Ὑπήκουσε τότε μετὰ χαρᾶς ὁ εὐλογημένος Δημήτριος καὶ ἔφυγεν ἵνα διαμείνῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου, ἄνωθεν τῆς Τριπόλεως, ὁ δὲ Σακελλάριος μετέβη εἰς τὴν Μητρόπολιν. Καὶ ὁ μὲν Δημήτριος ἔμεινεν ἄγρυπνος καὶ προσευχόμενος καθ’ ὅλην τὴν νύκτα. Ὁ δὲ Ἱερεὺς ἀπεκοιμήθη καὶ ἰδοὺ βλέπει κατ’ ὄναρ στράτευμα φοβερὸν ἐκ πλήθους στρατιωτῶν ἀποτελούμενον καὶ ἐν παρατάξει βασιλικῇ παρατεταγμὲνον. Εἰς τὸ μέσον τῆς παρατάξεως ταύτης ἔβαινεν ἅμαξα χρυσοστολισμένη, τὴν ὁποίαν ἔσυρον δύο λευκοὶ ἵπποι, ὅλα δὲ αὐτὰ ἐφαίνοντο ὅτι γίνονται ἐντὸς τῆς Τριπόλεως. Ὁ ἁμαξηλάτης τῆς ἁμάξης ἐκείνης ἦτο ὡραιότατός τις ἄνθρωπος, ξανθός, ὀλιγογένειος, διὰ λευκῶν καὶ πρασίνων ἐνδυμάτων ἐνδεδυμένος, ἀπὸ δὲ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ ἐκρέματο μάχαιρα μεγάλη. Τοῦτον ἠκολούθει ὁ Μάρτυς Δημήτριος, ἔχων εἰς τὴν κεφαλήν του σινδόνα λευκὴν καὶ πλησιάσας τὸν Ἱερέα, τοῦ εἶπε δύο φορὰς μὲ ταπεινὴν φωνήν· «Σήκω τώρα, σήκω τώρα». Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνος συνέχιζε κοιμώμενος, λαβὼν αὐτὸν ἀπὸ τῆς χειρὸς ὁ Δημήτριος τοῦ ἐφώναξε καὶ διὰ τρίτην φοράν, λέγων μὲ μεγάλην φωνήν· «Σήκω τώρα, διότι εἶναι καιρός». Εὐθὺς τότε ἔντρομος γενόμενος ὁ ἱερεὺς ἐξύπνησε, τόσον δὲ καλὰ ἦσαν τετυπωμένα μέσα εἰς τὴν φαντασίαν του ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα εἶδεν, ὥστε ὡς ὁ ἴδιος ὡμολόγει, μετὰ ταῦτα δὲν ἐνόμιζεν ὅτι εἶδεν ὄνειρόν τι, ἀλλ’ ὅτι ἐν ἐγρηγόρσει εἶδεν ὅσα εἶδε. Μάλιστα τοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἔβλεπεν ἀκόμη ἐμπρός του τὰ ἴδια. Ἐξελθὼν ἀκολούθως ἀπὸ τὴν οἰκίαν του εἰσῆλθεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ ἔκαμε προσευχήν, εὐθὺς δὲ κατόπιν ἐξεκίνησε πρὸς τὸν δρόμον τοῦ Ἁγίου Νικολάου.

Ἰδὼν ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Δημήτριος ἀπὸ μακρὰν ἐρχόμενον τὸν Πνευματικόν, ἔτρεξεν εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ μὲ φαιδρὸν πρόσωπον καὶ πλήρης χαρᾶς. Ἀφοῦ δὲ ἔφθασαν ἐκεῖ ὅπου διέμενεν, ἔξω εἴς τινας βράχους, τὸν ἠρώτησεν ὁ Πνευματικὸς πῶς διῆλθε τὴν νύκτα· ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Καλῶς Χάριτι θείᾳ, καὶ μὲ τὴν εὐχήν σου». Τὸν ἠρώτησε κατόπιν, ἐὰν τοῦ ἔδειξεν ὁ Θεὸς κανὲν σημεῖον καὶ ἐκεῖνος ἀπεκρίθη· «Ὄχι, δὲν μοῦ ἔδειξεν». Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Πνευματικὸς εἶχεν ἴδει τὴν ἀνωτέρω ἀναφερομένην ὀπτασίαν, δὲν τὸν ἐπίστευσε, διαλογιζόμενος ὅτι ἐκεῖνος μᾶλλον θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ ἴδῃ ἀποκάλυψίν τινα, ὡς ἄξιος. Μάλιστα ἐσκέπτετο, ὅτι ἐὰν τοῦ ἔλεγεν ὅτι εἶδε, θὰ ἐβεβαιοῦτο καὶ αὐτὸς ὅτι καὶ ἡ ἰδική του ὀπτασία ἦτο ἀληθὴς καὶ θεία.