Ἐρωτῶντες δὲ οἱ γονεῖς τοῦ Γεωργίου διὰ τὴν τύχην τοῦ υἱοῦ των, ἐπληροφορήθησαν τὰ συμβάντα εἰς τὸν στρατόν, χωρὶς βέβαια νὰ ἠμποροῦν νὰ μάθουν ἀκριβῶς περὶ τῆς τύχης τοῦ Γεωργίου καὶ καθημερινῶς ἔκλαιον καὶ ἐθρήνουν. Καὶ ὁ μὲν πατήρ του, θρηνῶν, ἔλεγεν· «Ἀλλοίμονον, υἱέ μου ἠγαπημένε καὶ μονάκριβε! ἀλλοίμονον, παρηγορία τοῦ γήρατός μου! Διατὶ νὰ μὴ φύγω ἐγὼ ὁ ἐλεεινὸς καὶ ἂς ἀπέθνῃσκον εἰς τὸν πόλεμον, ἀλλὰ ἔστειλα σέ, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου; Ἀλλοίμονον, τί νὰ πράξω τώρα; Τί νὰ συλλογισθῶ; Ποῖον θὰ ἔχω πρὸς παρηγορίαν μου; Ποῖος θὰ εἶναι ὁ κληρονόμος μου; Τίς νὰ μὲ θάψῃ;». Ἡ δὲ μήτηρ του περισσότερον ἐθρήνει καὶ ἔκλαιε καὶ μετὰ δακρύων ἔλεγεν ἐκ βάθους καρδίας· «Ἀλλοίμονον, υἱέ, μου ἠγαπημένε καὶ πεφιλημένε πῶς νὰ σὲ κλαύσω, παρηγορία τῶν ὀφθαλμῶν μου; Πῶς νὰ θρηνήσω σὲ τὸ γλυκύτατόν μου τέκνον; Ἆρά γε ἀπὸ ἐχθροὺς ἐθανατώθης ἢ ἀπὸ θηρία κατεφαγώθης ἢ ἀπὸ πεῖναν καὶ δίψαν ἀπέθανες; Ἂν ὅμως καὶ ζῇς, υἱέ μου ἠγαπημένε καὶ ἀκριβέ, πῶς ἆρά γε νὰ διάγῃς; Εἰς τίνος ἐχθροῦ χεῖρα νὰ κατήντησες; Ποῖος σὲ ὁρίζει, φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου; Ματαίως σὲ ἀνέθρεψα ἡ ταλαίπωρος καὶ σὲ ἐφύλαττα».

Ταῦτα ἔλεγον οἱ γονεῖς εἰς τὴν οἰκίαν των. Ὅταν δὲ μετέβαινον εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, περισσότερον ἐθρήνουν καὶ ἔκλαιον καὶ ἐδέοντο εἰς τὸν Ἅγιον νὰ ἐλευθερώσῃ τὸν υἱόν των ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν, ἐὰν εἶναι ζῶν. Καθ’ ὅλον δὲ τὸν ἄλλον καιρὸν εἶχον ὡς παρηγορίαν τὰ δάκρυά των. Ὅταν δὲ ἐπλησίαζεν ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, περισσότερον ἤναπτεν ἡ καρδία των ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ υἱοῦ των. Ὅμως, ἂν καὶ ἐν θλίψει διήρχοντο τὰς ἡμέρας των, ἠθέλησαν νὰ ἑορτάσουν καὶ ἐκείνην τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου· καὶ ἀργά, ὅταν ἐξῆλθον ἀπὸ τὸν Ἑσπερινόν, ὁ Λέων ὁ πατὴρ τοῦ νέου προσεκάλεσε τοὺς παρευρεθέντας Χριστιανοὺς διὰ νὰ τοὺς περιποιηθῇ. Εἰς δὲ τὴν τράπεζαν οὐδεμίαν ἄλλην ὁμιλίαν ἔκαμνον εἰ μὴ μόνον διὰ τὸν υἱόν των Γεώργιον καὶ ἐνεθυμοῦντο ὅτι τὸν περασμένον χρόνον ἦτο καὶ αὐτὸς εἰς τὸ δεῖπνον, ἐνῷ τώρα ἔλειπε καὶ ἄλλοι μὲν ἐθλίβοντο, ἄλλοι δὲ ἐπαρηγόρουν τοὺς γονεῖς του.