Ἦλθε δέ ποτε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, χάριν προσκυνήσεως ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Χρύσανθος, ὅστις ἀκούων τὰ περὶ τοῦ Ὁσίου ἐκινήθη μετὰ μεγάλης σπουδῆς πρὸς συνάντησιν αὐτοῦ. Συναντηθεὶς δὲ μετ’ αὐτοῦ καὶ πολλὰ ἀπόρρητα ἐρωτήσας, ἐθαύμασε τὴν ὑψηλήν του διάκρισιν καὶ τὴν θαυμαστὴν καὶ ἁγίαν πολιτείαν του καὶ εὐφρανθεὶς ἐκ τῶν καλῶν λόγων του, ἐκήρυττε πανταχοῦ λέγων· «Εἶδον ἄλλον Ἠλίαν καὶ Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν, εἶδον περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἤκουον». Ἐδόξαζε δὲ τὸν Θεὸν ὁ μακάριος ἐκεῖνος Πατριάρχης, διότι εἰς τοιούτους καιροὺς εὑρίσκεται τοιοῦτος ἄνθρωπος πεπροικισμένος διὰ τόσων λαμπρῶν ἀρετῶν.
Ἀναγινώσκων, δέ ποτε ἐγὼ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου εὗρον τὴν φράσιν ἐκείνην τοῦ Ἁγίου τὴν λέγουσαν, ὅτι, ἄν ὁ Χριστιανὸς δὲν ἴδῃ τὸν Χριστὸν ἐδῶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ἂς μὴν ἐλπίζῃ ὅτι θὰ τὸν ἴδῃ εἰς τὴν μέλλουσαν· ἀπορήσας δὲ ἠρώτησα τὸν Ὅσιον. Ἐκεῖνος δὲ μοῦ ἀπήντησεν· «Ἀληθὲς εἶναι, τέκνον, καὶ μὴ ἀμφιβάλλῃς διὰ τοῦτο· διότι, βεβαίως, ἂν ὁ Χριστιανὸς δὲν ἀποκτήσῃ τὴν ὅρασιν τῶν νοερῶν ὀφθαλμῶν, ἵνα οὕτω δυνηθῇ νὰ βλέπῃ ἐδῶ καθαρῶς τὸν Χριστόν, οὔτε ἐκεῖ εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν ἴδῃ». Ἐγὼ δὲ τοῦ εἶπον· «Εἶδες ἡ ἁγιωσύνη σου τὸν Χριστόν, Πάτερ;». Τότε, ἐκεῖνος μοῦ εἶπε· «Τὸν εἶδον, τέκνον μου, ὄχι μίαν φοράν». Ἐγὼ δὲ πάλιν τὸν ἠρώτησα· «Καὶ τί σοῦ εἶπε, Πάτερ;». Ἀπεκρίθη ὁ Ὅσιος· «Ἀκολούθει μοι, ἤτοι ἐργάζου τὰς ἐντολάς μου (διότι οὕτως ἡρμήνευε τὸ ἀκολούθει μοι ὁ Ὅσιος)· Ἐγὼ ὅμως δὲν τὸν ἠκολούθησα»· καὶ μὲ τὸν λόγον ἔτρεξαν ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του τὰ δάκρυα ποταμηδόν.
Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἐγὼ μὲ τὴν συνειθισμένην μου αὐθάδειαν τὸν ἠρώτησα· «Διὰ τίνος τρόπου βλέπει ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ τὸν Χριστόν; Αἰσθητῶς ἢ νοερῶς;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Νοερῶς· πλὴν γνώριζε, ὅτι ἐκεῖνος ὅστις θέλει ἀξιωθῆ τοῦ τοιούτου χαρίσματος, ὅταν ἔλθῃ εἰς τοιαύτας ἀποκαλύψεις, βλέπει τὰ νοερὰ ὡς αἰσθητά· ἐπειδὴ καὶ ἡ αἴσθησις τῶν σωματικῶν ὀφθαλμῶν μένει τότε τελείως ἀνενέργητος· ὅθεν καὶ σύ, ὅταν ἀναγινώσκῃς τοὺς τοιούτους ὑψηλοὺς λόγους καὶ ἐγγίζεται κάπως ἡ καρδία σου, τότε εὐθὺς ἀγωνίζου νὰ ἀποκτήσῃς ἢ νὰ πράξῃς τι ἐξ ἐκείνων, τὰ ὁποῖα ἀναγινώσκεις· διότι, ἂν ἴσως κατὰ πρώτην καὶ δευτέραν φορὰν ἀμελήσῃς, κατόπιν πωροῦται ἡ καρδία σου καὶ θέλει σοῦ φαίνονται τὰ τοιαῦτα ὑψηλὰ καὶ πνευματικὰ ὡς μῦθοι καὶ ᾄσματα. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ ἐκτελέσῃ αὐτά, τὰ ὁποῖα σοῦ λέγω, θὰ εἶναι καλότυχος, ἐπειδὴ θέλει ἀξιωθῆ μεγάλων χαρισμάτων.