Κατ’ αὐτὸν λοιπὸν τὸν τρόπον καλῶς ἑτοιμασθείς, ἐξωμολογήθη τελευταῖον καὶ εἰς ἄλλον κυρίως καὶ ἐνεργείᾳ Πνευματικὸν Ἱερομόναχον, διότι ὁ πρῶτος Πνευματικός, περὶ τοῦ ὁποίου ἐκάμαμεν ἀνωτέρω λόγον, δὲν ἐξετέλει τὸ τῆς πνευματικῆς διακονίας ἔργον [3]. Εἰς τὸν Πνευματικὸν αὐτὸν ἐξωμολογήθη ὁ μακάριος Δημήτριος ὅλας τὰς ἁμαρτίας του, ὅσας ἥμαρτεν ὡς ἄνθρωπος εἰς ὅλην του τὴν ζωήν, διὰ λεπτομεροῦς καὶ καθαρᾶς ἐξομολογήσεως. Ἀφ’ οὗ δὲ καὶ ὁ Πνευματικὸς αὐτὸς τὸν ἐνουθέτησε πατρικῶς καὶ ὡς ἔπρεπε, τὸν συνεβούλευσε νὰ προτιμήσῃ, ὡς ἀσφαλε-στέραν, τὴν ἐν ἡσυχίᾳ μετάνοιαν καὶ νὰ λείψῃ ἀπὸ τὸ Μαρτύριον. Αὐτὸς ὅμως πάλιν ἐσιώπα καὶ οὐδὲν ἀπεκρίθη· ἀλλ’ ἡ προλαβοῦσα ἡσυχία καὶ οἱ τῆς μετανοίας καρποί, τοὺς ὁποίους συνεχῶς ἐξ αὐτῆς ἀπεκόμιζε, τοῦ ἤναψαν μεγάλην φλόγα διὰ τὸ Μαρτύριον, σιωπῶν δὲ ἄλλο τι δὲν ἐφαντάζετο καὶ ἄλλο δὲν ἐπόθει παρὰ μόνον τὸ Μαρτύριον· καμμία δὲ δύναμις λόγων δὲν ἠδυνήθη νὰ τοῦ μεταβάλῃ τὸν λογισμὸν καὶ νὰ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τοῦ νὰ πραγματοποιήσῃ τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ Μαρτύριον καὶ τὸν θάνατον.

Διὰ τοῦτο ἐσκίρτα ἡ καρδία του καὶ ἡ διάνοιά του ἐπτεροῦτο ἀπὸ τὴν ἀνάγνωσιν τῶν νέων Μαρτυρίων, τόσον ὥστε δὲν ἐχόρταινε νὰ ἀκούῃ ταῦτα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἀλλὰ καὶ τὴν νύκτα παρεκάλει ἀδελφόν τινα καὶ συνηγρύπνει μαζί του, ὅστις κατὰ τὸ περισσότερον μέρος τῆς νυκτὸς τοῦ ἀνεγίνωσκε τὰ νέα Μαρτύρια. Οὕτως ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν καὶ ἀπὸ ὥρας εἰς ὥραν «ἀναβάσεις» θείου πόθου καὶ ἀγάπης «ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» κατὰ τὸν Προφήτην, «διέθετο» (Ψαλμ. πγ’ 6), καὶ τέλος πάντων τόσον παρεκινήθη καὶ ἐθερμάνθη εἰς τὸ Μαρτύριον, ἀπὸ τὸν ζῆλον καὶ τὴν μίμησιν τῶν νέων Μαρτύρων καὶ τόσον ἤναψεν ἀπὸ τὸν πόθον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε τοῦ ἐφαίνετο, ὅτι μὲ μόνην τὴν ροὴν τοῦ αἵματός του θέλει σβύσει τὴν νοητὴν ἐκείνην φλόγα τὴν καταφλέγουσαν τὴν καρδίαν του. Ὤ ἔρως! Ὤ πόθος! Ὤ ἀγάπη διάπυρος! τὴν ὁποίαν ἄλλος τις δὲν δύναται νὰ ἐννοήσῃ, παρὰ μόνον ἐκεῖνος ὅστις ἤθελε καθαρίσει τὴν καρδίαν του καὶ κάμει αὐτὴν ἀξίαν τοιαύτης ἀγάπης. Βεβαιότατα, ἀδελφοί, «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. ιε’ 13), καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος.