Ἦτο δὲ ἐκεῖ πλησίον καὶ ἔναντι ἀκριβῶς τοῦ θρόνου τοῦ βασιλέως τάφος εἰδωλολάτρου τινὸς πρὸ πολλοῦ ἀποθανόντος. Τοῦτον λοιπὸν τὸν νεκρὸν ἐζήτει ὁ μάγος νὰ ἀναστήσῃ ὁ Ἅγιος. Τότε ὁ ἐπίτροπος τῆς βασιλείας Μαγνέντιος ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν βασιλέα νὰ λύσῃ τὸν Ἅγιον ἐκ τῶν ἁλύσεων. Στραφεὶς δὲ εἶτα πρὸς τὸν Μάρτυρα εἶπε πρὸς αὐτόν· «Τώρα δεῖξε, Γεώργιε, τοῦ Θεοῦ σου τὴν δύναμιν καὶ τὸ θαῦμα, ἵνα ἴδωμεν καὶ ἡμεῖς καὶ πιστεύσωμεν εἰς τὸν Χριστὸν τὸν Θεόν σου». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Αὐθέντα Μαγνέντιε, ὁ Θεός μου, ὅστις ἐποίησε τὰ πάντα μὲ τὸν λόγον του, οὐδὲ αὐτὸ ἀδυνατεῖ νὰ κάμῃ· ἀλλὰ σεῖς εἶσθε πεπλανημένοι καὶ δὲν ἔχετε ὀφθαλμοὺς διὰ νὰ ἴδητε τὴν ἀλήθειαν. Χάριν ὅμως τοῦ λαοῦ, ὅστις παρευρίσκεται ἐδῶ, θὰ δώσω εἰς σᾶς καὶ τὴν ἀπόδειξιν ταύτην, τὴν ὁποίαν ζητεῖτε. Ὅταν ὅμως γίνῃ τὸ θαῦμα, νὰ μὴ εἰπῆτε ὅτι μὲ μαγείας τὸ ἔκαμα, ἀλλὰ νὰ ὁμολογήσητε, ὅτι διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ μου ἐτελέσθη. Διότι καὶ ὁ μάγος οὗτος οὕτως ἐμαρτύρησεν· ἴδετε λοιπὸν ὅλοι σας φανερὰν τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ μου».
Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος, εὐθὺς ἔκλινε τὰ γόνατα καὶ μετὰ δακρύων ἐδέετο τοῦ Θεοῦ ἐνδομύχως. Ἔπειτα ἐγερθεὶς ἐδέετο καὶ πάλιν μεγαλοφώνως λέγων· «Ὁ Θεὸς ὁ πρὸ τῶν αἰώνων, ὁ Θεὸς τοῦ ἐλέους, ὁ Θεὸς ὅστις τὰ πάντα κρατεῖς καὶ τὰ πάντα δύνασαι νὰ πράξῃς, ὁ συγκρατῶν ἐκείνους οἵτινες ἐλπίζουν εἰς τὴν δύναμίν Σου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐπάκουσον καὶ ἐμοῦ καὶ δὸς εἰς τὴν πονηρὰν ταύτην γενεὰν τὸ σημεῖον τὸν ὁποῖον ζητεῖ καὶ ἀνάστησε τὸν νεκρόν, ὅστις εἶναι εἰς τὸν τάφον τοῦτον, διὰ νὰ ἐντραποῦν καὶ καταισχυνθοῦν οἱ ἐχθροί σου καὶ νὰ δοξασθῇ τὸ Ἅγιον Ὄνομά Σου. Ναί, Δέσποτα, δεῖξε εἰς τοὺς παρισταμένους ἀνθρώπους, ὅτι Σὺ εἶσαι μόνος Ὕψιστος εἰς ὅλην τὴν γῆν. Ἂς γνωρίσουν πάντες, ὅτι Σὺ εἶσαι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ μέγας εἰς ὅλον τὸν κόσμον, διότι ἰδική Σου εἶναι ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν». Μετὰ δὲ τὸ Ἀμήν, βροντὴ μεγάλη ἐγένετο τόσον, ὥστε ὅλοι ἐφοβήθησαν. Ἐσείσθη τότε ὁ τόπος καὶ παρευθὺς ἀποκαλυφθέντος τοῦ τάφου ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον τοῦ φερέτρου οἱ δὲ παριστάμενοι ἄνθρωποι, μεγάλη φωνῇ, ἐβόησαν· «Μέγας ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου». Τότε ὁ βασιλεύς, ἰδὼν τὸ θαῦμα, πρῶτον μὲν ἐξεπλάγη, μετὰ δὲ ἔλεγεν ὅτι καὶ τὸ φρικτὸν αὐτὸ γεγονὸς ἦτο ἔργον μαγείας. Ἀλλ’ ὁ μάγος Ἀθανάσιος προστρέξας ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου λέγων· «Ἀληθῶς Θεὸς ἀληθινὸς εἶναι ὁ Θεός σου, Γεώργιε, καὶ συγχώρησέ με, ἐὰν σοῦ ἔπταισα».