Τὸ δὲ ἀνήμερον θηρίον, ὁ Ἀγαρηνὸς ἐκεῖνος, ἰδὼν τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης τοῦ Μάρτυρος, τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὸν δικαστήν, τὸν κριτὴν τοῦ ἐναγοῦς νόμου των, διὰ νὰ τὸν ἐξετάσῃ καὶ νὰ τὸν παρακινήσῃ ἐκεῖνος, ἐλπίζων ὅτι οὕτως θὰ ὁμολογήσῃ ἴσως καὶ πάλιν τὴν πλάνην των. Καθ’ ὁδὸν δέ, ἐνῷ οἱ ἀλιτήριοι ἐκεῖνοι ὡδήγουν τὸν γενναῖον Ἀθλητὴν εἰς τὸ κριτήριον, εἷς ἐξ αὐτῶν τὸν ἐβάσταζε σφικτὰ ἀπὸ τὴν δεξιάν του χεῖρα, τόσον ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ κάμῃ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅθεν, ὡς μὲ ὀργήν, τοῦ εἶπεν ὁ Μάρτυς· «Ἐγὼ ἦλθον αὐτόκλητος· τί φοβεῖσθε; μὴ φύγω; Δὲν φεύγω. Λοιπὸν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ, οὔτε σὺ οὔτε ἄλλος τις εἰς τὴν ὁδόν μου αὐτὴν νὰ μὴ ἐγγίσῃ ἐπάνω μου». Εὐθὺς τότε ἐκεῖνος τὸν ἄφησεν καὶ οὔτε ἄλλος τις τὸν ἤγγισεν. Οὕτως ἔκαμεν ἀνεμποδίστως τὸν Σταυρόν του καὶ μὲ ταπεινὴν φωνὴν προσηύχετο ὁ μακάριος. Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα συνέβαινον, ἡπλώθη ἡ φήμη μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, ὅτι εἷς ἀδελφὸς παρουσιάζεται διὰ τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως. Τότε ἄλλοι εἰς τὰ ἐργαστήριά των, ἄλλοι εἰς τὰς οἰκίας των, ἐνώπιον τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἀσκεπεῖς καὶ μετὰ θερμῶν δακρύων, παρεκάλουν τὸν Κύριον νὰ ἐνδυναμώσῃ τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν ὁμολογίαν τῆς Ἁγίας του Πίστεως.

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ μακάριος Μάρτυς παρουσιάσθη εἰς τὸν κριτήν, τὸν ἠρώτησεν ἐκεῖνος μὲ ἡμερότητα καὶ κολακείαν, ποῖος εἶναι καὶ διατὶ ἠρνήθη τὴν πίστιν των, ἡ ὁποία, ἔλεγεν, εἶναι λαμπρὰ καὶ ἔνδοξος. Ὁ δὲ μακάριος Δημήτριος δὲν ἠθέλησε νὰ ἀποκριθῇ μὲ τουρκικὴν διάλεκτον, διότι ἀπεστράφη καὶ ἐβδελύχθη παντελῶς καὶ αὐτοὺς καὶ τὴν γλῶσσαν των. Ὅθεν κύπτων τὴν κεφαλὴν μὲ ταπείνωσιν ἀπεκρίθη· «Ἤμην καὶ εἶμαι Χριστιανὸς καὶ τὸν Χριστόν μου προσκυνῶ ὡς Θεὸν ἀληθινόν». Ταῦτα ἀκούων ὁ κριτὴς καὶ μὴ ἐννοῶν τὶ λέγει, ἠρώτησε τοὺς περιεστῶτας Ἀγαρηνούς, εἷς δὲ ἐξ ἐκείνων, ὡς Χριστιανομάχος, ἀπεκρίθη· «Αὐτὸς λέγει, ὅτι Τοῦρκος ἦτο καὶ Τοῦρκος εἶναι». Ὁ δὲ Μάρτυς, μὴ ὑποφέρων νὰ τὸν ἀκούῃ, ἐβόησε διὰ μεγάλης φωνῆς τουρκιστί· «Ὄχι, ὄχι, ὄχι, ὦ κριτά, ψεύδονται αὐτοί· ἐγὼ Χριστιανὸς ἐγεννήθην, Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω». Ὁ κριτής, ἀπορήσας διὰ τὴν πολλὴν αὐτοῦ παρρησίαν καὶ γενναιότητα καὶ ἀπελπισθείς, ὡς βλέπων τὸ ἀκλόνητον τοῦ Μάρτυρος, τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὸν ἡγεμόνα, χωρὶς νὰ ἐκδώσῃ καὶ τὴν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου του. Παρήγγειλεν ὅμως, μετὰ τὴν ἐρώτησιν, νὰ τὸν φυλακίσωσιν, μήπως καὶ μεταμεληθῇ εἴτε μὲ κολακείας εἴτε μὲ ἀπειλάς.