Ταῦτα ἀφοῦ προσηυχήθη ὁ Ἅγιος, ἔκυψε μετὰ χαρᾶς τὸν αὐχένα καὶ παρευθὺς τὸν ἀπεκεφάλισαν. Καὶ ἡ μὲν ἁγία του ψυχὴ παρεδόθη εἰς χεῖρας Θεοῦ, τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ σῶμα παρέλαβεν εὐλαβῶς ὁ ὑπηρέτης του Ἁγίου καὶ τὸ μετέφερεν εἰς τὴν Παλαιστίνην καθὼς παρήγγειλεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος, ὅτε εὑρίσκετο εἰς τὴν φυλακήν. Πολλὰ δὲ θαύματα ἔκαμεν ἐκεῖ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον [4]. Εἰς τυφλοὺς ἐδωρήσατο τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν, εἰς ἀναπήρους τὴν ἴασιν, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν εἰς πάντας τοὺς εἰς αὐτὸ προστρέχοντας προσέφερε τὴν θεραπείαν τοῦ σώματος καὶ τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας των.
Τὸ μὲν λοιπὸν Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου τοῦτο εἶναι, εὐλογημένοι Χριστιανοί, καθὼς τὸ ἠκούσατε ἐν συντομίᾳ· παρακαλῶ δὲ πολὺ τὴν ἀντίληψίν σας ὅπως ἀκούσητε ἀκόμη καὶ ὀλίγα ἐκ τῶν ἀπείρων θαυμάτων τοῦ Ἁγίου τούτου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἵνα συμπληρώσω τὸν λόγον μου, εἰς δόξαν Θεοῦ.
Τὸ θαῦμα τοῦ κίονος τῆς χήρας.
ΕΙΣ τὴν περιοχὴν τῆς Συρίας, εἰς πόλιν ὀνομαζομένην Ράμελ [5], οἱ ἐντόπιοι Χριστιανοὶ καὶ ὁ βασιλεὺς ἐπεθύμησαν νὰ οἰκοδομήσουν Ἐκκλησίαν εἰς μνήμην τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, μεγάλην καὶ ὡραίαν, ἀλλ’ ὁ τόπος ἐκεῖνος δὲν εἶχε μάρμαρα διὰ τοὺς στύλους καὶ τὴν πλακόστρωσιν. Ἔστειλαν λοιπὸν πλοῖον διὰ νὰ περισυλλέξῃ ἀπὸ κάθε τόπον μάρμαρα καὶ κίονας διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Ἀνεχώρησε λοιπὸν τὸ πλοῖον εἰς ταξίδιον καὶ ὁπόθεν εὗρε, παρέλαβε κατάλληλα μάρμαρα. Εἰς μίαν δὲ πόλιν εὑρίσκετο γυνή τις χήρα, ἥτις ἀκούσασα ὅτι κτίζεται Ναὸς τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἰς τὴν Ράμελ, ἠγόρασε καὶ αὐτὴ ἕνα κίονα ὡραιότατον καὶ ὑψηλόν. Μετέβη δὲ εἰς τὸν πλοίαρχον καὶ τοῦ λέγει· «Παρακαλῶ σε, κύριέ μου, ὅπως θὰ μεταφέρῃς τοὺς ἄλλους κίονας, φόρτωσε καὶ τὸν ἰδικόν μου καὶ νὰ σοῦ πληρώσω τὸν ναῦλον. Παράδωσε δὲ αὐτὸν εἰς τὸν Ναὸν ἐκεῖνον, ἵνα παραμένῃ ἐκεῖ εἰς μνημόσυνον τῆς ψυχῆς μου». Ὁ πλοίαρχος ὅμως δὲν ἠθέλησε νὰ τὸν παραλάβῃ καὶ λέγει πρὸς τὴν γυναῖκα· «Τὸ πλοῖον εἶναι πλῆρες καὶ ἄλλο τίποτε δὲν χωρεῖ».
Τὸ πρωῒ ἐξεκίνησε τὸ πλοῖον ἵνα ὑπάγῃ εἰς τὴν Ράμελ, ἡ δὲ γυνὴ ἐκείνη ἔκλαιε καὶ ἐθρήνει ἀπὸ τὴν λύπην της. Κατὰ δὲ τὴ νύκτα φαίνεται ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἰς τὸν ὕπνον της καὶ τῆς λέγει· «Τί κλαίεις, γύναι;». Ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «Λυποῦμαι, διότι δὲν ἐπῆρεν ὁ πλοίαρχος καὶ τὸν ἰδικόν μου κίονα διὰ νὰ τὸν μεταφέρῃ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου».