Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τοῦ Πελοποννησίου, ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αωγ’ (1803).

ΕΙΚΟΝΑ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ὁ νεοφανὴς Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ κατήγετο ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον ἐκ χωρίου τινὸς τῆς Ἀρκαδίας Λιγούδιστα καλουμένου, υἱὸς ὢν Χριστιανῶν γονέων. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ὠνομάζετο Ἠλίας, ἡ δὲ μήτηρ του ἀπέθανεν, ὅτε ὁ Ἅγιος ἦτο ἀκόμη βρέφος μικρὸν καὶ δὲν τὴν ἐγνώρισε καθόλου, εἶχε δὲ καὶ ἀδελφὸν μεγαλύτερον. Ὁ πατήρ του, μετὰ τὸν θάνατον τῆς πρώτης του συζύγου, ἔλαβε καὶ δευτέραν τοιαύτην, ἡ ὁποία, καθὸ μητρυιά, ὄχι μόνον δὲν εἶχε καμμίαν ἐπιμέλειαν διὰ τοὺς προγονούς της, ἀλλ’ ὅλως ἀντιθέτως, ἐφέρετο ὡς μητρυιά. Ὅθεν, στενοχωρημένοι οἱ παῖδες ἀπὸ τὴν πτωχείαν καὶ περιφρονημένοι καὶ μεμισημένοι ἀπὸ τὴν μητρυιάν, ἀνεχώρησαν ἐκεῖθεν· καὶ ὁ μὲν πρῶτος ἀδελφὸς μετέβη εἰς τὴν Τρίπολιν καὶ ἔγινεν ὑπηρέτης εἰς τουρκικήν τινα οἰκογένειαν, ὁ δὲ Δημήτριος προσεκολλήθη εἴς τινας κτίστας, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸ σύνηθες εἰς αὐτοὺς περιεπάτουν ἀπὸ τόπου εἰς τόπον διὰ νὰ κτίζουν οἰκοδομάς. Ὅθεν μετὰ καιρὸν ἦλθον καὶ εἰς τὴν Τρίπολιν, ἔχοντες μαζί των καὶ τὸν Δημήτριον, ὅστις συνανεστρέφετο ἐκεῖ μὲ τουρκόπαιδας. Ἐλθὼν δέ ποτε εἰς προστριβὰς μετὰ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, ἀνεχώρησεν ἀπ’ αὐτούς, διὰ μικράν τινα ἀφορμήν, καὶ ἐγένετο ὑπηρέτης εἰς τουρκικήν τινα οἰκογένειαν. Ἐκεῖ ὅμως παρακινούμενος ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς, ἠπατήθη ἀπὸ τὴν νηπιοφροσύνην του καὶ ἠρνήθη, φεῦ! τὴν Ἁγίαν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ· δεχθεὶς δὲ τὴν ἰδικήν των θρησκείαν καὶ περιτμηθεὶς ἔμεινε μετ’ αὐτῶν.

Μαθὼν τοῦτο ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του μετέβη εἰς συνάντησίν του καὶ ἰδὼν τοῦτον ἐνδεδυμένον τουρκικὰ ἐνδύματα, ἀντὶ νὰ λυπηθῇ καὶ νὰ τὸν ἐλέγξῃ καὶ ὅσον ἦτο δυνατὸν εἰς αὐτὸν νὰ τὸν ὀνειδίσῃ διὰ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἔκαμε, νὰ ἀφήσῃ δηλαδὴ τὴν ἀληθινὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ δεχθῇ τὴν βδελυρὰν ἐκείνην θρησκείαν καὶ μὲ τρόπον κατάλληλον νὰ τὸν νουθετήσῃ πρὸς ἐπιστροφὴν καὶ μετάνοιαν, ἐζήλωσε καὶ αὐτὸς ὁ δυστυχὴς νὰ πέσῃ, φεῦ! εἰς τὸ ἴδιον φοβερὸν παράπτωμα τῆς ἀρνήσεως. Ὅθεν λέγει πρὸς τὸν ἀδελφόν του· «Θέλω καὶ ἐγὼ νὰ γίνω ὅπως καὶ σύ». Ὁ ἀδελφός του τότε εὑρέθη πρόθυμος καὶ τοῦ εἶπε νὰ γίνῃ· ὅθεν ἐτούρκευσε καὶ αὐτός. Ὤ τῆς δυστυχίας! φεῦ τῆς ἐλεεινῆς συμφορᾶς! Ἀλλὰ ποῖα τὰ μετὰ ταῦτα;


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Πνευματικὸς οὗτος Πατὴρ εἶναι ὁ πρῶτος γράψας τὸ Μαρτύριον τοῦτο Ἅγιος Μακάριος ὁ Κορίνθου, ὅστις ταπεινοφρονῶν δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του.

[2] Ταῦτα λέγει ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[3] Ὁ πρῶτος Πνευματικός, ὡς ἐσημειώσαμεν ἐν τοῖς προηγουμένοις, ἦτο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρῴην Κορίνθου Ἅγιος Μακάριος, ὅστις ἐπειδή, ἀφ’ ἧς ἔγινε Μεγαλόσχημος ἔπαυσεν ἐκτελῶν πᾶσαν ἱεροπραξίαν, ἀπέστειλε τὸν Δημήτριον εἰς τὸν δεύτερον τοῦτον Πνευματικόν, ὅστις ἦτο ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[4] Οὗτος ἦτο ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 228-230.

[5] Ὁ εὐλαβὴς οὗτος Ἱερεὺς ἐστάθη Πνευματικὸς καὶ σύμβουλος καὶ κατὰ πάντα βοηθὸς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἕως τέλους τῆς ἀποτομῆς του, αὐτὸς καὶ τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κάραν παρέλαβεν, αὐτὸς καὶ ὀπτασίαν εἶδε περὶ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἄλλα τινὰ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν Ἱεροδιδάσκαλον Ἡσαΐαν, τὰ ὁποῖα ἄλλος τις δὲν ἐγνώριζεν, ἐπειδὴ οὗτος ἦτο γνώστης ὅλης τῆς ὑποθέσεως ταύτης. Ταῦτα δὲ πάντα ἔγραψεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν θεῖον Μακάριον.

[6] Ταῦτα καὶ τὰ ἐν συνεχείᾳ ἀναφερόμενα γράφει αὐτολεξεὶ εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἅγιον Μακάριον, τὸν πρῴην Κορίνθου, ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας (βλ. ὑποσ. σελ. 228-230).

[7] Οὐλεμᾶδες ἐκαλοῦντο ὑπὸ τῶν Τούρκων οἱ ἐγκρατεῖς τοῦ ἱεροῦ αὐτῶν νόμου, οἱ εἰδικῶς πρὸς τοῦτο ἐκπαιδευθέντες.