Ἀλλὰ καὶ προορατικοῦ χαρίσματος ἠξιώθη ὁ Ὅσιος καὶ προέλεγεν εἰς πολλοὺς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔμελλον νὰ τοὺς συμβοῦν. Ἔβλεπε δὲ καὶ ἑκάστου τὴν ψυχικὴν κατάστασιν, ἐὰν εὑρίσκετο ἐν ἁμαρτίαις ἢ ἐν ἀρεταῖς καθὼς εἰς πολλοὺς ἐμπίστους του τὸ ἐφανέρωσε. Διὰ τοιούτων κατορθωμάτων διέλαμπεν ὁ Ὅσιος, ὅταν ἦλθε πρὸς αὐτὸν καὶ ὁ Ὁσιομάρτυς Νικόδημος, διὰ νὰ λάβῃ τὴν εὐχήν του καὶ διὰ νὰ συμβουλευθῇ τὶ νὰ πράξῃ. Εὐθὺς λοιπὸν ὡς εἶδεν οὗτος τὸν Ὅσιον ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίων καὶ ὀδυρόμενος ὥραν πολλήν. Ὁ δὲ Ὅσιος λαβὼν αὐτὸν ἐκ τῆς χειρὸς καὶ καλέσας αὐτὸν ἐξ ὀνόματος, χωρὶς νὰ τὸν ἔχῃ ἄλλοτε γνωρίσει ἢ νὰ τοῦ εἴπῃ τις τὸ ὄνομά του, τὸν ἐσήκωσε καὶ τὸν παρηγόρησεν ἱκανῶς. Μετὰ τοῦτο ἀποσυρθεὶς ὀλίγον προσηύχετο νοερῶς, οἱ δὲ τυχόντες ἐκεῖ τότε ἔλεγον, ὅτι εἶδον φῶς μέγα ὡς ἄστρον τὸ ὁποῖον κατῆλθεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ εὐθὺς ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος. Ἔπειτα στραφεὶς ἐπῆγεν εἰς τὸν Νικόδημον καὶ τοῦ εἶπε λόγον τινὰ μυστικὸν καὶ μὲ τὸν λόγον εὐθὺς ἡ μὲν λάμψις ἐχάθη ἀπὸ τὸν Ὅσιον, κατάνυξις δὲ ἦλθεν εἰς τὸν Νικόδημον καὶ κεντηθεὶς ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος ἐβόησε μεγάλως καὶ ἀπελθὼν κάτωθεν τοῦ σπηλαίου ἔκλαυσε γοερῶς ὥραν ἱκανήν, ἔπειτα δὲ ἦλθεν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἐζήτει εὐχὴν καὶ εὐλογίαν ἵνα ἀπέλθῃ εἰς τὸ Μαρτύριον.

Εὐχηθεὶς τότε αὐτὸν ὁ Ὅσιος καὶ ράβδον τινὰ λαβών, τὴν ἔδωκεν εἰς χεῖρας αὐτοῦ εἰπών· «Ἄπελθε μετ’ αὐτῆς ἐνώπιον τοῦ πασᾶ καὶ διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ θέλεις τελειώσει καλῶς τὸ Μαρτύριον». Λαβὼν δὲ ὁ Νικόδημος ὡς ἐκ χειρὸς Κυρίου τὴν ράβδον καὶ διὰ τῶν εὐχῶν τοῦ Ὁσίου Πατρὸς περιφραχθείς, ἀπεφάσισε νὰ ἐκκινήσῃ παρευθὺς πρὸς τὴν τοῦ Μαρτυρίου ὁδόν, πλὴν ἐπειδὴ ἦτο καταβεβλημένος ἀπὸ τὰς ὑπερμέτρους νηστείας, τὰς ὁποίας ἔκαμνεν, ἐζήτει εὐλογίαν νὰ καταλύσῃ ὀλίγον φαγητὸν καὶ ποτόν, διὰ νὰ δύναται νὰ περιπατῇ. Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Τώρα μάλιστα, ἀδελφέ, ὅπου μέλλεις νὰ ἀγωνισθῇς τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ τελευταῖον ἀγῶνα, σοῦ χρειάζεται περισσοτέρα νηστεία καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν θέλει σὲ ἐνδυναμώσει νὰ ὑπάγῃς χωρὶς κόπον». Ἀπεκρίθη δὲ πάλιν ὁ Νικόδημος εἰπών· «Ὁ Κύριος ἡμῶν δι’ εὐχῶν σου νὰ μὲ ἀξιώσῃ τῆς καλῆς του ὁμολογίας, πλὴν φοβοῦμαι τὸν διάβολον». Ὁ δὲ Ὅσιος τοῦ λέγει· «Τὸν Θεὸν νὰ φοβᾶσαι καὶ ὄχι τὸν διάβολον τὸν ἀδύνατον, ὅστις ἀφ’ ἑαυτοῦ δὲν ἔχει καμμίαν ἐξουσίαν ἐφ’ ἡμῶν. Ἔχε λοιπὸν εἰς τὸν Χριστὸν ὅλον σου τὸ θάρρος καὶ Ἐκεῖνος θέλει σὲ ἐνδυναμώσει, ὥστε καὶ τὸν δαίμονα νὰ νικήσῃς καὶ ὑπὲρ Χριστοῦ νὰ μαρτυρήσῃς».