Τότε τινὲς τῶν ἀρχόντων τοῦ παλατίου εἶπον πρὸς τὸν βασιλέα· «Βασιλεῦ Διοκλητιανέ, ὁ Γεώργιος, ἂν καὶ ἐν τῇ φυλακῇ κεκλεισμένος, ἀναστατώνει τὸ πλῆθος καὶ πολλοὺς ἐκ τῶν εἰδωλολατρῶν μὲ τὰς μαγείας του ἔκαμε Χριστιανούς· λοιπὸν ἢ ἂς καταπεισθῇ εἰς τὸν ὁρισμόν σου καὶ νὰ ζήσῃ ἤ, ἂν ἐξακολουθῇ νὰ παραμένῃ ἐχθρός σου, ἂς θανατωθῇ τὸ συντομώτερον». Ὁ δὲ βασιλεὺς ἠρώτησε περὶ τοῦ πρακτέου τὸν ἐπίτροπόν του Μαγνέντιον καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· «Αὔριον, βασιλεῦ, νὰ κάμῃς τελείαν ἀνάκρισιν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος». Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην, ἐνῷ ὁ Ἅγιος προσηύχετο, ἐκοιμήθη· καὶ τότε βλέπει καθ’ ὕπνον τὸν Χριστόν, ὅστις τὸν ἠσπάζετο καὶ τοῦ ἔθετε στέφανον εἰς τὴν κεφαλὴν λέγων· «Μὴ φοβοῦ, Γεώργιε, ἀλλὰ θάρρει· διότι ἀπὸ τῆς σήμερον ἀξιοῦσαι νὰ βασιλεύῃς μετ’ ἐμοῦ· λοιπόν, μὴ ἀργήσῃς, ἀλλὰ ταχέως ἐλθὲ πρὸς ἐμέ, ἵνα ἀπολαύσῃς τὰ ἡτοιμασμένα σοι ἀγαθά». Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἐξύπνησεν, ἐκάλεσε τὸν φύλακα καὶ τοῦ εἶπε· «Μίαν χάριν ζητῶ ἀπὸ σέ· νὰ ἀφήσῃς τὸν ὑπηρέτην μου νὰ ἔλθῃ ἐδῶ, διότι θέλω νὰ τοῦ ἀφήσω μίαν παραγγελίαν». Μετέβη τότε ὁ φύλαξ καὶ εἰδοποίησε τὸν ὑπηρέτην τοῦ Ἁγίου, ὅστις ἦλθε μετὰ πολλῶν δακρύων καὶ τότε τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Μὴ λυπῆσαι, τέκνον μου, μόνον χαῖρε, διότι ὁ Χριστός μου τώρα μὲ παραλαμβάνει· ὅταν δὲ ἀποθάνω, νὰ πάρῃς τὸ σῶμα μου καὶ νὰ τὸ μεταφέρῃς εἰς τὴν Παλαιστίνην, τὴν πατρίδα τῆς μητρός μου· σὺ δὲ φύλαττε τὴν Πίστιν, τὴν ὁποίαν ἐδιδάχθης ἀπὸ ἐμέ, τὸ νὰ πιστεύῃς δηλαδὴ εἰς τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Χριστόν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ Μάρτυς καὶ ἀφοῦ τὸν ἠσπάσθη τὸν ἄφησε νὰ ἀπέλθῃ.
Ὁ δὲ παρανομώτατος βασιλεὺς Διοκλητιανός, τὸ πρωΐ, ὅταν ἐξημέρωσεν, ἦλθεν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, ἵνα ἔξωθι αὐτοῦ κάμῃ τὴν ἐξέτασιν, προσέταξε δὲ νὰ φέρουν ἐκεῖ καὶ τὸν Ἅγιον. Τούτου δὲ γενομένου εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ βασιλεὺς μὲ πολλὴν ἡμερότητα καὶ ταπείνωσιν· «Δὲν εἶναι, Γεώργιε, μεγάλη φιλανθρωπία καὶ πολλὴ καλωσύνη αὐτὸ τὸ ὁποῖον κάμνω ἐγώ, νὰ ἀναμένω δηλαδὴ τὴν μετάνοιάν σου καὶ νὰ μὴ σὲ θανατώνω; Ναί, εἰς τὴν δύναμιν τῶν μεγάλων θεῶν, διὰ τὴν νεότητά σου καὶ διὰ τὴν ἀνδρείαν σου λυποῦμαι νὰ σὲ θανατώσω. Διότι ἐπιθυμῶ, ἐὰν μετανοήσῃς, νὰ σὲ τιμήσω, νὰ σὲ δοξάσω καὶ νὰ σὲ κάμω συγκάθεδρον τῆς βασιλείας μου. Εἰπέ μου λοιπὸν καὶ σὺ τὴν γνώμην σου· τί σκέπτεσαι;». Ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἔπρεπε, βασιλεῦ, αὐτὴν τὴν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν δεικνύεις τώρα, νὰ τὴν εἶχες δείξει πρωτύτερα, ὥστε νὰ μὴ μὲ ἐβασάνιζες τόσον ἀπάνθρωπα».