Ταῦτα ἀκούσας ὁ καλὸς Νικόδημος ὑπὸ χαρᾶς ἀπείρου καὶ δακρύων περιχυθείς, προσέπεσε πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Ὁσίου καὶ κατησπάζετο αὐτούς. Εἶτα ἀπῆλθε χαίρων καὶ ἐτελείωσε καλῶς τὸ Μαρτύριον [2]. Εἰς τὸν τόπον δὲ ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκετο ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος, συνηθροίσθησαν καὶ ἄλλοι ἀδελφοί, ποθοῦντες τὴν σωτηρίαν των. Ὅθεν ἔκτισαν καλύβας καὶ ἔγινε Σκήτη Πατέρων ἱκανῶν, διὰ πρεσβειῶν δὲ τοῦ Ὁσίου ηὔξανεν αὕτη καθ’ ἑκάστην. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐστεροῦντο ὕδατος, λαβὼν ὁ Ὅσιος ἀδελφόν τινα ἐργατικόν, Τιμόθεον καλούμενον, ἔφερεν αὐτὸν εἰς τὸ μέσον τῆς Σκήτης καὶ δεικνύων εἰς αὐτὸν τόπον ἁρμόδιον, τοῦ εἶπεν· «Ἐδῶ σκάψον καὶ θέλεις εὕρει νερὸν διαυγέστατον καὶ ὑγιέστατον, διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ». Τοῦτο δὲ καὶ ἐγένετο καὶ εὑρέθη ἐκεῖ ὕδωρ ἀρκετὸν καὶ πρὸς κατασκευὴν μύλου, τὸν ὁποῖον καὶ ἔκαμαν ἐκεῖ.
Ὁ δὲ Ὅσιος, πλὴν τῶν ἄλλων διδασκαλιῶν, μὲ τὰς ὁποίας ἐνουθέτει τοὺς ἀδελφούς, ἔλεγε καὶ τοῦτο· «Οὔτε στρώματα, οὔτε ἐνδύματα, οὔτε πλοῦτος, οὔτε τροφὴ τρέφουν καὶ αὐξάνουν τὰ πάθη τόσον, ὅσον ὁ ὕπνος ὁ πολύς, οὔτε πάλιν ἄλλο τι ἠμπορεῖ νὰ καταδαμάσῃ αὐτὰ τόσον ὅσον ἡ ἀγρυπνία». Καὶ πάλιν ἔλεγε· «Δύο πρὸ πάντων σωματικὰς ἀρετὰς πρέπει νὰ ἀσκῇ ὁ Μοναχὸς διὰ νὰ νικήσῃ τὴν σάρκα, νηστείαν δηλαδὴ καὶ ἀγρυπνίαν. Διότι καὶ ὅλας τὰς ἄλλας κακουχίας ἂν ὑπομένῃ τις εἴτε κόπους, εἴτε χαμαικοιτίας, εἴτε σίδηρα, εἴτε γύμνωσιν, εἴτε ἄλλην τοιαύτην κακοπάθειαν, ὅταν τὸ σῶμα ἀναπαύεται εἰς τρυφὰς καὶ εἰς ὕπνον, ὅλα αὐτὰ τὰ συνηθίζει καὶ δὲν τὰ λαμβάνει ὑπ’ ὄψει ἀλλὰ μὲ τὴν νηστείαν καὶ τὴν ἀγρυπνίαν δὲν δύναται νὰ κινῆται εἰς τὰς ὀρέξεις του, οὔτε δύναται νὰ συνηθίσῃ αὐτὰ ὅπως τὰ ἄλλα». Ἐρωτώμενος δέ ποτε περὶ τοῦ ὕπνου, πόσον δηλαδὴ εἶναι ἐπιτετραμμένον νὰ κοιμᾶται ὁ Μοναχός, ἀπεκρίθη· «Ἡμίσεια ὥρα ἀρκετὴ εἶναι εἰς τὸν ἀληθινὸν Μοναχόν». Τοῦτο δὲ τὸ ἀπεδείκνυεν ὁ ἴδιος ἐμπράκτως, παρ’ ὅλον ὅτι εὑρίσκετο εἰς ἔσχατον γῆρας καὶ ὑπέφερεν ἐκ φοβερᾶς κήλης· ὅμως ἐπέμενε μὲ μεγάλην γενναιότητα, ἱστάμενος ὅλην τὴν νύκτα ὄρθιος ἢ γονατιστὸς εἰς τοὺς θείους ὕμνους, ἐκοιμᾶτο δὲ ὀλίγον, κατὰ τὰ ἐξημερώματα, ἀναπαυόμενος ἐπὶ τῆς χειρός του, ἢ ὅπου ἀλλοῦ, τόσον ὥστε νὰ μὴ σκοτίζεται τὸ λογικὸν ἀπὸ τὴν ἄμετρον ἀγρυπνίαν. Τόσον πολὺ ἐμίσει τὸν ὕπνον ὁ μακάριος, ὥστε ἐνόμιζεν αὐτὸν ὡς μεγάλον ἐχθρόν του.