Τὸ κατὰ πλάτος Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ τοῦ Τροπαιοφόρου, μεταφρασθὲν εἰς τὴν κοινὴν γλῶσσαν παρὰ τοῦ ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Δαμασκηνοῦ τοῦ Ὑποδιακόνου τοῦ Στουδίτου, περιέχον ὁμοῦ καί τινων θαυμάτων διήγησιν.

Ἀλλὰ καὶ ὁ Γεώργιος, εὑρισκόμενος εἰς τὴν Βουλγαρίαν καὶ ἐνθυμούμενος τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, ἔκλαιε πικρῶς καὶ μετὰ δακρύων ἔλεγεν· «Ἆρά γε πόσοι νὰ χαίρωνται καὶ νὰ εὐφραίνωνται εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐγὼ δὲ ὁ ἐλεεινὸς εἶμαι εἰς τὰ ξένα, εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν; Ἆρά γε πόσα δάκρυα νὰ χύνουν ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου τὴν ὥραν ταύτην, ὅπου δὲν μὲ βλέπουν νὰ εἶμαι μετὰ τῶν φίλων καὶ τῶν γειτόνων μας! Πῶς νὰ ἑορτάσουν τὸν Ἅγιον μὲ τὴν τόσην λύπην των; Πῶς θὰ δεχθῶσι τοὺς φίλους των; Πῶς θὰ δεξιωθοῦν τοὺς ἄλλους νέους, ὅταν ἐνθυμοῦνται τὸ ὄνομά μου; Πῶς νὰ ζοῦν ἆρά γε τὰς ἡμέρας των; Ἀλλ’ ὦ Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Γεώργιε, βοήθει με τὸν δοῦλον σου καὶ ἀξίωσέ με νὰ ὑπηρετῶ καλῶς τὸν αὐθέντην μου καὶ παρακαλῶ σε, ἐὰν εἶναι τὸ θέλημά σου νὰ ἴδω ποτὲ τοὺς γονεῖς μου, ἂς γίνῃ τοῦτο τὸ συντομώτερον». Ταῦτα ἔλεγεν ὁ Γεώργιος, ἐνῷ συγχρόνως ἠνάγκαζε τὴν πυρὰν νὰ θερμάνῃ τὸ ὕδωρ διὰ νὰ νιφθῇ ὁ αὐθέντης του. Διότι ἦτο ἡ ὥρα τοῦ δείπνου καὶ ὁ αὐθέντης του εἶχε ζητήσει νὰ νιφθῇ.

Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Γεώργιος ἀνήρχετο τὴν κλίμακα κρατῶν τὸ δοχεῖον μὲ τὸ χλιαρὸν ὕδωρ καὶ ἕν κουκούλιον, φαίνεται αἴφνης ὁ Μέγας Γεώργιος ἱππεύων ἵππον λευκὸν καὶ τοῦ λέγει· «Ἔλα, ἀνάβηθι ἐδῶ εἰς τὰ ὄπισθεν τοῦ ἵππου». Τότε εὐθὺς ἐπήδησεν ὁ Γεώργιος καὶ ἀνῆλθεν εἰς τὸν ἵππον· κατὰ τὴν ἰδίαν δὲ ἐκείνην στιγμήν, ὤ τοῦ θαύματος! Εὑρέθη εἰς τὸν οἶκον του ἀνὰ μέσον τῆς τραπέζης. Ὅλοι τότε οἱ παρευρισκόμενοι, ὡς τὸν εἶδαν, ἐκραύγασαν· «Κύριε, ἐλέησον!». Οἱ δὲ γονεῖς του, ἀπὸ τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἔκπληξιν ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν ἄφωνοι, ἔκθαμβοι δὲ ἅπαντες γενόμενοι ἠρώτων αὐτὸν πῶς εὑρέθη ἐκεῖ. Ὁ δὲ Γεώργιος μετὰ πολλὴν ὥραν, ὅταν ἦλθεν εἰς ἑαυτόν, διηγήθη τὸ θαῦμα. Μετὰ δὲ ὥραν ἱκανὴν ἠγέρθησαν καὶ οἱ γονεῖς ἀπὸ τὴν γῆν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν καὶ τὸν Αὐτοῦ Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Πῶς δὲ νὰ διηγηθῇ τις τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀγαλλίασιν τὴν ὁποίαν ᾐσθάνθησαν τὴν ἑσπέραν ἐκείνην εἰς τὸν οἶκον τῶν γονέων του; Ἤ πῶς νὰ περιγράψῃ τις τὰ γλυκοφιλήματα τοῦ πατρός του καὶ τῆς μητρός του; Μόνος του ἕκαστος δύναται νὰ ἐννοήσῃ ταῦτα. Ἀφοῦ δὲ συνῆλθον ἀπὸ τὴν ἔκπληξιν μετέβησαν ἅπαντες μετὰ τοῦ Γεωργίου εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καὶ καθ’ ὅλην τὴν νύκτα προσευχόμενοι ηὐχαρίστουν τὸν Ἅγιον,