Ὅταν λοιπὸν παρῆλθεν ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομὰς τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ Διακαινήσιμος καὶ ὁ εἰρημένος διδάσκαλος δὲν ἐνεφανίσθη, δὲν ἠδυνήθη πλέον νὰ ὑπομείνῃ ὁ τρισόλβιος. Ὅθεν, ἐξαφθεὶς ἀπὸ φλόγα ἀπροσμετρήτου προθυμίας, ἔλεγεν εἰς τὸν ἀδελφόν· «Νὰ ὑπάγω, ἀδελφέ, νὰ ὑπάγω· δὲν ὑπάρχει πλέον καιρὸς ἀργοπορίας, οὔτε καιρὸς στοχασμοῦ, ἀλλὰ καιρὸς ἀποδημίας». Συνοδευθεὶς τότε ἀπὸ θεοσεβῆ τινα Χριστιανόν, ἦλθον κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν, τὴν καλουμένην Κηπιανά. Ἐκεῖ ἑξωμολογήθη καὶ διῆλθεν ἄγρυπνος ὅλην τὴν νύκτα, μετὰ δακρύων καὶ προσευχῶν, μὲ τὰ ὁποῖα καλῶς ἑτοιμασθείς, ἔφθασεν εἰς τὴν Τρίπολιν, κατὰ τὴν δευτέραν ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος τοῦ Θωμᾶ, εὐθὺς δὲ μετέβη εἰς τὴν οἰκίαν Χριστιανοῦ τινος συντρόφου τοῦ πρῴην αὐθέντου του Ἀγαρηνοῦ καὶ ἐχαιρέτισεν πάντας τοὺς ἐν αὐτῇ μὲ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», τὸν σωτήριον ἀσπασμόν. Γνωρίσαντες δὲ ἐκεῖνοι αὐτὸν καὶ μαθόντες τὸν σκοπόν του, μεγάλως ἐφοβήθησαν.

Κατὰ τὴν ἰδίαν ἐκείνην ἑσπέραν ὁ εὐλογημένος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Δημήτριος συνήντησε καὶ Ἱερωμένους τινὰς εὐλαβεῖς, καθὼς καὶ τοὺς ἐγκρίτους ἐκ τῶν λαϊκῶν, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀνεκοίνωσε τὴν κατάστασίν του καὶ τὴν σταθεράν του ἀπόφασιν νὰ παρουσιασθῇ. Οὗτοι δὲ πολλὰ εἰπόντες δὲν παρέλειψαν ἀπὸ τοῦ νὰ προσπαθήσωσι νὰ τὸν ἐμποδίσωσιν ἀπὸ τοῦ σκοποῦ του, ἐπισείοντες κατ’ αὐτοῦ τοὺς ἐπικρεμαμένους κινδύνους. Ἔπραττον δὲ τοῦτο, φοβούμενοι τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν καὶ τὸν κίνδυνον, ὅστις ἴσως ἤθελεν ἐπακολουθήσει καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Χριστιανούς. Ὁ δὲ μακάριος μετὰ μεγίστης ταπεινώσεως ἔδιδε τὰς ἀποκρίσεις του εἰς ὅσα τὸν ἠρώτων, λέγων· «Θαρσεῖτε, ἀδελφοί μου, διότι ἐγὼ προσήλωσα ὅλας μου τὰς ἐλπίδας εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον μου Ἰησοῦν καὶ ἐλπίζω εἰς τὴν ἄπειρον παντοδυναμίαν Του, ὅτι καθὼς ἐνεδυνάμωσεν ὅλους τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας, οὕτω θέλει ἐνδυναμώσει καὶ ἐμὲ τὸν ἄθλιον, ἵνα ἐξαλείψω τὴν ἁμαρτίαν μου μὲ τὴν θυσίαν τοῦ αἵματός μου». Ὁ ἀνωτέρω ἀναφερόμενος Ἱερεὺς Ἀντώνιος ἐκάλεσε καὶ πάλιν τὸν Μάρτυρα καὶ ὡμίλησε πρὸς αὐτὸν ἰδιαιτέρως περὶ τοῦ ἰδίου θέματος, ἐμποδίζων μὲ διαφόρους λόγους τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὸ Μαρτύριον. Ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθη νὰ τὸν καταπείσῃ, τέλος τοῦ λέγει· «Ἂς κάμωμεν, τέκνον, τὴν νύκτα ταύτην θερμὴν δέησιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ ὅ,τι μᾶς ὁδηγήσῃ, ἂς πράξωμεν αὔριον».