Ὕστερον ἔκτισε καὶ μικρὰν καλύβην εἰς τὸ σπήλαιον διὰ τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔζη μετερχόμενος πολιτείαν Ἀγγελικὴν καὶ οὐράνιον, πεινῶν, διψῶν καὶ πᾶσαν κακοπάθειαν ὑπομένων, ἓν μόνον παλαιόρασον ἔχων, τὸ ὁποῖον δὲν ἐφόρει καὶ πάντοτε, ἀλλ’ ὅταν ἤθελεν ἴδει τινὰ ἀπὸ τοὺς γνωστούς του νὰ πηγαίνῃ πρὸς αὐτόν, καὶ λέγω ἀπὸ τοὺς γνωστούς του, διότι δὲν ἐνεφανίζετο εἰς ὅλους.

Χειμῶνα τινά, πεσούσης χιόνος πολλῆς, ἐκρύωνεν ὑπερβολικῶς ὁ μακάριος· ὅθεν ἀνάψας πυράν, προσεπάθει νὰ ζεσταθῇ, ἀλλὰ δεν ἠδύνατο, ὅσον δὲ ἐπλησίαζεν εἰς τὴν πυράν, τόσον ἐψυχραίνετο περισσότερον. Ἐννοήσας τότε ὅτι ἡ τόσον μεγάλη ψυχρότης ἐκείνη δὲν εἶναι φυσική, ἀλλ’ ἐκ τῆς τέχνης τοῦ πονηροῦ, τὴν μὲν πυρὰν πατήσας ἀπέσβεσεν, ἐλθὼν δὲ ἔξω γυμνὸς ἔπεσεν εἰς τὴν χιόνα. Τοῦτο ποιήσας ὁ Ὅσιος τοῦ ἐφάνη ὅτι ἦλθεν εἰς αὐτὸν θαυμαστή τις δύναμις, τόσον ὥστε ἐνόμιζεν ὅτι κάθηται εἰς λουτρὸν καὶ ὄχι εἰς χιόνα. Ἐκ τῶν τοιούτων λοιπὸν κατορθωμάτων τοῦ Ὁσίου ἐξῆλθεν ἡ φήμη αὐτοῦ πανταχοῦ καὶ ἔτρεχον πρὸς αὐτόν, οἱ μὲν εὐχῆς χάριν, οἱ δὲ ὠφελείας, τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν ἀπαρνηθέντες τὰ τοῦ κόσμου ἔμειναν πλησίον του. Προσευχόμενος δέ ποτε ὁ Ὅσιος ἦλθεν εἰς ἔκστασιν καὶ βλέπει ἄνδρα τινὰ θαυμάσιον, ὅστις λαβὼν αὐτὸν ἀπὸ τῆς χειρὸς τὸν ἐπῆγεν εἰς ἀγρόν τινα τόσον μεγάλον, ὥστε ἡ ἄκρα αὐτοῦ δὲν ἐφαίνετο. Ἦτο δὲ οὗτος πλήρης, παλατίων καὶ οἴκων ὡραιοτάτων, ἐρήμων ὅμως ἀπὸ ἀνθρώπους. Θαυμάζων δὲ ἠρώτησε τὸν ὁδηγοῦντα, διατὶ εἶναι ἔρημα. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· «Ὁ τόπος οὗτος καὶ τὰ παλάτια ταῦτα εἶναι ἡτοιμασμένα διὰ νὰ κατοικήσουν εἰς αὐτά, μετὰ τὴν κοινὴν ἀνάστασιν, οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πληρώνουν εἰς τοὺς Τούρκους φόρους κεφαλικοὺς καὶ τόσα ἄλλα πρόστιμα καὶ ὑπομένουν εὐχαρίστως μυρία κακὰ διὰ τὸν Χριστόν». Ἐκάλεσε τότε τὴν πρωΐαν πάντας τοὺς μετ’ αὐτοῦ καὶ τοὺς εἶπεν· «Ἐὰν ἔχετε χρήματα, πηγαίνετε νὰ πληρώσετε τὸν φόρον σας, διὰ νὰ γίνωμεν καὶ ἡμεῖς συγκοινωνοὶ μὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πληρώνουν τοὺς φόρους αὐτούς». Ταῦτα δὲ εἰπὼν διηγήθη πρὸς αὐτοὺς λεπτομερῶς τὴν ὀπτασίαν τὴν ὁποίαν εἶδεν.

Πνευματικός τις, Σίλβεστρος τὸ ὄνομα, ἄνθρωπος Χριστιανικώτατος καὶ ἀξιόπιστος, ἔλεγεν ὅτι παρατηρῶν πολλάκις τὸν Ὅσιον καθ’ ὃν χρόνον οὗτος προσηύχετο καὶ ἔλεγε τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἔβλεπε νὰ ἐξέρχεται φλὸξ πυρὸς ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ.