ἐλθὼν δὲ καὶ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Γρηγορίου καὶ εὑρὼν εἰς τὸ ἄνωθεν τοῦ Μοναστηρίου κελλίον δύο σεβασμίους Γέροντας, ἔμεινε μετ’ αὐτῶν ἐπὶ ἕνα χρόνον, κατὰ μὲν τὸ φαινόμενον διὰ νὰ μάθῃ ἐργόχειρον, ἐργαζόμενος μετ’ αὐτῶν κοχλιάρια, κατ’ ἀλήθειαν δὲ διὰ νὰ στολίσῃ τὴν ψυχήν του μὲ θείους καὶ πνευματικοὺς στολισμούς, δι’ ὃ καὶ ὑπετάσσετο προθύμως εἰς αὐτοὺς καὶ ἐξετέλει τὰς ἐντολάς των.
Μετὰ ταῦτα, ἀπελθὼν ὁ Ὅσιος εἰς ἐρημικώτερον τόπον, ἔμεινε μετὰ τινος ἀδελφοῦ, νομίζων ὅτι θὰ εἶχεν αὐτὸν συναγωνιστὴν καὶ συμβοηθὸν εἰς τὴν ἀσκητικὴν ζωήν. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ δυστυχὴς ἐδείκνυεν ἐν ὑποκρίσει βίον ἀσκητικόν, ἔσωθεν δὲ ἦτο πλήρης ἔργων πονηρῶν καὶ ἀτόπων. Πλὴν δὲν ἐβλάβη οὐδόλως ὁ Ὅσιος ἑκ τῆς κακίας ἐκείνου, ἀλλὰ μᾶλλον ἐστερεώθη ἔτι περισσότερον εἰς τὸν ἔνθεον σκοπόν του καὶ ὅσον ἠδύνατο ἠγωνίζετο. Συνέβη δέ ποτε νὰ μεταβῇ ὁ Ὅσιος μετὰ τοῦ Μοναχοῦ ἐκείνου εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας πρὸς ἐπίσκεψιν ἀδελφῶν τινων, ἔμειναν δὲ διὰ νὰ διανυκτερεύσουν εἰς τὸ κελλίον ἐκείνων. Ἦτο δὲ τότε ἑσπέρα Σαββάτου καὶ οἱ μὲν ἄλλοι Μοναχοί, ὁμοῦ μετὰ τοῦ συνοδίτου τοῦ Ὁσίου, ἀφοῦ ἔφαγον καὶ ἔπιον κατὰ κόρον, ἐτράπησαν εἰς ὕπνον ὡς ἄλογα ζῷα. Ὁ δὲ θεῖος ἄνθρωπος Ἀκάκιος, ἔχων τὸ θεῖον πῦρ εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν ἠδύνατο νὰ κοιμηθῇ, ἀλλ’ ἐγερθεὶς ἡσύχως, προσηύχετο νοερῶς πρὸς τὸν Θεόν, ἐκεῖ πλησίον ὅπου ἐκοιμῶντο καὶ οἱ ἄλλοι. Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν τοῦ Ὄρθρου ἦλθεν εἰς ἔκστασιν καὶ εἶδεν ἄνδρα τινὰ φοβερὸν καὶ θαυμάσιον, ὅστις ἦλθε καὶ ἐστάθη ἄνωθεν τῶν κοιμωμένων καὶ εἶπε· «Κύριε, ἐλέησον! Ὡς ὄνοι κοιμῶνται τοιαύτην ἡμέραν!». Εὐθὺς δὲ ἐκτύπησε τὴν γῆν μὲ τὴν ράβδον τὴν ὁποίαν ἐκράτει καὶ εἶπε δεικνύων τὸν συνοδοιπόρον τοῦ Ἁγίου· «Ἀλλοίμονον εἰς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον», ὁμοῦ δὲ μὲ τὸν λόγον ἔγινεν ἄφαντος. Τότε ὁ Ὅσιος ἔντρομος γενόμενος προσηύχετο ἐκτενέστερον μέχρι πρωΐας. Ὅταν δὲ ἐξημέρωσεν, ἀναχωρήσαντες ἐκεῖθεν ἐπέστρεψαν εἰς τὸ κελλίον των. Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀναχωρήσας ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον ἦλθε καὶ κατῴκησε μόνος ἄνωθεν τῆς Μονῆς τοῦ Διονυσίου· ὁ δὲ ἄλλος ἐκεῖνος Μοναχός, ἀπελθὼν εἰς Σάμον, ἔλαβε τέλος ἐπώδυνον, γενόμενος εἰς ὅλους ἐλεεινὸν θέαμα.
Μετὰ παρέλευσιν ἱκανοῦ χρόνου, ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ὁ Ὅσιος, μετέβη εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Παντοκράτορος. Κατὰ δὲ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ἦλθεν ἀπὸ τὴν Ζαγορὰν ὁ Γέροντάς του διὰ νὰ μάθῃ τὴν μουσικήν, εὑρὼν δὲ τὸν Ὅσιον ἐζήτει νὰ τὸν ἔχῃ μαζί του, ὡς Μοναχόν του.