Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τοῦ Πελοποννησίου, ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αωγ’ (1803).

Οὕτω λαμπρῶς, ἀδελφοί, ἐδόξασε καὶ δοξάζει ὁ Θεὸς τὸν θεῖον αὑτοῦ Μάρτυρα Δημήτριον, διότι καὶ ἐκεῖνος ὁ ἀοίδιμος λαμπρῶς ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ καλῶς ἐθεράπευσεν Αὐτὸν μὲ τοὺς ἀγῶνας τοῦ Μαρτυρίου του καὶ μὲ τὰ θεῖα ἔργα τῆς ὑπερθαυμάστου μετανοίας του, τὴν ὁποίαν, ὡς καὶ τὴν συντριβὴν καὶ τὰ δάκρυα καὶ ὅλα τὰ ἀλλὰ ἔργα τῆς μετανοίας αὐτοῦ, ἄξιον εἶναι καὶ ἡμεῖς νὰ μιμούμεθα διὰ τὰς ἁμαρτίας μας, μὲ τὰς ὁποίας καθ’ ἑκάστην παραπικραίνομεν καὶ εἰς ἀγανάκτησιν κινοῦμεν τὸν Πλάστην μας. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου θέλομεν φανῆ, ὅτι ἐλάβομεν καρπόν τινα ἀπὸ τὴν διήγησιν τοῦ ἱεροῦ τούτου Μαρτυρίου, τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν, ἄλλως ματαία καὶ ἄσκοπος θέλει γίνει δι’ ἡμᾶς ἡ θαυμαστὴ αὕτη διήγησις καὶ ἀνάγνωσις καὶ ὄχι μόνον ματαία, ἀλλὰ καὶ εἰς κατάκρισιν ἡμῶν θέλει ἀποβῆ, διότι καταφρονοῦμεν τὰ καλὰ καὶ δὲν προαιρούμεθα νὰ διορθώσωμεν τὴν διεστραμμένην ζωήν μας καὶ νὰ ἐξιλεώσωμεν τὸν Δεσπότην διὰ τὰ πλήθη τῶν ἀνομιῶν μας μὲ τὴν μετάνοιαν, τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ κάμνωμεν ἀληθινὴν καὶ τελείαν, διὰ τῶν εὐπροσδέκτων πρεσβειῶν τοῦ καλλινίκου καὶ πανθαυμάστου Νέου Μάρτυρος Δημητρίου. Ἀμήν.

                       

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Πνευματικὸς οὗτος Πατὴρ εἶναι ὁ πρῶτος γράψας τὸ Μαρτύριον τοῦτο Ἅγιος Μακάριος ὁ Κορίνθου, ὅστις ταπεινοφρονῶν δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του.

[2] Ταῦτα λέγει ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[3] Ὁ πρῶτος Πνευματικός, ὡς ἐσημειώσαμεν ἐν τοῖς προηγουμένοις, ἦτο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρῴην Κορίνθου Ἅγιος Μακάριος, ὅστις ἐπειδή, ἀφ’ ἧς ἔγινε Μεγαλόσχημος ἔπαυσεν ἐκτελῶν πᾶσαν ἱεροπραξίαν, ἀπέστειλε τὸν Δημήτριον εἰς τὸν δεύτερον τοῦτον Πνευματικόν, ὅστις ἦτο ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[4] Οὗτος ἦτο ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 228-230.

[5] Ὁ εὐλαβὴς οὗτος Ἱερεὺς ἐστάθη Πνευματικὸς καὶ σύμβουλος καὶ κατὰ πάντα βοηθὸς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἕως τέλους τῆς ἀποτομῆς του, αὐτὸς καὶ τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κάραν παρέλαβεν, αὐτὸς καὶ ὀπτασίαν εἶδε περὶ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἄλλα τινὰ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν Ἱεροδιδάσκαλον Ἡσαΐαν, τὰ ὁποῖα ἄλλος τις δὲν ἐγνώριζεν, ἐπειδὴ οὗτος ἦτο γνώστης ὅλης τῆς ὑποθέσεως ταύτης. Ταῦτα δὲ πάντα ἔγραψεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν θεῖον Μακάριον.

[6] Ταῦτα καὶ τὰ ἐν συνεχείᾳ ἀναφερόμενα γράφει αὐτολεξεὶ εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἅγιον Μακάριον, τὸν πρῴην Κορίνθου, ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας (βλ. ὑποσ. σελ. 228-230).

[7] Οὐλεμᾶδες ἐκαλοῦντο ὑπὸ τῶν Τούρκων οἱ ἐγκρατεῖς τοῦ ἱεροῦ αὐτῶν νόμου, οἱ εἰδικῶς πρὸς τοῦτο ἐκπαιδευθέντες.