Ὁ δὲ Φωκᾶς, ὅστις ἦτο τότε βασιλεὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔστειλε προσταγὰς εἰς πάντα τόπον, καλῶν τοὺς στρατευσίμους νὰ προσέλθουν ἵνα ἀναλάβουν τὴν στρατιωτικήν των ὑπηρεσίαν πρὸς ἀπόκρουσιν τῶν ἐπιδραμόντων ἐχθρῶν καὶ ἀπαλλαγὴν τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς βαρβάρους. Ὁ δὲ Λέων, ὡς ἀνήκων εἰς τὰς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ἔπρεπε νὰ παρουσιασθῇ καὶ αὐτός· λόγῳ ὅμως τοῦ γήρατός του ἀπεφάσισε νὰ ἀποστείλῃ κατὰ τὴν συνήθειαν τοῦ καιροῦ ἐκείνου τὸν υἱόν του Γεώργιον εἰς τὸν πόλεμον. Ἦτο δὲ τότε ὁ Γεώργιος σχεδὸν εἰκοσαετής, ὅταν δὲ ἔφθασεν ἡ διατεταγμένη ἡμέρα ἵνα ἀναχωρήσῃ, ἔλαβεν αὐτὸν ὁ πατήρ του ἀπὸ τὴν χεῖρα, ἀκολουθούσῃς καὶ τῆς μητρὸς τοῦ Γεωργίου, καὶ τὸν ἔφεραν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, σταθεὶς δὲ ὁ πατήρ του πρὸ τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου ἔλεγε κλαίων· «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, εἰς σὲ παραδίδομεν τὸν ἠγαπημένον μας υἱὸν τὸν συνώνυμόν σου σὺ φύλαξέ τον, σὺ κυβέρνησέ τον, σὺ κατευόδωσέ τον, σὺ φέρε τον πάλιν ὑγιᾶ, καθὼς σοῦ τὸν παραδίδομεν, διὰ νὰ δοξάζωμεν τὸ ἅγιον ὄνομά σου καθ’ ἡμέραν».
Ταῦτα προσηυχήθησον οἱ γονεῖς τοῦ Γεωργίου. Ἔπειτα τὸν ἠσπάσθησαν καὶ τὸν ἀπέστειλαν μὲ τοὺς ἄλλους στρατιώτας. Ἔκτοτε δὲν παρέλειπον ἀπὸ τοῦ νὰ πηγαίνουν καθ’ ἑκάστην εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου καὶ νὰ προσεύχωνται διὰ τὸν υἱόν των. Ὁ δὲ υἱός των μετὰ τῶν ἄλλων στρατιωτῶν μετέβαινον πρὸς ἀπελευθέρωσιν τῶν τόπων ἐκείνων, τοὺς ὁποίους εἶχον καταλάβει οἱ βάρβαροι. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι καιροφυλακτήσαντες εἴς τινα τόπον ἐκύκλωσαν διὰ νυκτὸς τὸν στρατὸν τοῦ βασιλέως καὶ ἄλλους μὲν ἐκ τῶν στρατιωτῶν κατέσφαξαν, ἄλλους διεσκόρπισας καὶ ἄλλους συνέλαβον αἰχμαλώτους καὶ τοὺς ἠνάγκαζον νὰ ἀρνηθῶσι τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ’ οὗτοι, μὴ θέλοντες νὰ ἀρνηθῶσι τὴν εὐσέβειαν, ἀπέθανον ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὴν δίψαν. Ὁ δὲ Γεώργιος, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐχὴν τῶν γονέων του, διεφυλάχθη καὶ ἀπὸ θάνατον καὶ ἀπὸ τραύματα. Μόνον εἷς στρατιώτης τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ὡδήγησεν ἀβλαβῆ εἰς τὸν ἀρχηγὸν τῶν Βουλγάρων· ἐκεῖνος δέ, ὡς εἶδε τὸν νέον ὡραῖον καὶ ἐπιδέξιον, δὲν τὸν ἔδεσεν, ἀλλὰ τὸν ἄφησεν ἐλεύθερον ἵνα τὸν ὑπηρετῇ.