Ὄχι δὲ μόνον ἐντροπὴν ἔλαβον, ἀλλὰ καὶ τόσον φόβον (καὶ τοῦτο βέβαια θεόθεν ἐγένετο), ὥστε δὲν ἐτόλμησέ τις νὰ εἴπῃ τὸν παραμικρὸν ὑβριστικὸν λόγον εἰς τὴν τόσην ὁρμήν, τὴν ὁποίαν ἐδείκνυον οἱ Χριστιανοί. Ἀλλὰ καὶ οἱ Χριστιανοί, ἐξ ἄλλου, τοιαύτην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν ἐδοκίμασαν διὰ τὴν δόξαν τῆς Πίστεώς των, ὅσην πιστεύω ὅτι ἄλλην φορὰν δὲν ἐδοκίμασαν. Καὶ δικαίως· διότι ἡ λαμπρὰ νίκη τοῦ Μάρτυρος, καὶ τὰ θαύματα μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἐδόξασεν ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ ἡ εὐωδία τοῦ τιμίου του Σώματος, τὴν ὁποίαν ὡς καὶ αὐτοὶ οἱ ἀσεβεῖς ᾐσθάνθησαν, ὅλα ταῦτα ἦσαν αἴτια χαρᾶς πνευματικῆς.

Ὀλίγον μετὰ τὴν μακαρίαν ἀποτομὴν τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Μάρτυρος, ἠνεῴχθησαν, ὤ φρικτὸν ἄκουσμα! ἠνεῴχθησαν, λέγω, οἱ κεκλεισμένοι ὀφθαλμοὶ τῆς κεκομμένης τρισολβίας κεφαλῆς του καὶ ἐφαίνετο ὡς ζῶσα, πρὸς θαυμασμὸν καὶ ἔκπληξιν τῶν ὁρώντων. Τοῦτο δὲ τὸ θαυμάσιον ἦτο πράγματι θαῦμα τοῦ Κυρίου, ἵνα ἀποδείξῃ ὅτι οἱ Δίκαιοι ζῶσιν εἰς τὸν αἰῶνα (Σοφ. Σολ. ε’ 16) καὶ ἂν πρὸς καιρὸν οἱ ὀφθαλμοὶ ἐκλείσθησαν, ἠνεῴχθησαν ὅμως καὶ βλέπουσι καθαρῶς τὸ τρισήλιον φῶς τῆς θεότητος. Ἀλλὰ καὶ τὸ νενεκρωμένον πρόσωπον τοῦ Μάρτυρος χαρὰν ὁμοῦ καὶ θάμβος ἐπροξένει εἰς τοὺς εὐσεβεῖς, τύφλωσιν δὲ μόνον καὶ λύπην καὶ καταισχύνην εἰς τοὺς ἐχθρούς. Διότι τόσον λαμπρόν, τόσον ὡραῖον, τόσον ροδόχρουν ἐφαίνετο, ὥστε οἱ βλέποντες τοῦτο ἔλεγον, ὅτι ὡμοίαζε μὲ κεφαλὴν ζῶντος ἀνθρώπου, ἐκ τοῦ λουτροῦ μόλις ἐξερχομένου.

Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην εὐλαβεῖς τινες Χριστιανοί, παραφυλάττοντες εἰς τὰ ἐργαστήριά των, εἶδον ἱεροπρεπεῖς τινας ἄνδρας μὲ λευκὰς στολὰς ἐνδεδυμένους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπάτουν εἰς τὴν γῆν, ἀλλ’ ἐφαίνοντο ἱστάμενοι περὶ τὰς δύο πήχεις ὑψηλότερα ἀπ’ αὐτῆς, οἵτινες περιήρχοντο τὸ ἅγιον Λείψανον, ψάλλοντες. Τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἐβεβαίωσαν οἱ ἰδόντες μὲ ἐπιτίμια καὶ ὅρκους φρικτούς, τοὺς δὲ φανέντας ἐκείνους ἄνδρας, ἄλλοι εἶδον ἓξ τὸν ἀριθμόν, ἄλλοι ἑπτά, ἄλλοι δώδεκα. Ἔμεινε δὲ τὸ ἅγιον Λείψανον εἰς τὸν αὐτὸν τόπον ἐρριμμένον τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας καὶ ἐφαίνετο λαμπρὸν καὶ λευκὸν ὡς ἡ χιών. Ἔπειτα ἐρρίφθη γνώμη παρὰ τῶν δυσσεβῶν οὐλεμάδων [7] νὰ καῇ τὸ ἱερώτατον Λείψανον· ὅμως, διὰ προσφορᾶς πολλῶν χρημάτων, ἐπείσθησαν νὰ τὸ ρίψουν ἔξω τοῦ κάστρου εἰς τόπον λεγόμενον Κρεμάλαν, εἰς τὸν ὁποῖον ἐκρεμῶντο οἱ κατάδικοι.