Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τοῦ Πελοποννησίου, ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αωγ’ (1803).

Εἰς τόσην δὲ συντριβὴν καὶ κατάνυξιν ἦλθεν ἐκ τούτων ἁπάντων, ὥστε ἔκλαιε πικρῶς, ὡς ἄλλος Πέτρος, ἀνεστέναζεν ὀδυνηρῶς ἐκ βάθους καρδίας, ὡς ὁ Τελώνης, καὶ ἐπεκαλεῖτο τὴν Θεοτόκον εἰς βοήθειαν.

Ὁ μακάριος ὅμως Δημήτριος ταῦτα πάντα ἐνόμιζεν ὀλίγα πρὸς ἐξιλέωσιν τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἐφαίνοντο μικρὰ πρὸς ἱκανοποίησιν τοῦ μεγίστου ἁμαρτήματος τῆς ἀρνήσεως. Ἐκτύπα λοιπὸν σφοδρῶς διὰ τῶν χειρῶν του τὸ στῆθος, τὸ πρόσωπον καὶ τὴν κεφαλήν του καὶ τόσον βαρέως, ὥστε πολλάκις ἔτρεχον τὰ αἵματα ἀπὸ τοὺς μυκτῆρας του. Ποῖος ἤθελεν ἴδει αὐτόν, ἂς ἦτο καὶ ὁ πλέον σκληροκάρδιος καὶ νὰ μὴ κινηθῇ εἰς οἶκτον καὶ συμπάθειαν; Ὁ ἴδιος ἐκεῖνος Πνευματικός, ὅστις τὸν ἐξωμολόγησε καὶ ὅστις καὶ πάντα τὰ κατὰ τὸν Δημήτριον παρέδωκεν ἡμῖν νὰ γράψωμεν [2] ἔλεγεν εἰς ἡμᾶς· «Ἡμεῖς μέχρι τινός, βλέποντες τὰ αἵματα τρέχοντα, ἐνομίζαμεν ὅτι κατὰ συμβεβηκὸς αἱμορραγεῖ ἐκ τῆς ρινός, ἐπειδὴ ἐκεῖνος ὁ μακάριος ἔκρυπτεν ὅσον ἠδύνατο τὴν αἰτίαν καὶ μόνος ὁ τῶν κρυπτῶν γνώστης Θεὸς ἤθελε νὰ τὴν γνωρίζῃ. Κατόπιν ὅμως, παρατηρήσαντες καὶ γνωρίσαντες τὸ πρᾶγμα, ὑπερεθαυμάσαμεν καὶ συνετρίβη ἡ καρδία μας ἀπὸ τὴν συμπάθειαν· ὄχι δὲ τοῦτο μόνον ἔκαμνε κρυφίως καὶ δὲν ἤθελεν ἄλλος τις νὰ τὸ γνωρίζῃ, ἀλλὰ καὶ ἄλλο παρόμοιον».

«Τόπος κεκαλυμμένος ἦτο ἐκεῖ παράμερα εἰς τὴν ὑπώρειαν τοῦ βουνοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἔτρεχεν ὕδωρ. Ἦτο δηλαδὴ ὑπόγειός τις στοά, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἤρχετο τὸ νερό, αὐτὴν δὲ τὴν στοὰν εἶχεν ὁ εὐλογημένος Δημήτριος ἐργαστήριον ἱερὸν τῆς πνευματικῆς του ἐργασίας καὶ ἐκεῖ μέσα προσηύχετο μόνος πρὸς μόνον τὸν ποθούμενόν του Χριστὸν καὶ διὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν προητοίμαζεν ὁ ἀοίδιμος τὸν ἑαυτόν του διὰ τοὺς ἀγῶνας τοῦ Μαρτυρίου. Καὶ πότε ἔκαμε, τοῦτο: Ὤ καὶ τὶ δὲν κάμνει ἡ θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστόν! Πότε ἠγωνίζετο μέσα εἰς τὸν ψυχρότατον ἐκεῖνον τόπον; Εἰς ἐποχὴν χειμῶνος, ὅτε ἦτο ὑπερβολικὸν καὶ ἀνυπόφορον ψῦχος· τόσον δὲ σφοδρὸν ρῖγος ἐδοκίμαζεν, ὥστε μὴ ὑποφέρων ἔκοψε μικρὸν τεμάχιον ἀπὸ παλαιόν τι σκέπασμα, τὸ ὁποῖον εἶχε, καὶ ἔρριπτεν αὐτὸ ἐπάνω του πρὸς μικρὰν παρηγορίαν, μὴ θέλων νὰ ζητήσῃ κανὲν ἔνδυμα, διὰ νὰ μὴ γνωρίσωμεν ἡμεῖς τὴν κρυπτήν του ἄσκησιν καὶ τὸν ἀγῶνα του».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Πνευματικὸς οὗτος Πατὴρ εἶναι ὁ πρῶτος γράψας τὸ Μαρτύριον τοῦτο Ἅγιος Μακάριος ὁ Κορίνθου, ὅστις ταπεινοφρονῶν δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του.

[2] Ταῦτα λέγει ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[3] Ὁ πρῶτος Πνευματικός, ὡς ἐσημειώσαμεν ἐν τοῖς προηγουμένοις, ἦτο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρῴην Κορίνθου Ἅγιος Μακάριος, ὅστις ἐπειδή, ἀφ’ ἧς ἔγινε Μεγαλόσχημος ἔπαυσεν ἐκτελῶν πᾶσαν ἱεροπραξίαν, ἀπέστειλε τὸν Δημήτριον εἰς τὸν δεύτερον τοῦτον Πνευματικόν, ὅστις ἦτο ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[4] Οὗτος ἦτο ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 228-230.

[5] Ὁ εὐλαβὴς οὗτος Ἱερεὺς ἐστάθη Πνευματικὸς καὶ σύμβουλος καὶ κατὰ πάντα βοηθὸς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἕως τέλους τῆς ἀποτομῆς του, αὐτὸς καὶ τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κάραν παρέλαβεν, αὐτὸς καὶ ὀπτασίαν εἶδε περὶ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἄλλα τινὰ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν Ἱεροδιδάσκαλον Ἡσαΐαν, τὰ ὁποῖα ἄλλος τις δὲν ἐγνώριζεν, ἐπειδὴ οὗτος ἦτο γνώστης ὅλης τῆς ὑποθέσεως ταύτης. Ταῦτα δὲ πάντα ἔγραψεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν θεῖον Μακάριον.

[6] Ταῦτα καὶ τὰ ἐν συνεχείᾳ ἀναφερόμενα γράφει αὐτολεξεὶ εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἅγιον Μακάριον, τὸν πρῴην Κορίνθου, ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας (βλ. ὑποσ. σελ. 228-230).

[7] Οὐλεμᾶδες ἐκαλοῦντο ὑπὸ τῶν Τούρκων οἱ ἐγκρατεῖς τοῦ ἱεροῦ αὐτῶν νόμου, οἱ εἰδικῶς πρὸς τοῦτο ἐκπαιδευθέντες.