὶ ὁ μετ’ αὐτοῦ λαὸς εἰς ποῖον θεὸν πιστεύουσιν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Εἰς τὸν Ἡρακλῆν καὶ τὴν μεγάλην θεὰν Ἄρτεμιν». Καὶ ὁ Ἅγιος εἶπεν· «Ἀπὸ τῆς σήμερον μὴ φοβοῦ πλέον, μηδὲ κλαῖε· μόνον πίστευσον εἰς τὸν Χριστόν, εἰς τὸν ὁποῖον ἐγὼ πιστεύω, καὶ θέλεις ἴδει τοῦ Θεοῦ μου τὴν δύναμιν». Ἡ δὲ βασιλόπαις ἀπήντησε πρὸς τὸν Ἅγιον· «Πιστεύω, κύριέ μου, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας μου». Ὁ Ἅγιος συνέχισεν· «Ἔχε θάρρος εἰς τὸν Θεόν, ὅστις ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μέλλει νὰ καταργήσῃ τὴν δύναμιν τοῦ θηρίου καὶ οὕτω θέλεις ἐλευθερωθῆ καὶ σὺ ἀπὸ τὸν θάνατον. Ἀκόμη δὲ καὶ ὅλοι οἰ ἄνθρωποι τῆς χώρας ταύτης θέλουσιν ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ θηρίου. Κάθου λοιπὸν ἐδῶ καὶ ὅταν ἴδῃς τὸ θηρίον ἐξερχόμενον, κάλεσόν με».

Ἀφοῦ εἶπε ταῦτα ὁ Ἅγιος ἔκλινε τὰ γόνατα εἰς τὴν γῆν καὶ ὑψώσας τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανόν, προσηύχετο λέγων· «Ὁ Θεὸς ὁ Μέγας καὶ φοβερὸς καὶ δυνατός, ὁ καθήμενος ἐπὶ τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐπιβλέπων ἀβύσσους, ὁ ὢν εὐλογητὸς καὶ διαμένων εἰς τοὺς αἰῶνας, Σὺ γινώσκεις τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσὶ μάταιαι· Σύ, φιλάνθρωπε Δέσποτα, ὁ τῶν προαιωνίων θαυμασίων Θεός, ὃν οὔτε ἔννοια νὰ συλλάβῃ δύναται, οὔτε λόγος νὰ ἑρμηνεύσῃ ἰσχύει, ἐπίβλεψον καὶ νῦν ἐπ’ ἐμὲ τὸν ταπεινὸν καὶ δεῖξον ἐν ἐμοὶ τὰ ἐλέη σου· ποίησον μετ’ ἐμοῦ σημεῖον εἰς ἀγαθὸν καὶ ὑπόταξον ὑπὸ τοὺς πόδας μου τὸ πονηρὸν αὐτὸ θηρίον, ἵνα γνωρίσωσιν ἅπαντες, ὅτι μετ’ ἐμοῦ ὑπάρχεις καὶ Σὺ εἶ Θὲὸς μόνος, πλὴν δὲ Σοῦ ἄλλος Θεὸς οὐκ ἔστι». Τότε ἦλθε φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· «Εἰσηκούσθη ἡ δέησίς Σου, Γεώργιε, καὶ ποίησον καθὼς βούλεσαι· διότι ἐγὼ πάντοτε μετὰ σοῦ εἰμι». Εὐθὺς δὲ ὡς ἐτελείωσε τὴν προσευχὴν ὁ Ἅγιος, ἰδοὺ τὸ φοβερὸν θηρίον ἐξῆλθε. Τοῦτο ἰδοῦσα ἡ κόρη ἐβόησεν· «Οἴμοι τῇ ἀθλίᾳ! κύριέ μου, ἰδοὺ τὸ θηρίον ἔρχεται ἵνα μὲ καταφάγῃ».

Τότε ὁ μέγας τοῦ Χριστοῦ Ἀθλοφόρος Γεώργιος ἔδραμε καὶ προϋπήντησε τὸ θηρίον. Ἦτο ὅμως τοῦτο, ἀδελφοί, τόσον φοβερὸν καὶ ἐξηγριωμένον, ὥστε δὲν δύναμαι νὰ τὸ περιγράψω· πῦρ ἐξήρχετο ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν καὶ τὸ νὰ βλέπῃ τις μόνον ἐκεῖνον τὸν δράκοντα ἦτο θέαμα φοβερόν.