Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τοῦ Πελοποννησίου, ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αωγ’ (1803).

Κόρη τις ἔπασχε δεινῶς ἀπὸ σεληνιασμὸν καὶ προστρέχουσα συνεχῶς εἰς ἰατρούς, μετεχειρίθη πολλὰ καὶ διάφορα ἰατρικὰ πρὸς θεραπείαν της. Ὅμως δὲν ἔλαβε τὴν ποθουμένην ὑγείαν της, ἀκούσασα δὲ τὰ θαύματα τοῦ Μάρτυρος, προσεκάλεσε τὸν εὐλαβέστατον Ἱερέα Ἀντώνιον, τὸν ὁποῖον πολλάκις ἀνεφέραμεν, ἵνα ψάλῃ εἰς αὐτὴν ἁγιασμόν. Μετὰ δὲ τὸ ράντισμα τοῦ ἁγιασμοῦ, ἐσημείωσεν ἐπ’ αὐτῆς μὲ ἓν δάκτυλον τοῦ Μάρτυρος τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἐφώναξεν ἐκείνη· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, μὲ ἔφαγεν ὁ κοψοκέφαλος Δημήτριος». Ταῦτα δὲ λέγουσα μετὰ φωνῆς ἡσύχασε καὶ ἰάθη πλήρως, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ὑγίαινε καὶ ἐσωφρόνει, δοξάζουσα τὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ δοξαζόμενον Θεὸν καὶ τὸν θεῖον αὐτῆς ἰατρὸν καὶ εὐεργέτην Ἅγιον Δημήτριον.

Ἄνθρωπός τις ἀσθενήσας, καθὼς φαίνεται, ἐκ συνεργείας δαιμονικῆς, ἔβλεπεν, ἐκεῖνος μόνος, αἰθίοπά τινα τόσον ὑψηλὸν καὶ μεγάλον, ὥστε τοῦ ἐφαίνετο, ὅτι ἔφθανεν ἕως τῶν νεφῶν, ἐγίνετο δὲ ὅλος ὡς φοβερώτατόν τι καὶ ἀσχημότατον στόμα καὶ ἐδείκνυεν, ὅτι ὁρμᾷ νὰ τὸν καταπίῃ. Φοβερὸν τὸ θέαμα! ρῦσαι ἡμᾶς, Κύριε, ἐκ τῆς ἐπηρείας τῶν πονηρῶν δαιμόνων! Ὁ δὲ ἄθλιος ἀσθενής, ἀπὸ τὸν ὑπερβολικὸν καὶ ἀπερίγραπτον φόβον, ὁ ὁποῖος τὸν κατελάμβανεν, ἐταράσσετο καὶ ἔκαμνεν ὅλα ἐκεῖνα τὰ σχήματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὑποφέρουν οἱ σεληνιαζόμενοι μὲ ὑπερβάλλουσαν ὅμως βίαν πάσχων ταῦτα. Ὅθεν ἦτο φρικτὸν καὶ ἐλεεινὸν θέαμα εἰς τοὺς ὁρῶντας. Ἡ τόσον ὅμως μεγάλη καὶ φοβερὰ αὕτη ἐπήρεια καὶ ἐνόχλησις τοῦ διαβόλου, μὲ ὀλίγον αἷμα τοῦ Νεομάρτυρος Δημητρίου, διὰ τοῦ ὁποίου ἐχρίσθη ὁ πάσχων, ἠφανίσθη παντελῶς καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ἔμεινεν ἀνενόχλητος ὁ ἄνθρωπος, δοξάζων τὸν Θεὸν τὸν οὕτω δοξάζοντα τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας. Ἀλλὰ καὶ παιδίον τι τὸ ὁποῖον ἐκινδύνευσεν εἰς θάνατον ἀπὸ βαρυτάτην ἀσθένειαν καὶ ὅλοι τὸ εἶχον ἀποφασισμένον, εὐθὺς ὡς τὸ ἄχνισαν οἱ γονεῖς του δι’ ἐλαχίστου τεμαχίου ἐκ τοῦ ὑποκαμίσου τοῦ Ἁγίου ἰατρεύθη, παρὰ πᾶσαν περὶ τούτου ἐλπίδα. Ἀλλὰ καὶ ἄλλη τις γυνή, ἔχουσα τυφλὸν τὸν ἕνα ὀφθαλμόν της καὶ χρισθεῖσα διὰ τοῦ ἁγίου αἵματος τοῦ Μάρτυρος, ἔλαβε παραδόξως τὸ φῶς τοῦ ὀφθαλμοῦ της.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Πνευματικὸς οὗτος Πατὴρ εἶναι ὁ πρῶτος γράψας τὸ Μαρτύριον τοῦτο Ἅγιος Μακάριος ὁ Κορίνθου, ὅστις ταπεινοφρονῶν δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του.

[2] Ταῦτα λέγει ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[3] Ὁ πρῶτος Πνευματικός, ὡς ἐσημειώσαμεν ἐν τοῖς προηγουμένοις, ἦτο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος πρῴην Κορίνθου Ἅγιος Μακάριος, ὅστις ἐπειδή, ἀφ’ ἧς ἔγινε Μεγαλόσχημος ἔπαυσεν ἐκτελῶν πᾶσαν ἱεροπραξίαν, ἀπέστειλε τὸν Δημήτριον εἰς τὸν δεύτερον τοῦτον Πνευματικόν, ὅστις ἦτο ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος.

[4] Οὗτος ἦτο ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας περὶ οὗ βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 228-230.

[5] Ὁ εὐλαβὴς οὗτος Ἱερεὺς ἐστάθη Πνευματικὸς καὶ σύμβουλος καὶ κατὰ πάντα βοηθὸς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἕως τέλους τῆς ἀποτομῆς του, αὐτὸς καὶ τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κάραν παρέλαβεν, αὐτὸς καὶ ὀπτασίαν εἶδε περὶ τοῦ Μάρτυρος καὶ ἄλλα τινὰ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν Ἱεροδιδάσκαλον Ἡσαΐαν, τὰ ὁποῖα ἄλλος τις δὲν ἐγνώριζεν, ἐπειδὴ οὗτος ἦτο γνώστης ὅλης τῆς ὑποθέσεως ταύτης. Ταῦτα δὲ πάντα ἔγραψεν ὁ Ἡσαΐας πρὸς τὸν θεῖον Μακάριον.

[6] Ταῦτα καὶ τὰ ἐν συνεχείᾳ ἀναφερόμενα γράφει αὐτολεξεὶ εἰς τὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Ἅγιον Μακάριον, τὸν πρῴην Κορίνθου, ὁ Ἱεροδιδάσκαλος Ἡσαΐας (βλ. ὑποσ. σελ. 228-230).

[7] Οὐλεμᾶδες ἐκαλοῦντο ὑπὸ τῶν Τούρκων οἱ ἐγκρατεῖς τοῦ ἱεροῦ αὐτῶν νόμου, οἱ εἰδικῶς πρὸς τοῦτο ἐκπαιδευθέντες.