Κατὰ τὴν ἰδίαν δὲ ἐκείνην νύκτα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔλαβε τὸ μοναχικὸν Σχῆμα, ἠξιώθη καὶ θείας ὀπτασίας καὶ εἶδε καθ’ ὕπνον, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν καθ’ ὕπαρ (ἔξυπνος), ὅτι ἐκράτει μίαν λαμπάδα ἀνημμένην μὲ φῶς ὑπέρλαμπρον, φέγγον καὶ ἀκτινοβολοῦν εἰς ὅλον τὸν τόπον ἐκεῖνον. Ἐκ τούτου ἐσυλλογίσθη καλῶς, ὅτι οὕτω πρέπει νὰ λάμπουν εἰς τὸν Μοναχὸν αἱ ἅγιαι τοῦ Χριστοῦ ἐντολαὶ καὶ μάλιστα ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωσις· διὰ τοῦτο καὶ ἠγωνίζετο μάλιστα δι’ αὐτὴν καὶ ὑπετάσσετο προθύμως ὄχι μόνον εἰς τὸν Προεστῶτα τῆς Μονῆς, ἀλλὰ καὶ εἰς πάντας τοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἐξετέλει καὶ τὰς πλέον εὐτελεστέρας καὶ βαρυτέρας ὑπηρεσίας μὲ μεγάλην ταπείνωσιν καὶ προθυμίαν. Διὰ τοῦτο καὶ ἠγαπᾶτο παρὰ πάντων, διότι ὅλην αὐτοῦ τὴν ἔφεσιν τὴν εἶχεν ἀφιερωμένην εἰς αὐτά. Ἐπειδὴ ὅμως αἱ ἀνάγκαι τῆς Μονῆς δὲν τοῦ ἐπέτρεπον νὰ μεταχειρισθῇ τὸν κατὰ Θεὸν σκοπόν του ὅπως ἐκεῖνος ἐπεθύμει, διὰ τοῦτο κατέφευγε πολλάκις εἰς τὰ ὄρη καὶ τοὺς δρυμοὺς καὶ ἠγωνίζετο προσευχόμενος, ἀγρυπνῶν καὶ μὲ χόρτα μόνον τρεφόμενος ἀνὰ δύο ἤ τρεῖς ἡμέρας, τόσον μόνον ὅσον ἦτο ἀρκετὸν διὰ νὰ ζῇ. Οἱ δὲ ἀδελφοὶ τῆς Μονῆς, νομίζοντες ὅτι ἐπλανήθη, κατέβαλον πᾶσαν προσπάθειαν διὰ νὰ τὸν ἐμποδίσουν· ὅσοι δὲ ἐγνώριζον τὸν σκοπόν του, φοβούμενοι μήπως πλανηθῇ ἀπὸ τὰς τέχνας τοῦ ἐχθροῦ καὶ δὲν δυνηθῇ νὰ φέρῃ εἰς καλὸν τέλος τὸν σκοπόν του, τὸν συνεβούλευον νὰ ἀφήσῃ τὴν τόσον ὑψηλὴν πολιτείαν καὶ νὰ μεταχειρισθῇ μικροτέρους ἀγῶνας, διότι ὁ Θεὸς εἶναι πολυεύσπλαγχνος καὶ δέχεται τὸ ὀλίγον, ὅπως καὶ τὸ πολύ, μάλιστα εἰς τοὺς ἰδικούς μας τούτους χαλεποὺς καιρούς.
Ὁ δὲ θαυμαστὸς Ἀκάκιος, τετρωμένος ὢν ὑπὸ τοῦ θείου ἔρωτος, δὲν ἠμποδίζετο ἀπὸ τοὺς τοιούτους λόγους, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπεξετείνετο πρὸς τὰ ἔμπροσθεν. Ὅθεν, εὐκαιρίας τυχούσης, φεύγει ἐκεῖθεν καὶ ἔρχεται εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, περιερχόμενος δὲ τὰς διαφόρους ἐν αὐτῷ Σκήτας εὗρε πολλοὺς κατὰ τὴν γνώμην του καὶ πολλὰ ὠφελήθη παρ’ αὐτῶν. Τέλος ἔφθασε καὶ εἰς τὴν Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης καὶ διελθὼν ἀπὸ τὸ κοιμητήριον ᾐσθάνθη ἄρρητόν τινα εὐωδίαν καὶ ἤναψεν ὅλος ἀπὸ τὴν ἔνθεον φλόγα. Ὅθεν ἔμεινεν ἡμέρας τινὰς εἴς τι μικρὸν σπήλαιον ἐκεῖ πλησίον εὑρισκόμενον, ὑπερανθρώπως ἀγωνιζόμενος. Ἔπειτα περιήρχετο τὰς διαφόρους Σκήτας ὠφελείας χάριν καὶ συναναστρεφόμενος μὲ τοὺς ἀρίστους τῶν Μοναχῶν, ἔδρεπεν ἐξ αὐτῶν, ὡς μέλισσα, τὰ ἄνθη τῶν ἀρετῶν·